Σελίδες

9 Οκτ 2010

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ , Η «ΔΥΣΛΕΞΙΑ» ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ…



Μέρος δεύτερο : Κατανόηση και αληθινή αποδοχή


Μέσα από τη διαδικασία της δικής μου αυτογνωσίας συνειδητοποίησα αυτό που οι ενοχές , ο φόβος, η ανασφάλεια και η σύγκριση δεν με άφηναν μέχρι τότε να δω ξεκάθαρα : το παιδί μου ως μοναδικό πλάσμα που σκέφτεται και λειτουργεί απλά διαφορετικά. Μέσα όμως από την βιωματική κατανόηση και την παρατήρηση ήταν που συνειδητοποίησα τις λειτουργίες του εγκεφάλου, μένοντας έκθαμβη από το μεγαλείο και τη σοφία του. Αντί πλέον να παλεύω ενάντια στη «δυσλεξία» (άλλωστε αυτό αποδείχθηκε μάταιο όπως ανέφερα στην προηγούμενη καταγραφή), ζήτησα να μάθω, να κατανοήσω βαθιά και βιωματικά, να μπω στον κόσμο της «δυσλεξίας» με αίσθημα ασφάλειας και ειλικρινές ενδιαφέρον και όχι με αποστροφή και φόβο…

Έκπληκτη διαπίστωσα ότι η «δυσλεξία», όπως την είχα αντιληφθεί εγώ , όλος ο κόσμος και η βιομηχανία αντιμετώπισής της, απλά δεν υπάρχει! Αυτό που σίγουρα είναι αληθινό είναι τα δύο ημισφαίρια στον εγκέφαλό μας, το δεξί και το αριστερό και υπάρχει λόγος που είναι έτσι, γιατί καθένα από αυτά επιτελεί άλλα καθήκοντα, εξίσου σημαντικά για τη ζωή μας, αλλά εντελώς διαφορετικά. Στο αριστερό μας ημισφαίριο επιτελούνται οι λειτουργίες της γραφής, της ανάγνωσης και του λόγου, εδρεύει η αναλυτική λογική, ο προγραμματισμός, ο γραμμικός χρόνος (παρελθόν - παρόν - μέλλον), τα κάθε λογής «πρέπει» και άλλα πολλά … Οι περισσότεροι από εμάς τους «φυσιολογικούς» λειτουργούμε με κυρίαρχο ημισφαίριο το αριστερό, η ίδια η κοινωνία μας λειτουργεί κυρίως με ιδιότητες αριστερού ημισφαιρίου.

6 Οκτ 2010

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ , Η «ΔΥΣΛΕΞΙΑ» ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ…


Σκέφτηκα σε αυτό το στάδιο, ότι εκτός από μένα, καλό θα ήταν να μιλήσουν κάποιοι άνθρωποι μέσα από τις δικές τους εμπειρίες, να καταθέσουν τα δικά τους βιώματα, έτσι όπως τα είδαν και τα έζησαν. Δεν έχουν σημασία τα ονόματα, αλλά αυτά που έζησαν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, αυτά που κατάλαβαν και είναι αληθινά για αυτούς. Αν κάποιος θέλει να επικοινωνήσει μαζί τους, μπορεί να το κάνει στέλνοντας μέιλ στο blog. Αυτό θα είναι το πρώτο από μια σειρά καταθέσεων, όσων θέλουν να συμμετέχουν σε αυτό το μοίρασμα.


Μέρος πρώτο : Εμπειρίες και απογοητεύσεις

Ο μόνος αρχικά λόγος για τον οποίο ξεκίνησα την επώδυνη για μένα διαδικασία να ξαναζήσω καταγράφοντας τις εμπειρίες μου σε σχέση με τη «δυσλεξία», το σύστημα εκπαίδευσης και τη «βιομηχανία αντιμετώπισής» της, ήταν για να βοηθήσω με την ιστορία μου και άλλους γονείς που αντιμετωπίζουν ήδη ή πρόκειται να αντιμετωπίσουν παρόμοια θέματα. Όσο έγραφα, συνειδητοποίησα όμως πόσο λυτρωτική ήταν αυτή η ανασκόπηση του παρελθόντος, αλλά με τη γνώση και την κατανόηση του τώρα. Όχι ότι δεν πονάει ακόμα μέσα μου όλο αυτό που έζησα και έκανα, αλλά πλέον, μέσα από τη διαδικασία του δικού μου εσωτερικού ταξιδιού, αρχίζω να αγκαλιάζω το παρελθόν αυτό, να το κατανοώ με αγάπη και συμπόνια γι΄ αυτό που ήμουν τότε – και ναι γιατί όχι, να με πονάει πολύ πολύ λιγότερο. Ίσως πάλι να έρθει και η μέρα που θα διαβάσει αυτήν την ιστορία και το αγαπημένο μου παιδί που τόσο ταλαιπώρησα επειδή δεν το καταλάβαινα και να με καταλάβει καλύτερα και εκείνο…. Άρα οι λόγοι δημιουργίας αυτού του πονήματος είναι τελικά πολλοί και ποικίλοι. Η ιστορία μου δεν είναι «ιδιαίτερη», σε κάθε περίπτωση όμως η παράθεσή της είναι αν μη τι άλλο αποκαλυπτική και εύχομαι ειλικρινά να σας προβληματίσει…