Σελίδες

9 Δεκ 2010

Και όμως… υπάρχει ένας άλλος κρυμμένος εαυτός.


η ιστορία της Μαρίας... από την ίδια.

Μόλις χθες πέσανε στα χέρια μου κάποιες παλιές κιτρινισμένες πολυκαιρισμένες φωτογραφίες από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια… ξέρετε από αυτές που όταν τις βλέπουμε, είτε χαμογελάμε με νοσταλγία, είτε αισθανόμαστε άβολα για την εικόνα μας, γι΄ αυτό που ήμασταν ως παιδιά. Έμεινα έκθαμβη να κοιτάζω με δέος το χαριτωμένο μελαχρινό κοριτσάκι της φωτογραφίας. Αυτή τη φορά η αίσθηση ήταν εντελώς διαφορετική. Ήταν σαν να έβλεπα βαθιά μέσα σε αυτό το κοριτσάκι πρώτη φορά και θυμήθηκα …

Θυμήθηκα πόσο μου άρεσε όσο ήμουν μικρή να μπαίνω σε φανταστικούς κόσμους μέσα από τα βιβλία και μετά να ονειροπολώ και να ταξιδεύω εκεί με την αχαλίνωτη φαντασία μου! Πόσο λάτρευα να ζωγραφίζω με τις ώρες… Πως κοίταζα επίμονα με ορθάνοιχτα τα μάτια ένα τοπίο στη φύση που μου άρεσε - ήθελα να το αποτυπώσω ανεξίτηλα στο μυαλό μου, να το κάνω εικόνα μέσα μου για να μπορέσω κάποια στιγμή αν θέλω να το ζωγραφίσω! Θυμήθηκα πως έγραφα υπέροχες εκθέσεις γεμάτες περιγραφές και συναίσθημα γιατί οι λέξεις με συνάρπαζαν – τις χρησιμοποιούσα σαν παιχνίδι, θέλοντας να φτιάξω, να δημιουργήσω κάτι εντελώς δικό μου κάτι όμορφο! Θυμήθηκα πώς ρουφούσα σα σφουγγάρι τη γνώση από τα χείλια και τα μάτια των δασκάλων μου, πώς ήμουν σε κάθε μάθημα απόλυτα ΕΚΕΙ αφοσιωμένη σ΄ αυτό. Μπορεί να μην έγραφα αυτολεξί το μάθημα στο διαγώνισμα της ιστορίας και της γεωγραφίας, αλλά θυμόμουν και την παραμικρή λεπτομέρεια που είχε πει ο δάσκαλος κατά τη διάρκεια της παράδοσης, όταν βέβαια αυτός συμμετείχε και δίδασκε με όρεξη και ενδιαφέρον.

12 Νοε 2010

Μια ματιά στον κόσμο ενός «δυσλεκτικού»


Αποφάσισα να γράψω αυτό το συγκεκριμένο κείμενο όπως ακριβώς «συμβαίνει» μέσα μου, στο μυαλό ενός «δυσλεκτικού» ατόμου, χωρίς να προσπαθήσω αυτή τη φορά να συμμορφωθώ στους κανόνες διαμόρφωσης ενός δομημένου – αναλυτικά και μεθοδικά – λόγου, αλλά να εκφράσω ελεύθερα αυτά που αισθάνομαι και βλέπω, μέσα από τη δική μου διαφορετική «όραση».

Η ανάλυση, η κατηγοριοποίηση, η σταδιακή και κλιμακωτή ανάπτυξη – κορύφωση, είναι «αφύσικες» λειτουργίες του τρόπου αντίληψης του εγκεφάλου μου (όπως και πολλές άλλες λειτουργίες). Είμαι σε θέση να αντιλαμβάνομαι ταυτόχρονα το όλον (την «τελική» ολοκληρωμένη εικόνα – λύση) χωρίς να χρειάζομαι τις ενδιάμεσες λεπτομέρειες που θα μου «αποδείκνυαν» λογικά ότι αυτό που λέει η διαίσθηση μου ΕΙΝΑΙ εφικτό και πραγματικό. Ο γραμμικός χρόνος δεν υπάρχει ως έννοια μέσα μου. Το εδώ και τώρα αποκτά νόημα ανάλογα με το πλαίσιο που εγώ καθορίζω ως ουσία κάθε φορά. Παρόλα αυτά, έχω μάθει να προσαρμόζομαι και να λειτουργώ στο γραμμικό χρόνο όταν το θεωρώ σκόπιμο και αναγκαίο ώστε να μπορώ να είμαι αποτελεσματική σε αυτά που έχω επιλέξει να υλοποιώ και να εκφράζω.

Ο όρος «δυσλεξία» είναι ένας ορισμός που χαρακτηρίζει το σύστημα που τον έχει εφεύρει και όχι εμένα. Τον δανείζομαι με μόνο σκοπό να απευθυνθώ στους ανθρώπους που βιώνουν τη «δυσλεξία». Αναφέρονται πολλά «συμπτώματα» της δυσλεξίας, τα οποία το σύστημα αδυνατεί να συνθέσει και να συνδέσει σε ένα βαθύτερο ολιστικό νόημα. Σίγουρα αναφέρεται σε δυσλειτουργία («δυς»), πρόβλημα, μειονέκτημα, αδυναμία, όσο προσεκτικά (και με «λιγότερο» οδυνηρούς όρους) και αν ντύνεται η περιγραφή του. Αναφέρεται πρωτίστως ως «μαθησιακό πρόβλημα», κάτι που είναι εντελώς αναληθές - αλλά βολικό αφού πάνω σε αυτό το συμπέρασμα στήθηκε ένα ολόκληρο σύστημα "αντιμετώπισης της δυσλεξίας", με αμύθητα κέρδη, το οποίο εμείς στηρίζουμε μέσα από το φόβο και την άγνοιά μας. Δεν είναι «μαθησιακό πρόβλημα» των «δυσλεκτικών» αλλά πρόβλημα δυσλειτουργίας ενός εκπαιδευτικού συστήματος που δεν προσφέρει ουσιαστική μάθηση σε ΚΑΝΕΝΑ παιδί, και δεν στηρίζει όποιον το αμφισβητεί με οποιονδήποτε τρόπο.

9 Οκτ 2010

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ , Η «ΔΥΣΛΕΞΙΑ» ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ…



Μέρος δεύτερο : Κατανόηση και αληθινή αποδοχή


Μέσα από τη διαδικασία της δικής μου αυτογνωσίας συνειδητοποίησα αυτό που οι ενοχές , ο φόβος, η ανασφάλεια και η σύγκριση δεν με άφηναν μέχρι τότε να δω ξεκάθαρα : το παιδί μου ως μοναδικό πλάσμα που σκέφτεται και λειτουργεί απλά διαφορετικά. Μέσα όμως από την βιωματική κατανόηση και την παρατήρηση ήταν που συνειδητοποίησα τις λειτουργίες του εγκεφάλου, μένοντας έκθαμβη από το μεγαλείο και τη σοφία του. Αντί πλέον να παλεύω ενάντια στη «δυσλεξία» (άλλωστε αυτό αποδείχθηκε μάταιο όπως ανέφερα στην προηγούμενη καταγραφή), ζήτησα να μάθω, να κατανοήσω βαθιά και βιωματικά, να μπω στον κόσμο της «δυσλεξίας» με αίσθημα ασφάλειας και ειλικρινές ενδιαφέρον και όχι με αποστροφή και φόβο…

Έκπληκτη διαπίστωσα ότι η «δυσλεξία», όπως την είχα αντιληφθεί εγώ , όλος ο κόσμος και η βιομηχανία αντιμετώπισής της, απλά δεν υπάρχει! Αυτό που σίγουρα είναι αληθινό είναι τα δύο ημισφαίρια στον εγκέφαλό μας, το δεξί και το αριστερό και υπάρχει λόγος που είναι έτσι, γιατί καθένα από αυτά επιτελεί άλλα καθήκοντα, εξίσου σημαντικά για τη ζωή μας, αλλά εντελώς διαφορετικά. Στο αριστερό μας ημισφαίριο επιτελούνται οι λειτουργίες της γραφής, της ανάγνωσης και του λόγου, εδρεύει η αναλυτική λογική, ο προγραμματισμός, ο γραμμικός χρόνος (παρελθόν - παρόν - μέλλον), τα κάθε λογής «πρέπει» και άλλα πολλά … Οι περισσότεροι από εμάς τους «φυσιολογικούς» λειτουργούμε με κυρίαρχο ημισφαίριο το αριστερό, η ίδια η κοινωνία μας λειτουργεί κυρίως με ιδιότητες αριστερού ημισφαιρίου.

6 Οκτ 2010

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ , Η «ΔΥΣΛΕΞΙΑ» ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ…


Σκέφτηκα σε αυτό το στάδιο, ότι εκτός από μένα, καλό θα ήταν να μιλήσουν κάποιοι άνθρωποι μέσα από τις δικές τους εμπειρίες, να καταθέσουν τα δικά τους βιώματα, έτσι όπως τα είδαν και τα έζησαν. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα, αλλά αυτά που έζησαν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, αυτά που κατάλαβαν και είναι αληθινά για αυτούς. Αν κάποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί τους, μπορεί να το κάνει στέλνοντας μέιλ στο blog. Αυτό θα είναι το πρώτο από μια σειρά καταθέσεων, όσων θέλουν να συμμετέχουν σε αυτό το μοίρασμα.


Μέρος πρώτο : Εμπειρίες και απογοητεύσεις

Ο μόνος αρχικά λόγος για τον οποίο ξεκίνησα την επώδυνη για μένα διαδικασία να ξαναζήσω καταγράφοντας τις εμπειρίες μου σε σχέση με τη «δυσλεξία», το σύστημα εκπαίδευσης και τη «βιομηχανία αντιμετώπισής» της, ήταν για να βοηθήσω με την ιστορία μου και άλλους γονείς που αντιμετωπίζουν ήδη ή πρόκειται να αντιμετωπίσουν παρόμοια θέματα. Όσο έγραφα, συνειδητοποίησα όμως πόσο λυτρωτική ήταν αυτή η ανασκόπηση του παρελθόντος, αλλά με τη γνώση και την κατανόηση του τώρα. Όχι ότι δεν πονάει ακόμα μέσα μου όλο αυτό που έζησα και έκανα, αλλά πλέον, μέσα από τη διαδικασία του δικού μου εσωτερικού ταξιδιού, αρχίζω να αγκαλιάζω το παρελθόν αυτό, να το κατανοώ με αγάπη και συμπόνια γι΄ αυτό που ήμουν τότε – και ναι γιατί όχι, να με πονάει πολύ πολύ λιγότερο. Ίσως πάλι να έρθει και η μέρα που θα διαβάσει αυτήν την ιστορία και το αγαπημένο μου παιδί που τόσο ταλαιπώρησα επειδή δεν το καταλάβαινα και να με καταλάβει καλύτερα και εκείνο…. Άρα οι λόγοι δημιουργίας αυτού του πονήματος είναι τελικά πολλοί και ποικίλοι. Η ιστορία μου δεν είναι «ιδιαίτερη», σε κάθε περίπτωση όμως η παράθεσή της είναι αν μη τι άλλο αποκαλυπτική και εύχομαι ειλικρινά να σας προβληματίσει…

20 Αυγ 2010

Μια φωνούλα λέει...



Αποφάσισα να ανεβάσω αυτό το κειμενάκι που μου έστειλε μια φίλη, χωρίς πολλά λόγια. Τα παιδιά έχουν ένα καταπληκτικό τρόπο να μας λένε και να μας δείχνουν την αλήθεια, χωρίς πολλά λόγια, θεωρίες και αναλύσεις.  Απλά, όπως απλή είναι πάντα η αλήθεια.


Με ρωτάνε τι θα γίνω όταν μεγαλώσω...
Σαν να μη είμαι τίποτα ακόμα...

23 Ιουλ 2010

Οι δυο δρόμοι της Ζωής


Στη ζωή μας έχουμε κάθε στιγμή την ευκαιρία να επιλέξουμε ανάμεσα σε «μόνο» δυο δρόμους. Λανθασμένα εκπαιδευτήκαμε να πιστεύουμε, είτε ότι έχουμε πολλούς δρόμους τους οποίους διαμορφώνουμε εμείς όπως θέλουμε, είτε ότι δεν έχουμε κανέναν και ότι στερούμαστε επιλογής. Και οι δυο είναι απλά λανθασμένες (περιοριστικές) απόψεις που διστάζουμε να αμφισβητήσουμε. Το πιο δύσκολο όμως – και αυτό παραμένει πάντα μια πρόκληση – είναι να βάζουμε τη θεωρία σε πράξη, να ζούμε τη ζωή μας σύμφωνα με αυτά που λέμε ότι γνωρίζουμε.

Μέσα από την ηθική, τη θρησκευτική μας πίστη και την παράδοση, μάθαμε ότι υπάρχει ένας σωστός και ένας λάθος δρόμος: ο δρόμος του καλού και ο δρόμος του κακού. Δεν υπάρχει όμως αντικειμενικά, κανένας τέτοιος διαχωρισμός, παρά μόνο στο μυαλό μας και στις ιδέες που επιλέγουμε να διατηρούμε εκεί. Η αλήθεια είναι απλή, διαχρονική και φτάνουμε σε αυτήν μέσα από άλλες διαδικασίες σκέψης από αυτές που έχουμε μάθει. Ένα ερώτημα απαντάμε, κάθε στιγμή της ζωής μας, μέσα από κάθε μας σκέψη, μέσα από το λόγο μας και την κάθε πράξη μας: Ποιο δρόμο διαλέγω, πότε και γιατί;

Ποια επιλογή έχω αλήθεια αν εκ των προτέρων έχω καταδικάσει, μειώσει σε αξία ή αγνοώ την αλήθεια των δυο αυτών διαφορετικών δρόμων; Πόσο ελεύθερος είμαι να επιλέξω αν έχω ήδη φορτωθεί ακλόνητες ενοχές για την επιλογή της δράσης μου; Πόσο ελεύθερος είμαι όταν έχω ήδη αποδεχτεί χιλιάδες υποβολές που μου καθορίζουν ποιος είμαι και πώς είναι ο κόσμος γύρω μου;

30 Απρ 2010

Χωρίς τίτλο...



Οι αισθήσεις δεν περιγράφονται με λόγια - ούτε τόσο πιστά μα ούτε και με την ίδια ένταση και ποιότητα που βιώνονται. Το γράψιμο έχει μια τέτοια απερίγραπτη αίσθηση για μένα που κάποια στιγμή έγινε φόρουμ, άρθρα, στήλη εφημερίδας, blog… μια άγνωστη αλλά όμορφη πορεία, που ξεδιπλώνεται μαγικά. Είναι μια βιωματική καταγραφή της κατανόησης της ζωής, της δικής μου θέασης, που κάθε άλλο παρά στατική είναι.

Ο νους όμως αγαπάει τις συνήθειες και εμείς έχουμε εκπαιδευτεί να εμπιστευόμαστε το γνώριμο και να αναζητούμε το προβλέψιμο (άσχετα αν λέμε ότι θέλουμε την περιπέτεια). Για ένα περίπου χρόνο, τα άρθρα έβγαιναν από μέσα μου και ανέβαιναν στο διαδίκτυο, με πολύ κέφι, αγάπη και μια πηγαία ανάγκη που δεν ήταν υπολογιστική, που δεν είχε συγκεκριμένο στόχο και σκοπό. Δεν κατάλαβα πώς πέρασε ένας χρόνος, ούτε προγραμμάτισα την πορεία αυτή.

Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι είχα δημιουργήσει ορατές και αόρατες σχέσεις με πολλούς ανθρώπους, όταν «σταμάτησα» να γράφω. Ποτέ δεν σταμάτησα βέβαια γιατί ποτέ κάτι που το αγγίζει η αγάπη και είναι αληθινό δεν τελειώνει, δεν φθείρεται και δεν πεθαίνει. Κρύβεται, μεταμορφώνεται, αλλάζει η αγάπη και μετά ξαναπετάει ελεύθερα, όπως μια όμορφη πεταλούδα από το κουκούλι της.

2 Απρ 2010

Η έννοια της επικοινωνίας



Μεγάλο θέμα των κοινωνικών μας σχέσεων είναι το θέμα της επικοινωνίας. Οι άνθρωποι απομακρύνονται γιατί δεν επικοινωνούν, αλλά τελικά, αυτό που ονομάζουμε επικοινωνία, αντιλαμβανόμαστε τι πραγματικά σημαίνει και τι κάνουμε ουσιαστικά; Είναι πάντα θετικό να παρατηρούμε τον εαυτό μας και πώς αυτός λειτουργεί. Έτσι μαθαίνουμε, έτσι αρχίζουμε να λειτουργούμε συνειδητά και αποκτούμε επίγνωση.

Υποθέτουμε ότι επικοινωνούμε όταν μιλάμε, και μιλάμε ακατάπαυστα. Στα κινητά, διαδικτυακά, στο τηλέφωνο, δια ζώσης, μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε. Αλλά τι λέμε; Τι κάνουμε; Πώς ακούμε; Ακούμε; Τι μας προσφέρει η επικοινωνία που έχουμε συνηθίσει; Και όταν δεν έχουμε κάποιον για να μιλήσουμε, υποθέτουμε πάλι ότι είμαστε μόνοι και αισθανόμαστε μειονεκτικά. Αλλά ποτέ δεν σταματά ο εσωτερικός διάλογος που συνεχίζεται απτόητος μέσα μας. Φοβόμαστε να βρεθούμε μόνοι με τον εαυτό μας γιατί δεν ελέγχουμε την εσωτερική φλυαρία.

Όμως αυτό που το Εγώ έχει ονομάσει «επικοινωνία» είναι ουσιαστικά μια λειτουργία που εξυπηρετεί τις δικές του ανάγκες, τις οποίες ντύνει με ηθικούς κανόνες, με τεκμηριωμένες στατιστικές και φυσικά με τις καλύτερες προθέσεις που μας κρατάνε κοιμισμένους και απομακρυσμένους από την αληθινή μας φύση.

26 Μαρ 2010

Τα πολλά πρόσωπα της βίας


Η βία εύκολα καταχωρείται στα χαρτιά των ψυχολόγων, των εγκληματολόγων και λοιπών ειδικοτήτων. Αλλά είναι όντως έτσι; Όντως βρίσκεται σε κάποια άλλη γειτονιά, σε κάποιο άλλο σπίτι, μακριά από σένα; Μη σε ξεγελά η επιφανειακή ηρεμία της σκέψης σου (ή των άλλων), η ψύχραιμη εικόνα σου, οι «καλές πράξεις» σου. Την βία την βλέπεις εκεί έξω γιατί υπάρχει πρώτα μέσα σου.

Η οργή, άσχετα αν έχεις μάθει να την στρέφεις ενάντια στον εαυτό σου ή τους άλλους, είναι βία. Φοβάσαι ότι θα χάσεις τον έλεγχο, ότι η ζωή σου δεν θα εξελιχθεί όπως την προγραμμάτισες ή την ήθελες. Προσπαθείς λογικά να πολεμάς τους καθρέφτες που ολοένα και πληθαίνουν.

Η υπερπροστασία (στο όνομα πάντα της αγάπης) είναι βία. Είτε εκφράζεται με εξωτερικό έλεγχο (ανάκριση, ζήλεια, περιορισμό, παρακάλια κ.λ.π.) είτε με εσωτερικό έλεγχο που εκδηλώνεται με ανησυχία, φόβο, αμφιβολία, είναι έλλειψη εμπιστοσύνης. Όλη σου η ενέργεια «επιβάλλεται» στον άλλον, γιατί δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και τη ζωή. Λειτουργείς παρορμητικά, εμπιστεύεσαι τα αρνητικά σενάρια του προγραμματισμένου νου, χάνεις τον έλεγχο του εαυτού σου και προσπαθείς να επιβάλεις έλεγχο στον άλλον.

Οι επιθετικοί άνθρωποι είναι οι πιο φοβισμένοι. Η έλλειψη εσωτερικού ελέγχου και πίστης τους ωθεί στην προσπάθεια απόκτησης εξωτερικού ελέγχου. Θα βρουν πάντα ένα θύμα (που εξίσου δεν εμπιστεύεται τη δική του εσωτερική δύναμη και αξία) και θα κρύψουν εύκολα την ανασφάλεια τους πίσω από την επίθεση. Ο φοβισμένος δεν ακούει παρά μόνο το φόβο και τις απόψεις του.

19 Μαρ 2010

Οι συνήθειες στη ζωή μας



Πόσο βολικά χρησιμοποιούμε τις συνήθειες μας ως αναλλοίωτες και αδιαπραγμάτευτες σταθερές που σπανίως καταφέρνουμε να αλλάξουμε!

Κοιτάμε σαν στρουθοκάμηλοι το σύμπτωμα (το φαγητό, το τσιγάρο, το ποτό, τα ναρκωτικά κ.α.) , διεξάγουμε ανοικτό πόλεμο με αυτό, κατηγορώντας άλλους ή τον εαυτό μας που το σύμπτωμα είναι αυτό που είναι, ενώ ο δημιουργός του – ο προγραμματισμένος νους – περνάει άνετος και αλώβητος από δίπλα, κλείνοντας μας το μάτι, ελεύθερος να συνεχίζει να ορίζει τη ζωή μας, χωρίς εμάς.

Οι συνήθειες είναι μηχανικές, αυτόματες σκέψεις και λειτουργίες που συμβαίνουν χωρίς τη συνειδητή δική μας θέληση και επιλογή. Αντιδρούμε παρορμητικά, όπως έχουμε μάθει, βασιζόμενοι στην εμπειρία (σε προηγούμενες καταγραφές και συνδέσεις) και στην εκπαίδευση (τον τρόπο που έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε), χωρίς ποτέ αυτά να αμφισβητούνται.

12 Μαρ 2010

Κάνε αυτό που θες εσύ!



Τόσο απλή, μα και τόσο δύσκολη στην εφαρμογή της συμβουλή! Οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι δεν έχουμε επιλογή σε αυτά που κάνουμε, ότι περιοριζόμαστε από καταστάσεις, ανθρώπους, τον ίδιο μας τον εαυτό. Θεωρούμε ότι η ζωή μας προέκυψε, ότι συμβαίνει ανεξάρτητα από εμάς και ότι εμείς απλά αντιδρούμε σε ό,τι παρουσιάζεται.

Ας ξεβολευτούμε για λίγο από τις απόψεις μας, ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη αυτά που πιστεύουμε και ας τολμήσουμε να σκεφτούμε βιωματικά. Σκέφτομαι βιωματικά (πολλοί ρωτάτε τι είναι αυτό και πώς γίνεται) σημαίνει ότι σκεφτόμαστε αυτά που ακούμε ή διαβάζουμε, μέσα από τη δική μας ζωή, με βιώματα δικά μας. Η ζωή μας αποτελείται μόνο από γεγονότα και μπορούμε να τα παρατηρούμε από απόσταση, σαν κάποιος άλλος έξω από μας να παρακολουθεί τον εαυτό μας πώς αυτός λειτουργεί. Χωρίς κριτική, χωρίς ερμηνεία αλλά με απλή, αντικειμενική παρατήρηση.

Το αστείο είναι ότι όντως κάνουμε αυτό που θέλουμε, χωρίς να το συνειδητοποιούμε, χωρίς να αναλαμβάνουμε την ευθύνη, κατηγορώντας άλλους ή τη ζωή για τις δικές μας επιλογές.

5 Μαρ 2010

Η γυναικεία φύση



Πολλές φορές σκέφτομαι, πόσο διαφορετικός είναι αλήθεια αυτός ο κόσμος μέσα από τα μάτια μας γυναίκας και ενός άνδρα! Κάτι που ένας άνδρας θεωρεί απόλυτα απλό και φυσιολογικό, όπως το να ξαπλώνει μόνος σε μια παραλία και να κοιμάται, ή να περπατάει ανέμελα στο δρόμο, για μια γυναίκα είναι σχεδόν αδιανόητο και πολλές φορές επικίνδυνο. Φαντάζομαι ότι αυτή η διαφορά οπτικής είναι τεράστια, βλέπουμε διαφορετικούς κόσμους και δεν έχουμε καταφέρει να δούμε ο ένας με τη ματιά του άλλου.

Σήμερα είμαστε περισσότερο μπερδεμένοι από ποτέ, σε ένα κόσμο που γυναίκες λειτουργούν ως άνδρες ενώ αυτοί τις φοβούνται, τις αποφεύγουν ή τις μειώνουν όταν μπορούν. Διχασμένη η γυναίκα στους πολλούς και διαφορετικούς ρόλους της, προσπαθεί να υπάρξει και να ισορροπήσει ισότιμα σε ένα κόσμο που βασίζεται στην επιβολή, στον ανταγωνισμό και στο κέρδος. Συγκρίνοντας με το παρελθόν, σίγουρα έχει διεκδικήσει και έχει κερδίσει αρκετά που παλαιότερα θα ήταν αδιανόητα. Όμως τώρα, σε αυτήν την εποχή των μεγάλων κρίσεων, των μεγάλων αλλαγών που θα συμβαίνουν σε όλα τα επίπεδα, διαπιστώνουμε ότι δεν έχουμε πετύχει την ευτυχία, την ισορροπία μέσα μας, τη γαλήνη και την αρμονία στη ζωή μας.

Αναγκαστήκαμε οι γυναίκες να γνωρίσουμε την ανδρική μας φύση για να επιβιώσουμε, να κερδίσουμε το σεβασμό και την ελευθερία μας από τους άνδρες. Παίξαμε ανδρικά παιχνίδια, καλλιεργήσαμε το κέντρο της λογικής σε βάρος της διαίσθησης, επιδιώξαμε την ανεξαρτησία και την ατομικότητα στον κόσμο της επιβολής, της δύναμης, της σύγκρισης. Εμπιστευτήκαμε το σύστημα του εγώ για να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας, πιστέψαμε άλλους για να μας πουν ποιες είμαστε. Αρχίσαμε να μετράμε την ευτυχία μας με τις κατακτήσεις μας, κυνηγήσαμε το «έχειν» εις βάρος του «είναι» και μεγαλώσαμε τους εφιάλτες μας ζώντας μόνιμα σε ανύπαρκτο χρόνο (το παρελθόν και το μέλλον) που επιβάλλει ο φόβος.

26 Φεβ 2010

Η ζωή μας μια Τράπεζα Μνήμης


Φαντάσου να ξυπνούσες ένα πρωί χωρίς καμία ανάμνηση, χωρίς σύνδεση με το παρελθόν ή το περιβάλλον σου. Μερικές φορές εύχεσαι να μπορούσες να το κάνεις αυτό, άλλες, και μόνο η ιδέα σε τρομάζει. Όπως όλα, έτσι και αυτή η ιδέα έχει δυο όψεις και αν δεν εξετάσεις αντικειμενικά και τις δυο, δεν μπορείς να είσαι ελεύθερος στις επιλογές σου.

Πολλά από αυτά που καταχωρούμε στην τράπεζα του νου μας, τη μνήμη, είναι χρήσιμα, απόλυτα απαραίτητα για την ομαλή λειτουργία της καθημερινότητας μας. Σκέψου να έπρεπε κάθε πρωί, προτού ξεκινήσεις για το γραφείο, να μάθαινες από την αρχή πώς να οδηγείς το αυτοκίνητο σου. Σίγουρα δεν θα κατέληγες συχνά στο γραφείο, ήρεμος και χαλαρός. Σκέψου να ξεχνούσες το όνομα σου, τι δουλειά κάνεις, όλη την εκπαίδευση σου και να μην ήξερες πού έπρεπε να πας ή τι έπρεπε να κάνεις με τον εαυτό σου μέσα στη μέρα. Πραγματικά θα ήταν χαοτική και αγχωτική μια τέτοια προοπτική.

Από την άλλη, τα περισσότερα από όσα κουβαλάμε σε αυτή την άπειρη τράπεζα του νου, είναι σκουπίδια, άχρηστες πληροφορίες που, όχι μόνο μας είναι ανώφελα για να τα κουβαλάμε, αλλά γίνονται ολοένα και πιο βαρύ φορτίο, που μας εμποδίζει να είμαστε ανάλαφροι και αγνοί ταξιδιώτες. Πολύ θα θέλαμε τα περισσότερα απ’ όλα αυτά που κουβαλάμε (αναγκαστικά, πιστεύουμε) να τα αδειάζαμε κάπου και να κάναμε τη ζωή μας ευκολότερη. Το κάνουμε στον υπολογιστή μας: προχωράμε εύκολα σε φορμάτ, με σκοπό να πετάξουμε τα άχρηστα, να βάλουμε πιο εύχρηστα και γρήγορα προγράμματα και να ορίσουμε νέες λειτουργίες, πιο αποδοτικές, πιο χαρούμενες, κάνοντας τον υπολογιστή μας πιο γρήγορο και εύχρηστο. Δεν τολμούμε να σκεφτούμε το ίδιο για τον ισχυρότερο και ευφυέστατο υπολογιστή που υπάρχει, τον οποίο διαθέτουμε (και θα διαθέτουμε για πάντα) αλλά δεν γνωρίζουμε: το νου μας.

12 Φεβ 2010

Αναζητώντας την Αγάπη


Ο άνθρωπος προσπάθησε να ορίσει την αγάπη μέσα από τη φιλοσοφία, τη θρησκεία, την ποίηση, την ψυχολογία. Την έκανε άπιαστο ιδανικό, την κατέβασε στις πίστες των μπουζουξίδικων, τη συμβόλισε με καρδιές, λουλούδια και σοκολατάκια, την ύμνησε σε μάχες, σε εξεγέρσεις και τη χρησιμοποίησε για τις πιο απάνθρωπες του πράξεις. Έγραψε τόμους ολόκληρους για αυτήν, την έψαξε στα άστρα και στο μέλλον.

Τη χώρισε σε είδη και την τεμάχισε για να διευκολύνει (τάχα μου) την κατανόηση και την αναζήτηση του. Άλλη η αγάπη για τη μάνα, λέει, άλλη για την πατρίδα, άλλη για τα παιδιά, το αμόρε, τη φύση, τα ζώα, το συνάνθρωπο κ.λ.π.. Έτσι έγινε πιο εύκολο να διασπαστεί η αγάπη, και να μην καταφέρνει ποτέ ο άνθρωπος να δει το Όλον, πόσο μάλλον να το ακουμπήσει.

Την έκανε συναλλαγή και έμαθε να την εμπορεύεται. «Θα σου δώσω αν μου δώσεις, θα σε καταλάβω αν με καταλάβεις». Την έκανε απόκτημα, πιστεύοντας ότι η αγάπη είναι κτήση που του ανήκει δικαιωματικά. Της κρύφτηκε γιατί φοβήθηκε να της δοθεί και απομονώθηκε εξορίζοντας τον εαυτό του από τη γαλήνη και την αφθονία της. Την απαρνήθηκε γιατί επέλεξε να πιστεύει ότι αυτή πληγώνει, αδικεί, εκδικείται. Της έβαλε όρους, θεωρώντας ότι αυτός τη δημιούργησε και ότι μπορεί να της συμπεριφέρεται κατά πώς τον εξυπηρετεί.

5 Φεβ 2010

Ξεχωριστός ή Μοναδικός;



Μερικές φορές οι λέξεις μας μπερδεύουν καθώς τις χρησιμοποιούμε απερίσκεπτα, ταυτίζοντας έννοιες που είναι στην ουσία διαφορετικές. Από την άλλη, δεν έχει και τόση σημασία ποιες λέξεις χρησιμοποιούμε, φτάνει να κατανοούμε το βαθύτερο νόημα των όσων λέμε. Ίσως τότε, να μην είχε υποστεί τέτοιο βιασμό η γλώσσα, ίσως να μη μιλούσαμε τόσο ακατάπαυστα αλλά να σκεφτόμασταν περισσότερο.

Ας μην ασχοληθούμε λοιπόν με την επιφάνεια των λέξεων, αλλά με το νόημα που έχουμε δώσει σε αυτές βιωματικά: στη ζωή μας, στη λειτουργία μας, σε αυτά που πιστεύουμε και κάνουμε δράση στη ζωή μας. Τέτοιες, μπερδεμένες μέσα μας έννοιες, είναι οι λέξεις «ξεχωριστός» και «μοναδικός». Φαίνονται αλλά δεν είναι συνώνυμες, καθώς η κάθε μια κρύβει ένα διαφορετικό – και αντιφατικό – σύστημα πεποιθήσεων.

Ολόκληρη η ζωή μας περιστρέφεται γύρω από την επιδίωξη του «ξεχωριστού». Ο καθένας προσπαθεί να διαφέρει, να ειδικευτεί, να υπερέχει, σε ένα αγώνα καθιέρωσης και επιβεβαίωσης της αξίας του. Ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους σε αυθεντίες και μη, τους κρίνουμε σύμφωνα με την ειδικότητα, τη θέση και το ρόλο τους. Τοποθετούμε ανάλογα τον εαυτό μας, συγκρίνοντας ποιον έχουμε απέναντι μας.

29 Ιαν 2010

Δυσλεξία ή Δημιουργικός Νους;



Θα ήταν χρήσιμο για όποιον πραγματικά ενδιαφέρεται για τη δυσλεξία, ν’ ανατρέξει πρώτα στο προηγούμενο άρθρο «Ορίζοντας τη δυσλεξία», για να έχει μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα για την πορεία του θέματος.

Ο όρος «δυσλεξία», που εφηύρε το σύστημα, χαρακτηρίζει σαφώς το ίδιο (αν και αδυνατεί να το παραδεχτεί) και όχι τον καθρέφτη (τους δυσλεκτικούς) που έχει στήσει απέναντι του. Το δυστύχημα είναι ότι οι δυσλεκτικοί παίζουν πιστά το ρόλο του καθρέφτη που τους έχει δοθεί και έτσι αδυνατούν να αναγνωρίσουν και να καλλιεργήσουν αυτό που τους έχει δοθεί μα παραμένει ακαλλιέργητο.

«Ο Λόγος εκδηλώνεται στο καθετί. Ο Λόγος είναι η σκέψη που μεταμορφώνεται σε παλμό. Ελευθερώνεις στη γύρω ατμόσφαιρα κάτι που πριν ήταν απλώς ενέργεια. Πρόσεχε καθετί που λες.»

Η έλλειψη κατανόησης («δυς») της ανώτερης λειτουργίας του Λόγου είναι εσκεμμένη στον κόσμο του προγραμματισμένου νου, της ύλης, του χωρο-χρόνου και του διαχωρισμού. Η κατανόηση δεν μπορεί να είναι αναλυτική – λογική – αφαιρετική διαδικασία, καθώς αυτός ο τρόπος σκέψης πάντα θα προσπερνά την αλήθεια. Αδυνατεί λοιπόν το σύστημα που δημιούργησε το πρόβλημα της δυσλεξίας, να κατανοήσει την πραγματική έννοια του Λόγου (σκέψη – έκφραση) γιατί η κατανόηση αυτή βρίσκεται έξω από το πεδίο αντίληψης του και λειτουργίας του.

Η δυσλεξία (όπως έχει ονομαστεί) αφορά λειτουργίες ανεξερεύνητες του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου, που είναι η Πύλη του Δημιουργικού Νου. Το «μέρος» αυτό του Νου (που δεν είναι λεκτικό στον τρόπο λειτουργίας του) ενυπάρχει μέσα στον καθένα μας, περιμένοντας ν’ αναγνωριστεί, να πάρει τη σωστή του θέση στην ουσία της ζωής μας. Απλά, κάποιοι άνθρωποι έρχονται με κυρίαρχο αυτό το μέρος, για να μας θυμίζουν και να μας ωθούν να το ψάχνουμε μέσα μας.

22 Ιαν 2010

Ορίζοντας τη δυσλεξία


Είναι γεγονός ότι σήμερα υπάρχει πληθώρα πληροφοριών για τη δυσλεξία: διαγνωστικά κέντρα, μέθοδοι αντιμετώπισης και αποκατάστασης, νομοθετικές ρυθμίσεις, κρατικοί φορείς, συμβουλευτικές υπηρεσίες κ.λ.π.. Γιατί όμως εξακολουθεί να υπάρχει τόση σύγχυση, παραπληροφόρηση, αγωνία; Γιατί εξακολουθούν οι γονείς να απογοητεύονται, οι δάσκαλοι να φοβούνται και να μπερδεύονται, οι δυσλεκτικοί να αποθαρρύνονται και να περιθωριοποιούνται; Μήπως γιατί ποτέ δεν αμφισβητήσαμε το αρχικό δεδομένο πάνω στο οποίο χτίζουμε ολόκληρα οικοδομήματα; Μήπως ποτέ δεν κοιτάξαμε πραγματικά τι έχουμε ορίσει ως δυσλεξία;

Αποτέλεσμα αυτής της γενικής ασάφειας είναι να συνεχίζεται ο μύθος ότι η δυσλεξία είναι «κάτι κακό» που φυσικά κανένας γονιός δεν θέλει να έχει το παιδί του, όπως και οι εντυπώσεις που θέλουν τους δυσλεκτικούς να «βλέπουν (και να διαβάζουν) ανάποδα», να είναι «ανίκανοι να διαβάσουν και να γράψουν» και άλλα παρόμοια συμπεράσματα.

Οι ορισμοί της δυσλεξίας εκφράζονται κυρίως από θεωρητικούς ή από δυσλεκτικούς (πιο σπάνια) που όμως, δυστυχώς, έχουν εκπαιδευτεί στο ίδιο σύστημα που δημιούργησε το πρόβλημα και βλέπει μέσα από την περιοριστική οπτική του»: αντιλαμβάνεται αντιθέσεις, διαχωρίζει, ομαδοποιεί, συγκρίνει, αναλύει, ορίζει, κατατάσσει, σε μια προσπάθεια να νοιώσει ασφάλεια.

15 Ιαν 2010

Ενοχή



Δεν υπάρχει τομέας της ζωής μας ή κάποια άκρη του νου μας που η ενοχή να μην έχει ύπουλα εισχωρήσει και επηρεάσει. Δηλητηριάζει τη σκέψη μας, εμποδίζει τα βήματα μας, κρύβει την αλήθεια και οδηγεί με σίγουρο τρόπο στο θάνατο (απομόνωση, στέρηση, αρρώστια). Η ενοχή είναι το αποτέλεσμα της ιδέας που έχουμε, βαθιά μέσα μας, για τον εαυτό μας. Εύκολα γίνεται αντιληπτή, πίσω από κάθε αμφιβολία μας, πίσω από κάθε δίλλημα, κάθε φορά που μετανιώνουμε για ό,τι κάναμε ή δεν κάναμε, όταν δεν εμπιστευόμαστε, κάθε φορά που γυρνάμε στο παρελθόν. Έχοντας πιστέψει ότι είμαστε αυτό το μικρό και ασήμαντο ανθρωπάκι που παραπατά, είναι επιρρεπή στο «κακό», είναι καταδικασμένο να πεθάνει, αναζητάμε (συνειδητά ή ασυνείδητα) την τιμωρία σε κάθε γωνία, βλέπουμε το σκοτάδι σε κάθε μας κίνηση. Με βάση ένα τέτοιο καταστροφικό προγραμματισμό, κρίνουμε, κατηγορούμε, βιώνουμε επανειλημμένα το θάνατο, ενώ αναζητούμε τη λύτρωση που δεν έρχεται ποτέ μέσα από τέτοιες πρακτικές.

Αδυνατούμε να δούμε το δικό μας αρχικό, νοητικό δημιούργημα και έτσι βλέπουμε γύρω μας τους πολλαπλούς καθρέφτες (σύμβολα αυτού που δώσαμε και είμαστε) που ενισχύουν ακόμα περισσότερο την αρχική ενοχή και αυτό-ακύρωση μας. Ενοχοποιούμε τους εαυτούς μας ή άλλους, κατηγορούμε τον εαυτό μας ή άλλους, αισθανόμαστε οίκτο για μας ή για άλλους, στερούμαστε και στερούμε από άλλους, κ.λ.π. αναζητώντας την τιμωρία μας (και των άλλων) ουσιαστικά ψάχνοντας μέσα από αυτήν, τη δικαίωση μας.

Κουβαλάμε με θαυμασμό το σταυρό που οι ίδιοι έχουμε επιβάλει στον εαυτό μας (αλλά πιστεύουμε ότι μας έχει επιβληθεί), γινόμαστε «μάρτυρες» της ζωής πιστεύοντας ότι υπάρχουμε για να υποφέρουμε (και αυτό είναι αρετή), περιμένοντας σωτηρία από αλλού (αφού εμείς είμαστε ασήμαντοι, ανίκανοι και αδύναμοι) σε κάποιο αόριστο μέλλον (γιατί η ενοχή μας παγιδεύει στο παρελθόν) ακυρώνοντας έτσι το παρόν και τη μοναδική επιλογή της δράσης μας σε αυτό.

8 Ιαν 2010

Υπάρχει έλλειψη αυτο-πεποίθησης;



Κάποιες φορές οι ίδιες οι λέξεις μας κοιτάνε στα μάτια φανερώνοντας το πραγματικό τους νόημα αλλά εμείς αδυνατούμε να τις δούμε για αυτό που είναι. Δίνουμε σε αυτές τη δική μας υποκειμενική ερμηνεία, προσπερνώντας τις, χάνοντας την ευκαιρία της παρατήρησης και της μάθησης.

Η μάθηση πάντα υπονοεί αλλαγή. Η «δυσλεξία» (η λέξη εξυπηρετεί άλλους σκοπούς ενώ δεν υφίσταται δυσλειτουργία) με βοηθά να μη θεωρώ σχεδόν τίποτα δεδομένο αλλά να θέλω να βρίσκω νόημα, μέσα στο πλαίσιο στο οποίο βρίσκεται κάτι και όχι ανεξάρτητα από αυτό. Μια τέτοια λέξη, στην οποία έχουμε αποδώσει λανθασμένο νόημα, είναι η «αυτοπεποίθηση».

Η ερμηνεία που δίνει το Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Γ. Μπαμπινιώτη είναι: το να εμπιστεύεται κανείς τον εαυτό του – η άνεση, η σιγουριά που εκπέμπουν οι κινήσεις αυτού που έχει αυτοπεποίθηση. Συνεπώς, συνηθίζουμε να μιλάμε για «έλλειψη αυτοπεποίθησης» όταν κάποιος δεν εμπιστεύεται τον εαυτό του. Αν τολμήσουμε τη σύνθεση πληροφοριών, βλέπουμε πιο κάτω, στο ίδιο λεξικό, την ερμηνεία της λέξης «πεποίθηση», το δεύτερο συνθετικό της λέξης «αυτο-πεποίθηση»: απόλυτη βεβαιότητα ότι αυτό που πιστεύει ή ισχυρίζεται κανείς, ισχύει πραγματικά (πείθω, πίστη).