Σελίδες

2 Οκτ 2009

Χωρισμένοι αλλά γονείς


Κάποτε η καταπίεση προς πάσα κατεύθυνση ήταν καθημερινή υπόθεση και έκδηλη τακτική της πατριαρχικής κοινωνίας και οικογένειας. Ο Πα-Τέρας διέταζε και οι πάντες έτρεμαν. Ο σεβασμός επιβαλλόταν και η εξουσία δεν χωρούσε καμία αμφισβήτηση.

Ο κόσμος προόδευσε και μέσα από διάφορα στάδια, περάσαμε σιγά σιγά στο διάλογο, στην ισοτιμία της γυναίκας, στο σεβασμό της διαφορετικότητας του κάθε μέλους της οικογένειας. Κατά παράδοξο όμως τρόπο δεν έχουμε γίνει πιο ευτυχισμένοι ούτε ανατρέφουμε πιο ψυχικά υγιή παιδιά. Έχουμε πολύ περισσότερα αγαθά αλλά αισθανόμαστε πιο ελλιπείς από ποτέ. Έχουμε τη δυνατότητα να χωρίσουμε αυταρχικούς συντρόφους αλλά δεν φαίνεται το διαζύγιο να είναι η ουσιαστική λύση που ψάχνουμε. Έχουμε τη γνώση να προσφέρουμε σωστότερη διαπαιδαγώγηση στα παιδιά μας αλλά περισσότερο αποπροσανατολισμένα μοιάζουν καθρεφτίζοντας την επιφάνεια (μόνο) που έχουμε αλλάξει.

Οι παλαιότεροι κατηγορούν το «εύκολο» διαζύγιο για τα δεινά της σημερινής οικογένειας ενώ άλλοι πιπιλούν την καραμέλα για έλλειψη αξιών και ιδανικών για την «κατάντια» της κοινωνίας. Αλλά όλα αυτά είναι υπεραπλουστεύσεις ανθρώπων που εθελοτυφλούν ενώ αρνούνται ακόμα να κοιτάξουν στο μοναδικό μέρος που δεν έχουν τολμήσει μέχρι στιγμής να στραφούν για τις αιτίες. Περάσαμε στο άλλο άκρο, προφανώς ήταν αναγκαίο μετά τη στέρηση και τον αγώνα για επιβίωση που βίωσαν οι προηγούμενες γενιές. Σήμερα δουλεύουμε ασταμάτητα, πασχίζουμε για το φαίνεσθαι και επικαλούμαστε το δικαίωμα της ελευθερίας μας για να τραβάμε ο καθένας τον μοναχικό δρόμο που έχει επιδιώξει για τον εαυτό του. Εξακολουθούμε να εναποθέτουμε την ευθύνη για την ευτυχία μας στους άλλους και μεγαλώνουμε παιδιά που δεν ξέρουν να διαχειρίζονται τα συναισθήματα τους, πιστά αντίγραφα του άγνωστου δικού μας εσωτερικού κόσμου.


Τώρα, περισσότερο παρά ποτέ βάζουμε ταμπέλες και ψάχνουμε ορισμούς των αποτελεσμάτων των ενεργειών μας. Χωρίζουμε αλλά μόνο στα χαρτιά ενώ συνεχίζουμε να παραμένουμε ενωμένοι συναισθηματικά, θεωρώντας τα παιδιά ιδιοκτησία μας που μπορούμε να διαχειριζόμαστε ανάλογα στον πόλεμο που συνεχίζουμε να διεξάγουμε μεταξύ μας. Εναλλακτικά, παραμένουμε παντρεμένοι (για τα μάτια του κόσμου ή δήθεν για το καλό των παιδιών μας), διαφυλάσσοντας τον πόλεμο πίσω από κλειστές πόρτες και την εικόνα μιας ψεύτικης κατά τα άλλα οικογένειας.

Οποιοδήποτε παιδί θα παραδεχθεί χωρίς περιστροφές (έτσι όπως ξέρουν να κάνουν τα σημερινά παιδιά που τολμούν με θάρρος την έκφραση της άποψης τους) ότι προτιμούν δυο χωρισμένους, ισορροπημένους γονείς παρά ένα ασφυκτικό, συναισθηματικά καταπιεστικό «οικογενειακό» περιβάλλον που μακράν απέχει από το να είναι αληθινό. Πολύ σπάνια όμως το διαζύγιο έχει αυτήν την κατάληξη: προσωπική ισορροπία, θετική επικοινωνία μεταξύ των γονιών για θέματα των παιδιών τους και ουσιαστική συμμετοχή και των δυο στην καθημερινότητα των παιδιών τους, Πιο συχνά, ο ένας από τους δυο γονείς απουσιάζει ή είναι απλά επισκέπτης στην ζωή τους, ενώ ο άλλος επωμίζεται τα περισσότερα βάρη της καθημερινότητας και του δύσκολου έργου του γονιού, ενώ ψάχνει τη δική του εσωτερική ισορροπία. Χρησιμοποιούμε τα παιδιά για να επιβάλουμε στον άλλον τις ανάγκες μας, για να εκδικηθούμε την αδικία που πιστεύουμε ότι ζούμε και ζητάμε από αυτά, άμεσα ή έμμεσα, να επιλέγουν τον έναν από τους δυο γονείς, επιδιώκοντας έτσι με τη βία, τη χαμένη αξία μας.

Δεν φταίει το διαζύγιο όπως δεν φταίει ο γάμος. Δεν ήταν καλύτερη η κοινωνία τότε ούτε είναι σήμερα καλύτερη. Πρέπει επιτέλους να απαλλαγούμε από την ανάγκη να κατατάσσουμε τα πάντα σε άσπρο – μαύρο και να τολμήσουμε να δούμε την αλήθεια που ζούμε, την αντικειμενική πραγματικότητα που δημιουργούμε. Πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να κρίνουμε αυθαίρετα και βολικά τα αποτελέσματα, πρέπει επιτέλους να επιλέξουμε να ψάξουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης των σχέσεων. Η βία, τα ναρκωτικά, η παραβατικότητα ο υλισμός είναι αποτελέσματα, συμπτώματα μιας ψυχικά αρρωστημένης κοινωνίας που εστιάζεται στην επιφάνεια και αποφεύγει την ουσία: αυτούς που την δημιούργησαν, τον εαυτό μας.

Συχνά προβληματισμένοι γονείς θέτουν στην απελπισία τους το ερώτημα, ««μήπως το παιδί μου χρειάζεται ψυχολόγο;» Κατά κανόνα, τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν. Αλλά ποιος και πότε μας έμαθε να είμαστε γονείς;
Σίγουρα δεν μας δίνουν κανένα βιβλιαράκι με οδηγίες χρήσης όταν φεύγουμε με το παιδί από το μαιευτήριο. Πολύ περισσότερο δεν μας δίνουν κανένα τέτοιο βιβλιαράκι όταν αποφασίζουμε να χωρίσουμε. Πολύ πρόθυμα δε μας «τα παίρνουν» για να ενώσουμε ή να διαχωρίσουμε τις ζωές μας αλλά στη συνέχεια μένουμε μόνοι, να αντιμετωπίσουμε και να διαλευκάνουμε την ουσία, που είναι η διαχείριση της καθημερινότητας μας, των σκέψεων μας, τα κρυφά και φανερά συναισθήματα μας, τις επιθυμίες και τις απόψεις μας που παραμένουν στην πλειονότητα τους κρυμμένα ενώ συνεχίζουμε να παίζουμε τους ρόλους που ασυνείδητα έχουμε αναλάβει. Δεν σημαίνει ότι ένα τέτοιο βιβλιαράκι δεν υπάρχει ή ότι δεν έχουμε την ευθύνη να το βρούμε. Απλά ψάχνουμε σε λάθος μέρος ενώ συνεχίζουμε να ζούμε στα τυφλά μεγαλώνοντας ψυχικά ανισόρροπους ανθρώπους που είναι η αιτία όλων των εσωτερικών και εξωτερικών πολέμων μας. Και όλα ξεκινούν από εμάς, τον καθένα μας.

Τα σημερινά παιδιά είναι προβληματισμένα και ευαισθητοποιημένα. Είναι καλύτερα πληροφορημένα με πολύ περισσότερες ελευθερίες από όσες μπορούν να αντέξουν σε ένα κόσμο που τους υπόσχεται τα πάντα αλλά στερείται συνέπειας, ευθύνης και αγάπης. Αισθάνονται μοναξιά, είναι απογοητευμένα και δεν εμπιστεύονται τα λόγια μας που συχνά είναι αντίθετα με τις πράξεις μας. Διαισθάνονται αλλά δεν μπορούν να εκφράσουν την έλλειψη που βιώνουν γύρω τους και μέσα τους. Θέλουν πολύ περισσότερα από μας από το να τα χρησιμοποιούμε ο ένας εναντίον του άλλου, να τα φορτώνουμε με προσδοκίες που δεν τολμήσαμε ποτέ να εξετάσουμε και να τα μεταχειριζόμαστε ως μπαλάκια στα παιχνίδια εξουσίας που παίζουμε μεταξύ μας.

Δεν θα έπρεπε ο ρόλος του συντρόφου να μπερδεύεται με το ιερό καθήκον του γονιού. Δεν είναι τα παιδιά προέκταση κανενός ούτε ιδιοκτησία μας επειδή διατελέσαμε φορείς της έλευσης τους στον κόσμο αυτό. Δεν θα έπρεπε να μεταθέτουμε τις δικές μας εσωτερικές και εξωτερικές μάχες στις αθώες ψυχές τους, δεν θα έπρεπε να τα κουβαλάμε στις δικαστικές αίθουσες για να τα αναγκάζουμε εκβιαστικά να επιλέξουν τον έναν από τους δυο γονείς όταν φανερά έχουν ανάγκη και τους δυο. Αλλά το κάνουμε, και θα συνεχίζουμε να το κάνουμε είτε μέσα είτε έξω από τις δικαστικές αίθουσες, ενόσω επιμένουμε να κατηγορούμε ο ένας τον άλλον και μαζί την κοινωνία για την πραγματικότητα που ζούμε και τα βιώματα που έχουμε δημιουργήσει ο καθένας για τον εαυτό του και από κοινού για τα παιδιά μας.

Την ειρήνη δεν τη βρίσκουμε στις δικαστικές αίθουσες, στα χαρτιά ή στις οποιεσδήποτε εξωτερικές προσωρινές κατακτήσεις. Την επιδιώκουμε αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τον πόλεμο που διεξάγεται μέσα μας και ανάμεσα μας και την πετυχαίνουμε πρώτα στον πυρήνα της κάθε κοινωνίας: τον εαυτό μας. Τότε δεν θα έχει σημασία αν επιλέγουμε να παραμένουμε μαζί ή να χωρίζουμε γιατί σε κάθε περίπτωση θα είμαστε πρώτα Άνθρωποι και τότε θα μπορούμε να είμαστε Γονείς.


...............

5 σχόλια:

  1. Αγαπητή μου Χριστιάνα. Διαβάζω τα κείμενά σου και πολύ μου αρέσουν.Λείπουν τέτοιες απόψεις από το διαδίκτυο, και σ' ευχαριστώ που μας αναλύεις θέματα ψυχολογίας.Με συγκινεί,ακόμη, και η αισιόδοξη νότα που δίνεις στο λόγο σου.Οι σκέψεις σου αποπνέουν τη χαρά της ζωής, αλλά είναι και ρεαλιστικές, βιωματικές.
    Να περνάς καλά. Θερμούς χαιρετισμούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι τέτοια σχόλια που με βοηθάνε να γράφω. Σ' ευχαριστώ πολύ.

    Όταν οι απόψεις μας είναι αποτέλεσμα ζωής μέσα από την αυτογνωσία, δεν μπορούν παρά να είναι χαρά, αισιοδοξία και ρεαλισμός.

    Να' σαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το «Ιδιωτικό Συμφωνητικό Κοινής Επιμέλειας - Διαζυγίου», που αποτελεί υπόδειγμα συμφωνητικού για δικηγόρους και αφορά στην ανάληψη της επιμέλειας των παιδιών και από τους δύο γονείς στην περίπτωση διαζυγίου, προτείνεται από τον Δ.Σ.Α. στο site www.dsanet.gr, στην Τράπεζα Νομικών πληροφοριών «Ισοκράτης».
    Αναζητήστε το μέσω του δικηγόρου σας, ή κατεβάστε το από το site του Συλλόγου: www.gonis.gr / www.goneas.gr

    Το «Ιδιωτικό Συμφωνητικό Κοινής Επιμέλειας - Διαζυγίου», προτείνεται από ετών από τον Σύλλογο ΓΟΝ.ΙΣ και παρουσιάστηκε στην ημερίδα «Η επιμέλεια των παιδιών στη διάσταση και το διαζύγιο» στις 30 Ιουνίου 2010.

    Ο Σύλλογος ΓΟΝ.ΙΣ. πραγματοποίησε φέτος έρευνα, που βασίσθηκε στις αποφάσεις του Πρωτοδικείου Αθηνών.
    Δείτε τα αποτελέσματα της έρευνας, στον ιστότοπο www.gonis.gr / www.goneas.gr
    Στις 30 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε ημερίδα με θέμα την επιμέλεια των παιδιών στην διάσταση και το διαζύγιο, στην οποία παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα της έρευνας καθώς και το «Σύμφωνο κοινής επιμέλειας»

    Επιστολή στον Πρωθυπουργό και κατάθεση πρότασης νόμου για οικογενειακό (30/9/2010)

    Καταγγελία στον ευρωπαίο διαμεσολαβητή (/10/2010)
    Αυτά μεταξύ πολλών άλλων επιδιώκει και πραγματοποιεί η αναγνωρισμένη ΜΚΟ ΓΟΝ.ΙΣ με μοναδικό σκοπό κάθε παιδί να απολαμβάνει την παρουσία και την φροντίδα και των δύο γονέων ανεξάρτητα απο την οικογενειακή τους κατάσταση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. πολύ ενδιαφέροντα τα θέματα σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ευχαριστώ, εύχομαι και χρήσιμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή