Το εγώ νομίζει ότι μπορεί να παρατηρεί και υποθέτει ότι το κάνει. Στην πραγματικότητα, δεν έχει καμία τέτοια ικανότητα, ούτε κατανοεί την έννοια ή τη φύση της λειτουργίας της παρατήρησης. Όμως είναι αρκετά υπεροπτικό ώστε να προσποιείται ότι κατανοεί τα πάντα, απλά επειδή διαθέτει ένα σύμβολο (λέξη) για αυτά και επειδή μπορεί νοητικά να επιχειρηματολογεί τη θέση του, την (περιορισμένη) οπτική του.
Τίποτα που το εγώ κατανοεί ή ονοματίζει δεν είναι παρατήρηση. Γιατί το να παρατηρείς χρειάζεται να διαχωρίσεις τον εαυτό σου από το εγώ, να αντιληφθείς την απόσταση που υπάρχει (αλλά παραμένει κρυμμένη έως ότου συνειδητοποιηθεί) ανάμεσα στο εγώ και στον εαυτό σου. Η ίδια η πράξη της αποταύτισης είναι άβολη και οδυνηρή. Αλλά είναι αυτό που θα σε οδηγήσει στην παρατήρηση και την αληθινή της λειτουργία. Δεν πετυχαίνεις την παρατήρηση χωρίς την αποταύτιση. Είναι αδύνατον. Το εγώ πάντα θα σε παρασύρει πίσω στην κριτική, ενώ θα την ονομάζει παρατήρηση.
Μπορείς να διακρίνεις ποιο από τα δυο λειτουργείς (όποια λέξη και αν δίνεις) από το πού οδηγείσαι. Αν διαπιστώνεις ότι υπάρχουν εξωτερικοί εχθροί, αν βλέπεις «εγώ» και «οι άλλοι» και αν οι πράξεις σου στην καθημερινότητά σου παραμένουν ίδιες, τότε ξέρεις ότι εξασκείσαι στην κριτική του εγώ, έχοντας παρασυρθεί σε μια περιοριστική πραγματικότητα. Αν όμως παρατηρείς, τότε διευρύνεται άμεσα το πεδίο αντίληψής σου, μαθαίνεις ή ανακαλύπτεις πτυχές του εαυτού σου και των άλλων που δεν έβλεπες προηγουμένως ούτε υπήρχε η παραμικρή υπόνοια ότι υπήρχαν. Αρχίζεις να κατανοείς τη σύνδεση και αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη για όλα όσα η ζωή σου προσφέρει, βοηθώντας σε να κατανοείς, να αλλάζεις. Οι πράξεις σου γίνονται λιγότερο μηχανικές, αλλάζουν, καθώς μετατοπίζεσαι και γίνεσαι περισσότερο ο εαυτός σου.