Σελίδες

11 Δεκ 2009

Έρωτας και Θάνατος



Δύσκολο θέμα ο θάνατος για να το διαχειριστεί κανείς και δεν θα επιχειρήσω να το κάνω από φιλοσοφική, θρησκευτική ή οποιαδήποτε θεωρητική άποψη. Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής μας, είτε αποφεύγουμε να τον συζητάμε είτε όχι. Τον ζούμε σαν τραγωδία, μας διαλύει όταν χάνουμε κοντινά μας πρόσωπα, επειδή είναι εχθρός και όχι μέρος της ζωής μας.

Ο θάνατος είναι απρόβλεπτος και λογικά αυτό θα έπρεπε να μας εστιάζει στο να εκτιμούμε τη ζωή απεριόριστα. Όμως δεν το κάνουμε. Τη θεωρούμε δεδομένη ή φοβόμαστε τόσο πολύ που μένουμε στο περιθώριο της, ενώ η ζωή μας προσπερνά. Αυτή είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι δεν ζούμε τη ζωή μας λογικά αλλά συναισθηματικά.

Δεν γνωρίζουμε το χρόνο που αναλογεί στον εαυτό μας ούτε στους άλλους γύρω μας. Τόσο τρομακτική είναι η σκέψη ότι το επόμενο λεπτό ή η επόμενη μέρα μπορεί να είναι η τελευταία μας, που αρνούμαστε να της επιτρέψουμε να εισχωρήσει στο νου.

Τόσο πολύ φοβόμαστε που προσπαθούμε να αποκλείσουμε το θάνατο, να απομονώσουμε τη σκέψη, να προφυλαχτούμε από το αναπόφευκτο με κάθε τρόπο. Τον κρύβουμε κάτω από χιλιάδες προγραμματισμούς της υποτιθέμενης μελλοντικής ζωής μας, πίσω από συναισθηματικές εξασφαλίσεις, φιλοσοφικές θεωρίες, συνεχείς και αγωνιώδεις κατακτήσεις, που καταφέρνουν να απασχολούν το φοβισμένο νου και να «προστατεύουν» τον ψυχισμό μας.


Και όμως, ο θάνατος είναι αμείλικτος και η ζωή στ’ αλήθεια πολύ απλή, έστω και αν εμείς έχουμε φροντίσει να την κάνουμε υπερβολικά πολύπλοκη για να είμαστε επιφανειακά και όχι ουσιαστικά απασχολημένοι. Γύρω μας υπάρχει η χαρά της γέννησης όπως υπάρχει και η λύπη του θανάτου. Δυο παράλληλες εκδοχές της ζωής που αρνούμαστε ν’ αποδεχτούμε. Ο φόβος του θανάτου σοκάρει και παγώνει το συναίσθημα, όπως μπλοκάρει το νου.

Τι θα έκανες, αλήθεια, αν αύριο ήταν η τελευταία σου μέρα στη γη; Υπήρχε περίπτωση να τα προλάβεις όλα; Να κάνεις όσα ήθελες πάντα να κάνεις, να πεις όσα ήθελες ποτέ να πεις, να δώσεις όσα είχες σκοπό να δώσεις, να κατακτήσεις όσα πίστευες ότι χρειαζόσουν για να ζήσεις; Θα σε απασχολούσε τόσο πολύ να δικαιολογηθείς, να μετανιώσεις, να χάσεις τον πολύτιμο χρόνο σου προγραμματίζοντας, κρίνοντας, αναλύοντας… να κάνεις οτιδήποτε χωρίς ουσία, αυτήν την τελευταία σου επίσκεψη στη ζωή;

Αν το καλοσκεφτείς, μάλλον θα τα έκανες όλα (όσα θεωρείς σημαντικά), πιο αργά, πιο συνειδητά. Θα αποφάσιζες να ΖΗΣΕΙΣ το καθετί: Θα κοίταζες καλύτερα τον καθρέφτη (που αποφεύγεις) και θα ευγνωμονούσες το σώμα που σε φιλοξένησε. Θα πρόσεχες τον ήλιο πώς πέφτει στο δωμάτιο σου το πρωί. Θα ετοίμαζες το φαγητό με λιγότερη βιασύνη και περισσότερη φροντίδα. Θα πρόσεχες την κάθε γκριμάτσα στο αγγελικό προσωπάκι του παιδιού σου. Θα καθόσουν λίγη περισσότερη ώρα να το βλέπεις να κοιμάται, αντί να το σκεπάσεις μηχανικά και να φύγεις γρήγορα από το δωμάτιο του.

Θα κοίταζες τους γύρω σου στα μάτια. Θα τους άκουγες με περισσότερη προσοχή και συμπόνια αφού θα καταλάβαινες ότι μεγαλύτερο κακό κάνουν στον εαυτό τους απ’ ότι θα μπορούσαν να κάνουν σε σένα.

Θα καταλάβαινες ότι αυτά που είναι πραγματικά σημαντικά είναι τα απλά, αυτά που τόσο καιρό θεωρούσες δεδομένα. Μια καλή κουβέντα, μια αγκαλιά, ένα «σε σκέφτομαι», η ζεστασιά του σπιτιού σου, η ηρεμία μέσα σου, η πολυμορφία της ζωής, τα αμέτρητα θέατρα που αποτελούν το παιχνίδι που ο καθένας παίζει… Αυτή την τελευταία μέρα, ελάχιστα ή τίποτα δεν μπορείς να αλλάξεις. Μπορείς όμως να αποδεχτείς, να αποστασιοποιηθείς, να εκτιμήσεις. Το καθετί είναι μαγικό και μοναδικό... το κάθε τι.

Σκέψεις έρχονται και φεύγουν. Παρακολουθείς, χωρίς παρέμβαση, το παρελθόν, το παρόν, το μέλλον, να διαδέχονται το ένα το άλλο καθώς όλα γίνονται ένα, γίνονται το ΤΩΡΑ. Παρατηρητής μα ταυτόχρονα και συμμετέχων, σε αυτή την υπέροχη διαδικασία που λέγεται ζωή.

Τι σε εμποδίζει να ζεις έτσι κάθε μέρα;

Φοβάσαι! Έχεις πειστεί ότι έτσι είναι η ζωή. Αρνείσαι, αποφεύγεις, κλείνεσαι, αμύνεσαι. Ξέχασες να ερωτεύεσαι. Τι σχέση έχει ο Έρωτας;

Μόνο όταν είσαι ερωτευμένος ζεις! Και μη νομίζεις ότι οι άνθρωποι ξέρουν τι είναι ο Έρωτας. Τον φοβούνται όπως φοβούνται το Θάνατο. Έχουν συνηθίσει να ζουν στη σκιά και των δυο. Μπορείς να ανατρέψεις όλα όσα ήξερες για τον Έρωτα και το Θάνατο μέχρι τώρα; Γιατί αυτό πρέπει να κάνεις για να μάθεις.

Στον Έρωτα απουσιάζει το Εγώ. Υπάρχει μόνο το πάθος για τη ζωή, για αυτό που είσαι, για αυτό που κάνεις. Υπάρχει η περιέργεια, η ανάγκη για μάθηση, η ορμή για δημιουργία. Υπάρχει μόνο το παρόν και σε αυτό μόνο ζεις, απόλυτα, μοναδικά, χωρίς ενοχές. Δεν υπάρχει επιβολή, ούτε μετράς το κόστος που μετρά η συναλλαγή. Ζεις με την ψυχή σου, ακούς την καρδιά σου, ενεργείς με τη διάκριση της διάνοιας σου.

Κανένας νόμος δεν είναι ανώτερος από το νόμο της αγάπης (με τη μορφή του Έρωτα) που δίνει δύναμη στις πράξεις σου, καθαρότητα στις επιλογές σου, διάκριση στα όνειρα σου, πληρότητα στην καρδιά σου. Τίποτα δεν σου το θυμίζει αυτό καλύτερα, από το Θάνατο.

Ο Έρωτας όπως και ο Θάνατος είναι σαρωτικοί. Κανένα «πρέπει», καμιά εξωτερική παρέμβαση δεν έχει βαρύτητα ή ουσία. Ο Έρωτας όπως και ο Θάνατος αφορούν το παρόν, που συμπεριλαμβάνει τα πάντα. Δεν υπάρχει αναβολή, δεν υπάρχει συναλλαγματική λογική, ανάλυση ή μεθόδευση. Αυτά είναι μόνο εργαλεία για να κάνεις πράξη τα όνειρα σου, να είσαι κάθε στιγμή αυτό που θέλεις να είσαι.

Ο Έρωτας αφορά τη ζωή, τον τρόπο που υπάρχεις σε αυτήν. Δεν φοβάσαι το Θάνατο στον Έρωτα. Είσαι έτοιμος να πεθάνεις τη μια στιγμή για να αναστηθείς την άλλη. Είσαι έτοιμος να παραιτηθείς από αυτό που είσαι για να γίνεις κάτι άλλο. Μπορείς να είσαι ερωτευμένος κάθε στιγμή; Δεν χρειάζεται να δίνεις εξηγήσεις, να δικαιολογηθείς ή να το μειώνεις. Στον Έρωτα δεν υπάρχουν ενοχές.

Ο Έρωτας ξεκινά πάντα εσωτερικά. Όταν περιορίζεται σε ένα αντικείμενο, ένα πρόσωπο που αποκλείει όλα και όλους τους άλλους, δεν είναι Έρωτας. Είναι προσπάθεια προσκόλλησης, είναι προσπάθεια ελέγχου. Ο φοβισμένος δέχεται να περιορίζεται αλλά και επιλέγει να περιορίζει.

Τη στιγμή που αρχίζεις να σκέφτεσαι, «τι μπορεί να πάθω, τι μπορεί να γίνει, τι μπορεί να σημαίνει, τι θα κερδίσω…» αρχίζεις να ζεις στο φόβο. Την ώρα που φοβάσαι πεθαίνεις. Κάθε φορά. Ο φόβος σου θυμίζει την επιλογή που πάντα έχεις: να τον θεωρείς φίλο που βοηθά το θάρρος να ξυπνήσει μέσα σου ή να τον θεωρείς εχθρό και να παραμένεις δειλός. Τίποτα σωστό, τίποτα λάθος. Απλά η επιλογή: να ζεις ή να μη ζεις.

Τα αντίθετα συνυπάρχουν. Η γέννηση και ο θάνατος είναι τα αντίθετα. Η αέναη διαδικασία ανάμεσα στα δύο, αυτό είναι ζωή. Δεν έχει αντίθετο η Ζωή. Ο Έρωτας είναι ο τρόπος να ζεις απόλυτα ανάμεσα στα δυο, και στα δυο.

Ο Θάνατος σου θυμίζει ότι δεν υπάρχει τίποτα έξω από τον Έρωτα, έξω από το Τώρα. Να τον ευγνωμονείς, να τον τιμάς. Η διαδικασία του (συνειδητού) θανάτου είναι δύσκολη και επώδυνη… είναι όμως αναγκαία για να υπάρξει ζωή. Οι ερωτευμένοι το ξέρουν καλά αυτό.




6 σχόλια:

  1. Χριστιάνα μου, μ' αρέσουν οι σκέψεις σου και σε παρακολουθώ τακτικά. Θα προτιμούσα όμως κάπως συντομότερα τα κείμενά σου. Τι λες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εκτός του ότι μιλάς σε δυσλεκτική (!) που έτσι κι αλλιώς δυσκολεύομαι να "συμμαζέψω" τις σκέψεις μου γιατί οι εικόνες είναι χιλιάδες και άντε να τις κάνεις λόγο....

    τα άρθρα που αναρτώ εδώ, είναι σελίδες εφφιμερίδας. Οι λέξεις είναι συγκεκριμένες για να γεμίζουν μια σελίδα.

    Είναι η στήλη "Η άλλη θέαση", στον Πολίτη, κάθε Παρασκευή. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος12/11/2009

    Πολύ ωραίο το άρθρο σου Χριστιάνα μου για μια ακόμη φορά...εν αγνοία σου με βοηθάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. galazia_sfaira12/17/2009

    Τίποτα δεν είναι πολύ ή λίγο!
    Ο καθένας λαμβάνει ότι του αρκει .....
    Γράφε ως δυλεκτικια με ολες τις εικονες που έει ςμπορείς;
    Καποια στιγμή ΟΛΑ θα αφομοιωθούν.Ειναι θεμα "χρονου"!
    Και εγω ευχαριστω γιατι με εκανες να χαμογελασω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. dimparaskevas12/17/2009

    Όπως πάντα τα κείμενά σου ειναι μεστά ουσιαστικά και αγγίζουν την "καρδιά" του θέματος με το οποίο ασχολείσαι.

    Πάντως το να βιώνεις τον θάνατο προσφιλών προσώπων τελικά και σε βάθος χρόνου σε συμφιλιώνει με την ιδέα του θανάτου.Το πρόβλημα που ανακύπτει είναι οτι....δεν ξέρουμε πόσο βάθος χρόνου έχουμε για να επιτύχουμε αυτή τη συμφιλίωση.Άρα?.....τί προτείνεις? να αποδεχόμαστε την απώλεια ή να προετοιμαστούμε για το δικό μας χαμό? Και πώς θα το επιτύχουμε?
    Ξέρω οτι για σένα αυτά ΔΕΝ είναι ρητορικά ερωτήματα...αλλα προβλήματα που έχουν απάντηση και λύση.
    Απλά...συνέχισε....!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τίποτα δεν μετατίθεται σε "βάθος χρόνου". Δεν υπάρχει ο χρόνος ως γραμμική έννοια παρά μόνο στην κατανόηση του προγραμματισμένου νου.

    Ο μόνος πραγματικός χρόνος είναι το παρόν και σε αυτόν μόνο επιλέγουμε τη δράση μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή