Σελίδες

12 Φεβ 2010

Αναζητώντας την Αγάπη


Ο άνθρωπος προσπάθησε να ορίσει την αγάπη μέσα από τη φιλοσοφία, τη θρησκεία, την ποίηση, την ψυχολογία. Την έκανε άπιαστο ιδανικό, την κατέβασε στις πίστες των μπουζουξίδικων, τη συμβόλισε με καρδιές, λουλούδια και σοκολατάκια, την ύμνησε σε μάχες, σε εξεγέρσεις και τη χρησιμοποίησε για τις πιο απάνθρωπες του πράξεις. Έγραψε τόμους ολόκληρους για αυτήν, την έψαξε στα άστρα και στο μέλλον.

Τη χώρισε σε είδη και την τεμάχισε για να διευκολύνει (τάχα μου) την κατανόηση και την αναζήτηση του. Άλλη η αγάπη για τη μάνα, λέει, άλλη για την πατρίδα, άλλη για τα παιδιά, το αμόρε, τη φύση, τα ζώα, το συνάνθρωπο κ.λ.π.. Έτσι έγινε πιο εύκολο να διασπαστεί η αγάπη, και να μην καταφέρνει ποτέ ο άνθρωπος να δει το Όλον, πόσο μάλλον να το ακουμπήσει.

Την έκανε συναλλαγή και έμαθε να την εμπορεύεται. «Θα σου δώσω αν μου δώσεις, θα σε καταλάβω αν με καταλάβεις». Την έκανε απόκτημα, πιστεύοντας ότι η αγάπη είναι κτήση που του ανήκει δικαιωματικά. Της κρύφτηκε γιατί φοβήθηκε να της δοθεί και απομονώθηκε εξορίζοντας τον εαυτό του από τη γαλήνη και την αφθονία της. Την απαρνήθηκε γιατί επέλεξε να πιστεύει ότι αυτή πληγώνει, αδικεί, εκδικείται. Της έβαλε όρους, θεωρώντας ότι αυτός τη δημιούργησε και ότι μπορεί να της συμπεριφέρεται κατά πώς τον εξυπηρετεί.


Συζητά για αυτήν (ως γνώστης), μέσα από δανεικές πληροφορίες σοφών, φιλοσόφων, μυστών, χωρίς όμως να έχει εφαρμόσει τα μηνύματα τους στη δράση της ζωής του. Επικαλείται θεούς και δαίμονες που έχει φτιάξει κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση της δικής του άγνοιας που εξυπηρετούν τη δική του διχοτομική σκέψη, στήνει τείχη για να μην αντικρίζει τους καθρέφτες του, που του δείχνουν πόσο έχει απομακρυνθεί από την αγάπη.

Αντικατέστησε τη δράση της αγάπης με ύλη και με λόγια. Την ψάχνει στην ασφάλεια, στις ψευδαισθήσεις, στα όνειρα, στη μεγάλη ζωή και στην «αρετή» της φτώχειας και της στέρησης. Της έδωσε μορφή και την περιόρισε στο σώμα, στο προσωρινό και στην απάτη των αισθήσεων που τον ξεγελούν. Την είπε «προστασία» και στο όνομα της περιορίζει, ελέγχει και εμποδίζει (τον εαυτό του και τους άλλους), χωρίς να καταφέρνει βέβαια να τη βρει.

Τελικά, την άφησε ο σύγχρονος άνθρωπος την αγάπη έξω από δικαστήρια, αίθουσες διαβουλεύσεων, διαμάχες, πιστεύοντας ότι αυτή ανήκει σε συγκεκριμένους τομείς, σε συγκεκριμένες συζητήσεις, και σε πολύ συγκεκριμένες σχέσεις. Προσπάθησε να λειτουργήσει χωρίς αυτήν, κατακτώντας τον υλικό κόσμο που του φανερώνουν οι πεποιθήσεις του. Την φόρτωσε με ενοχές, με μυθικές παρανοήσεις και αντιλήψεις που του κρύβουν την αγάπη, αλλά παρόλα αυτά δεν τον κάνουν πιο ευτυχισμένο.

Είναι δύσκολο να μιλάμε για αγάπη και να μιλάμε ουσιαστικά. Ουσιαστικό γίνεται μόνο αυτό που κατανοούμε βιωματικά και εφαρμόζουμε συνειδητά. Τα λόγια μοιάζουν να είναι πιο αναγκαία όταν η αγάπη απουσιάζει, χωρίς να σημαίνει ότι στη σιωπή βρίσκεται αναγκαστικά η αγάπη. Τα λόγια πληγώνουν, όπως συχνά πληγώνει και η σιωπή.

Στην αναζήτηση μας (και στον τρόπο που έχουμε εκπαιδευτεί να σκεφτόμαστε) είναι πιο χρήσιμο να αναγνωρίζουμε κάθε στιγμή, κάθε μέρα, σε κάθε γεγονός, τι δεν είναι αγάπη, εξετάζοντας τη ζωή μας πρακτικά, παρατηρώντας τον εαυτό μας και όχι τους άλλους, όπως βολικά μας αρέσει να κάνουμε. Πόσο μας έχει ωφελήσει να κρίνουμε τον εαυτό μας ή τους άλλους, να συγκρίνουμε και να κατατάσσουμε τον εαυτό μας ή τους άλλους, ενισχύοντας το φόβο και τις ενοχές που αποκλείουν την αγάπη;

Έχουμε μάθει να αμυνόμαστε, να επιτεθέμεθα, να κλείνουμε πόρτες, και να εξασκούμε κριτική. Είναι σαφώς πολύ πιο εύκολο (αν και επώδυνο) να «αγαπάμε» επιλεκτικά, να ορίζουμε εχθρούς και εξωτερικά εμπόδια στην αγάπη μας. Και το κάνουμε, έχουμε «δικαίωμα» να το κάνουμε, για όσο καιρό πιστεύουμε ότι αυτό μας προσφέρει την ασφάλεια, που νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε.

Η βία είναι διάχυτη παντού γιατί απουσιάζει η αγάπη από μέσα μας. Βλέπουμε θύτες και θύματα στον κόσμο γιατί δεν αντιλαμβανόμαστε την εσωτερική διαμάχη στη σκέψη, τα συναισθήματα, τις συζητήσεις και τις σχέσεις μας.

Κανείς και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει για να ικανοποιήσει τη δική σου ματαιοδοξία, τη δική σου έλλειψη θάρρους να γκρεμίσεις τις ψευδαισθήσεις σου, το δικό σου φόβο και ενοχές για το ποιος είσαι. Ο κόσμος είναι αυτός που είναι, για να σου προσφέρει τη δυνατότητα να δεις τον εαυτό σου διαφορετικά και να αλλάξεις τη δική σου θέαση. Δεν βρίσκεται εκεί για να τον κρίνεις, αλλά για να καταλάβεις τον εαυτό σου, να τον αποδεχτείς και να συμβάλεις στον κόσμο δημιουργικά.

Η αγάπη δεν είναι υποχρέωση, δεν είναι καθήκον. Είναι επιλογή. Η μόνη επιλογή που έχουμε πραγματικά μέσα από την ελεύθερη βούληση μας. Μπορείς να πορευτείς το δρόμο του φόβου ή το δρόμο της αγάπης. Ποτέ και τους δυο μαζί, ποτέ παράλληλα ή από τον καθένα λίγο. Όμως οι δρόμοι είναι ήδη προκαθορισμένοι, δεν τους δημιούργησες εσύ. Εσύ μπορείς μόνο να επιλέξεις ποιον θα ακολουθήσεις.

Ο δρόμος του φόβου είναι περιοριστικός. Οδηγεί σε αδιέξοδο, όπως ήδη διαφαίνεται σε «επικίνδυνο» βαθμό σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι ο δρόμος του διαχωρισμού, που δεν μπορεί παρά να οδηγεί στον πόνο και στη δυστυχία, όσο ο διαχωρισμός αυτός μεγαλώνει και εντείνεται.

Ο δρόμος της αγάπης είναι ο δρόμος της ενότητας, της ειρήνης και της συν-δημιουργίας. Ο φόβος ζητάει η ένωση αυτή να επιτευχθεί πρώτα εξωτερικά, από άλλους. Ο φόβος δεν μπορεί να εμπιστεύεται και αυτή είναι η καταδίκη της διχοτομικής σκέψης. Ποτέ η αγάπη δεν φανερώνεται στον αντιπρόσωπο του διαχωρισμού, το εγώ. Ποτέ ο νους που δημιούργησε αυτήν την πραγματικότητα δεν μπορεί να δημιουργήσει μια άλλη, διαφορετική.

Και είναι η αλήθεια πάρα πολύ απλή, όσο πολύπλοκη είναι η σκέψη του φοβισμένου και διασπασμένου νου. Η αγάπη αποκαλύπτεται όταν εξαφανίζονται τα πέπλα του φόβου και της ενοχής. Δεν αναλύεται ούτε περιγράφεται. Η αγάπη βιώνεται: ανοίγει, μοιράζει, εμπιστεύεται, συναισθάνεται, δημιουργεί, μεγαλώνει και ανθίζει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου