Σελίδες

15 Ιουν 2011

Το δάχτυλο που δείχνει




Αγανακτισμένοι και μη, προσπαθούμε όλοι να αλλάξουμε έναν κόσμο που έχουμε δημιουργήσει και δεν μας αρέσει αλλά ούτε και μας εξυπηρετεί πλέον. Πολύ φοβάμαι ότι αυτό δεν είναι εφικτό, ενόσω και όσο επαναστατούμε εναντίον του, όσο και αν υψώνουμε ενστάσεις και αντιθέσεις σε αυτόν. Πιστεύουμε σε αυτόν τον τρόπο λειτουργίας, που ουσιαστικά ενισχύει και δεν αλλάζει ό,τι πολεμάμε.

Η πιο εμφανής ένδειξη ότι προχωράμε σε λανθασμένα μονοπάτια είναι ο διάχυτος φόβος που πλανάται παντού και ο εσωτερικός πανικός που αποπλανά την ικανότητα της κρίσης μας, οδηγώντας τους ανθρώπους σε παρορμητικές συμπεριφορές που έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό την επανάληψη. Το όλο κλίμα θυμίζει εμπόλεμη κατάσταση ή τη φαινομενική ηρεμία πριν από την καταιγίδα. Με σύμβουλο το φόβο, αφαιρείται η επιλογή αλλά και η σωστή κρίση που χρειάζεται για σωστές και ωφέλιμες αποφάσεις για το συλλογικό καλό. Η εκρηκτική διάθεσή μας να ορίσουμε το πρόβλημα, να βρούμε τους ενόχους και να εκδικηθούμε την αδικία είναι πλάνες που εύκολα μας παρουσιάζει και για τις οποίες μας πείθει ο τρόπος που εκπαιδευτήκαμε να σκεφτόμαστε.

Σκέφτομαι ότι μέχρι να έρθει εκείνη η ευλογημένη μέρα που δεν θα ψάχνουμε εχθρούς έξω από τον εαυτό μας, που θα συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει καμία αδικία στον κόσμο παρά μόνο αυτήν που επιτρέψαμε και στην οποία συμβάλαμε, μέχρι να έχουμε την τόλμη να αντικρίσουμε τον πραγματικό εχθρό, που δεν είναι άλλος από τον εκπαιδευμένο νου που διατηρούμε μέσα μας, θα συνεχίσουμε να πολεμάμε ψεύτικες μάχες, να κάνουμε φαύλους κύκλους και να αναπαράγουμε τα ίδια περιοριστικά αποτελέσματα, με διαφορετικά πρόσωπα και διαφορετικές περιστάσεις, που μας στερούν τη σύνθεση της πραγματικότητας που φτιάχνουμε. Η ουσία όμως είναι ότι αδυνατεί ο ίδιος νους που δημιούργησε τα προβλήματα, που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως πολλά και ποικίλα (αλλά ουσιαστικά είναι μόνο ένα) να μας δείξει και τη λύση τους. Δεν έχουμε τη δυνατότητα, μέσα από αυτόν τον τρόπο σκέψης, να βρούμε λύσεις, να δημιουργήσουμε μια διαφορετική πραγματικότητα, από αυτήν που δεκαετίες και αιώνες δημιουργούμε ασυνείδητα αλλά παρ’ όλα αυτά με ιδίαν ευθύνη.