Σελίδες

24 Μαρ 2011

Πόσες ζωές χρειάζεται ο άνθρωπος;


γράφει η Μιχαέλα


Είναι όλες αυτές οι εικόνες μες το μυαλό μου, που έχουν γίνει επίγνωση και συναίσθημα. Είναι όλες αυτές οι σκηνές από ένα παρελθόν που δεν έχω ζήσει, τουλάχιστον όχι σε αυτή τη ζωή. Είναι το μικρό φοβισμένο κοριτσάκι με τις εμπειρίες μιάς μικρής Τζέιν Έιρ, που υποκύπτει στη μοίρα του και στη φυσική του αδυναμία, κρεμιέται από το βασανιστή του και εξαρτάται από αυτόν, όχι μόνο για την επιβιώση του, αλλά και για την εξέλιξη του συναισθηματικού του κόσμου. Είναι αυτό το αβοήθητο πλάσμα, που για κάποιο λόγο έχασε τη μητέρα του και ψάχνει ένα υποκατάστατο για να συνδεθεί με τον κόσμο. Είναι αυτό το υποκατάστατο που το κάνει να βλέπει τον κόσμο ως μία ατέλειωτη απειλή και τη ζωή γεμάτη από αφόρητο φόβο. Είναι η χειροδικία, η τιμωρία, ο εξαναγκασμός που μέρα με τη μέρα δρουν ως βουβή επιβεβαίωση μιας ζωής ανυπόφορης, μιας ζωής φυλακής, μιας ζωής που δεν αξίζει να τη ζει κανείς, παρά μόνο εάν την αποδεχτεί ως αναπόφευκτη. Είναι ο πρόωρος θάνατος, όχι όσον αφορά τα βιώματα αλλά όσον αφορά την ηλικία. Είναι αυτό το κοριτσάκι που γεννήθηκε ενήλικας για να ζήσει ενήλικας και να πεθάνει ως γέρος μέσα στην παιδική του ηλικία, βασανισμένο, κακοποιημένο, ξυλοδαρμένο, βέβαιο πώς αυτή και μόνο αυτή είναι η δυνατότητα μιας ζωής σε αυτό τον κόσμο.