Σελίδες

30 Δεκ 2011

Πληθυντικός ευγενείας;


Γιατί οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τόσο πολύ τον πληθυντικό που δυσκολεύονται να αποχωριστούν; Από ευγένεια λέει, και σεβασμό. Όμως δεν αμφισβητούν ποτέ τις έτοιμες, μηχανικές απαντήσεις τους, που συνεχίζουν να υποστηρίζουν άκριτα. Έτσι συνεχίζουν να πλάθουν τον ψεύτικο κόσμο τους, τοποθετώντας οι ίδιοι τα καλούπια τους, φτιάχνοντας τις υποκειμενικές τους εικονικές πραγματικότητες, υποθέτοντας ότι όλ’ αυτά είναι αντικειμενικά.

Προσωπικά, θέλω η ζωή μου να είναι απλή: ο πληθυντικός σημαίνει «πολλοί», ο ενικός σημαίνει «ένας». Και δεν μου αρέσει να βάζω τους ανθρώπους σε ομάδες, να απευθύνομαι γενικά και αόριστα, ούτε να τοποθετώ τους άλλους πιο πάνω ή πιο κάτω από μένα. Δεν φοβάμαι τους ανθρώπους και θέλω να τους κοιτάω στα μάτια, έχοντας στραμμένη την προσοχή μου αποκλειστικά στη μοναδικότητα που έχω μπροστά μου και αξίζει την αμέριστη προσοχή μου.

7 Δεκ 2011

Η ώρα των πολεμιστών



Η μοναδική μου μάχη είναι με το Μάτριξ και αυτούς που το υπηρετούν. Η μόνη μου ανάγκη είναι η πλήρης αποσύνδεση από αυτό και η ελευθερία. Ο αποπρογραμματισμός του νου είναι η μοναδική δουλειά μου.

Δεν έχω ακόμα γνωρίσει κανέναν που να το έχει επιτύχει αυτό. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι έχουν αποδεσμευτεί, όταν απλά αντικαθιστούν τον έναν κανόνα με άλλον, μια πεποίθηση με άλλη και μια αντίδραση με μια άλλη. Πόσο αξιολύπητα αδαείς είναι! Απλά κοροϊδεύουν τον εαυτό τους μεταθέτοντας πράγματα επιφανειακά, βλέποντας διαφορετικές οπτικές του ίδιου έξυπνου, πολυδιάστατου συστήματος, με τα άπειρα ολογράμματα του.

Μπορείς να το αντιληφθείς αυτό, μόνο αν είσαι αρκετά θαρραλέος να μετακινείσαι, να αλλάζεις οπτικές, να εξερευνάς χωρίς την ανάγκη να υπερασπίζεσαι ή να κρατιέσαι από οτιδήποτε νομίζεις ότι ξέρεις.

Τότε έρχεται η κατακλυσμιαία συνειδητοποίηση ότι τα πάντα είναι αντιλήψεις, ότι ποτέ δεν έχεις βρεθεί ουσιαστικά «έξω» από τη μηχανή, απλά έχεις δει και έχεις βιώσει πολλά κομμάτια προγραμματισμού, μέσα στο ίδιο το πρόγραμμα. Ευρύτερες αντιλήψεις ίσως, αλλά παρ’ όλα αυτά, αντιλήψεις.

Όλα όσα αντιλαμβάνεσαι, νομίζεις ότι γνωρίζεις και βιώνεις, είναι μέρος του Μάτριξ. Το Μάτριξ βρίσκεται στο νου σου. Δεν μπορείς να δραπετεύσεις από αυτά που βιώνεις και αντιλαμβάνεσαι. Είσαι συν-δημιουργός και παράλληλα προστάτης του προγράμματος.

24 Σεπ 2011

Μερικά χρήσιμα πράγματα να θυμάσαι, να μελετάς και να διερευνάς


 
 
Το όμοιο έλκει το όμοιο.

Εσύ δημιουργείς την πραγματικότητα σου.
(το εγώ: ο προγραμματισμός και οι περιοριστικές πεποιθήσεις ή ο εαυτός: η δημιουργική φαντασία, η διαίσθηση, η απουσία ελέγχου, η αποδοχή της ροής της ζωής)

Ο εξωτερικός κόσμος είναι προβολή του εσωτερικού κόσμου. Είναι μια μεταβαλλόμενη πραγματικότητα.

Ο φόβος κρύβει την αγάπη. Η ενοχή την εμποδίζει.

Ο φόβος είναι ψευδαίσθηση που παρουσιάζεται ως αλήθεια ενόσω το πιστεύεις.

Η αγάπη είναι η αλήθεια που υπερβαίνει την αντίληψη των 5 αισθήσεων και τον προγραμματισμό του εγώ.

Η ειρήνη και η αρμονία βρίσκονται στη συνεργασία και την ισότιμη συνύπαρξη των αντιθέτων.

Επιλογή έχεις μόνο όταν είσαι ελεύθερος.

13 Αυγ 2011

Γιατί είσαι εδώ;


Σύνθημα της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας είναι το «βαριέμαι» και «η ζωή μου είναι φρικτά ανιαρή», το οποίο δυστυχώς ακούς από πολλά νέα παιδιά. Οι άνθρωποι των πόλεων έχουν «ελεύθερο χρόνο» να βαριούνται, να ρουτινιάζουν, να έχουν «χόμπι» και να ασχολούνται με τους άλλους. Φθείρονται και πεθαίνουν μέσα τους, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, ενώ εξωτερικά μοιάζουν λαμπεροί και ψεύτικοι με τη βοήθεια της συνεχώς αναπτυσσόμενης βιομηχανίας του φόβου, που όμως δεν καταφέρνει να κρύψει, κάτω από το λαμπρό περιτύλιγμα, την απουσία ουσιαστικού περιεχομένου.

Γιατί είσαι εδώ; Ποιος είσαι πραγματικά και τι ήρθες να κάνεις; Όσο σπρώχνεις αυτά τα ερωτήματα στο πίσω μέρος του μυαλού σου – για όποιο λόγο θεωρείς σημαντικό – η ζωή σου δεν αποκτά νόημα και σκοπό, μέχρι να διεκδικήσεις συνειδητά να βρεις τις απαντήσεις.

Δεν υπάρχουν εγγυήσεις στη ζωή, όσο κι αν επιδιώκεις να τις έχεις. Αυτές οι «εξασφαλίσεις», που με τόσο κόπο και μόχθο έχεις αποκτήσει), σε όλα τα επίπεδα (νοητικό – συναισθηματικό – υλικό) θα σου αφαιρούνται αναπόφευκτα μία – μία, μέχρι να καταλάβεις ότι δεν βρίσκεσαι εδώ για να είσαι ασφαλής. Αν έχεις επενδύσει σε οτιδήποτε ή οποιονδήποτε έξω από τον εαυτό σου, θα πονάς και θα παλεύεις σε μια προσπάθεια να συγκρατείσαι σε ό,τι έχεις προσκολληθεί. Δεν υπάρχουν οι απαντήσεις έξω από τον εαυτό σου και τίποτα δεν είναι ικανό να γεμίσει αυτό το εσωτερικό κενό παρά μόνο να το κρύβει προσωρινά, κάνοντας τον πόνο ολοένα και μεγαλύτερο.

15 Ιουν 2011

Το δάχτυλο που δείχνει




Αγανακτισμένοι και μη, προσπαθούμε όλοι να αλλάξουμε έναν κόσμο που έχουμε δημιουργήσει και δεν μας αρέσει αλλά ούτε και μας εξυπηρετεί πλέον. Πολύ φοβάμαι ότι αυτό δεν είναι εφικτό, ενόσω και όσο επαναστατούμε εναντίον του, όσο και αν υψώνουμε ενστάσεις και αντιθέσεις σε αυτόν. Πιστεύουμε σε αυτόν τον τρόπο λειτουργίας, που ουσιαστικά ενισχύει και δεν αλλάζει ό,τι πολεμάμε.

Η πιο εμφανής ένδειξη ότι προχωράμε σε λανθασμένα μονοπάτια είναι ο διάχυτος φόβος που πλανάται παντού και ο εσωτερικός πανικός που αποπλανά την ικανότητα της κρίσης μας, οδηγώντας τους ανθρώπους σε παρορμητικές συμπεριφορές που έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό την επανάληψη. Το όλο κλίμα θυμίζει εμπόλεμη κατάσταση ή τη φαινομενική ηρεμία πριν από την καταιγίδα. Με σύμβουλο το φόβο, αφαιρείται η επιλογή αλλά και η σωστή κρίση που χρειάζεται για σωστές και ωφέλιμες αποφάσεις για το συλλογικό καλό. Η εκρηκτική διάθεσή μας να ορίσουμε το πρόβλημα, να βρούμε τους ενόχους και να εκδικηθούμε την αδικία είναι πλάνες που εύκολα μας παρουσιάζει και για τις οποίες μας πείθει ο τρόπος που εκπαιδευτήκαμε να σκεφτόμαστε.

Σκέφτομαι ότι μέχρι να έρθει εκείνη η ευλογημένη μέρα που δεν θα ψάχνουμε εχθρούς έξω από τον εαυτό μας, που θα συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει καμία αδικία στον κόσμο παρά μόνο αυτήν που επιτρέψαμε και στην οποία συμβάλαμε, μέχρι να έχουμε την τόλμη να αντικρίσουμε τον πραγματικό εχθρό, που δεν είναι άλλος από τον εκπαιδευμένο νου που διατηρούμε μέσα μας, θα συνεχίσουμε να πολεμάμε ψεύτικες μάχες, να κάνουμε φαύλους κύκλους και να αναπαράγουμε τα ίδια περιοριστικά αποτελέσματα, με διαφορετικά πρόσωπα και διαφορετικές περιστάσεις, που μας στερούν τη σύνθεση της πραγματικότητας που φτιάχνουμε. Η ουσία όμως είναι ότι αδυνατεί ο ίδιος νους που δημιούργησε τα προβλήματα, που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως πολλά και ποικίλα (αλλά ουσιαστικά είναι μόνο ένα) να μας δείξει και τη λύση τους. Δεν έχουμε τη δυνατότητα, μέσα από αυτόν τον τρόπο σκέψης, να βρούμε λύσεις, να δημιουργήσουμε μια διαφορετική πραγματικότητα, από αυτήν που δεκαετίες και αιώνες δημιουργούμε ασυνείδητα αλλά παρ’ όλα αυτά με ιδίαν ευθύνη.

24 Μαρ 2011

Πόσες ζωές χρειάζεται ο άνθρωπος;


γράφει η Μιχαέλα


Είναι όλες αυτές οι εικόνες μες το μυαλό μου, που έχουν γίνει επίγνωση και συναίσθημα. Είναι όλες αυτές οι σκηνές από ένα παρελθόν που δεν έχω ζήσει, τουλάχιστον όχι σε αυτή τη ζωή. Είναι το μικρό φοβισμένο κοριτσάκι με τις εμπειρίες μιάς μικρής Τζέιν Έιρ, που υποκύπτει στη μοίρα του και στη φυσική του αδυναμία, κρεμιέται από το βασανιστή του και εξαρτάται από αυτόν, όχι μόνο για την επιβιώση του, αλλά και για την εξέλιξη του συναισθηματικού του κόσμου. Είναι αυτό το αβοήθητο πλάσμα, που για κάποιο λόγο έχασε τη μητέρα του και ψάχνει ένα υποκατάστατο για να συνδεθεί με τον κόσμο. Είναι αυτό το υποκατάστατο που το κάνει να βλέπει τον κόσμο ως μία ατέλειωτη απειλή και τη ζωή γεμάτη από αφόρητο φόβο. Είναι η χειροδικία, η τιμωρία, ο εξαναγκασμός που μέρα με τη μέρα δρουν ως βουβή επιβεβαίωση μιας ζωής ανυπόφορης, μιας ζωής φυλακής, μιας ζωής που δεν αξίζει να τη ζει κανείς, παρά μόνο εάν την αποδεχτεί ως αναπόφευκτη. Είναι ο πρόωρος θάνατος, όχι όσον αφορά τα βιώματα αλλά όσον αφορά την ηλικία. Είναι αυτό το κοριτσάκι που γεννήθηκε ενήλικας για να ζήσει ενήλικας και να πεθάνει ως γέρος μέσα στην παιδική του ηλικία, βασανισμένο, κακοποιημένο, ξυλοδαρμένο, βέβαιο πώς αυτή και μόνο αυτή είναι η δυνατότητα μιας ζωής σε αυτό τον κόσμο.