Μέρος δεύτερο : Κατανόηση και αληθινή αποδοχή
Μέσα από τη διαδικασία της δικής μου αυτογνωσίας συνειδητοποίησα αυτό που οι ενοχές , ο φόβος, η ανασφάλεια και η σύγκριση δεν με άφηναν μέχρι τότε να δω ξεκάθαρα : το παιδί μου ως μοναδικό πλάσμα που σκέφτεται και λειτουργεί απλά διαφορετικά. Μέσα όμως από την βιωματική κατανόηση και την παρατήρηση ήταν που συνειδητοποίησα τις λειτουργίες του εγκεφάλου, μένοντας έκθαμβη από το μεγαλείο και τη σοφία του. Αντί πλέον να παλεύω ενάντια στη «δυσλεξία» (άλλωστε αυτό αποδείχθηκε μάταιο όπως ανέφερα στην προηγούμενη καταγραφή), ζήτησα να μάθω, να κατανοήσω βαθιά και βιωματικά, να μπω στον κόσμο της «δυσλεξίας» με αίσθημα ασφάλειας και ειλικρινές ενδιαφέρον και όχι με αποστροφή και φόβο…
Έκπληκτη διαπίστωσα ότι η «δυσλεξία», όπως την είχα αντιληφθεί εγώ , όλος ο κόσμος και η βιομηχανία αντιμετώπισής της, απλά δεν υπάρχει! Αυτό που σίγουρα είναι αληθινό είναι τα δύο ημισφαίρια στον εγκέφαλό μας, το δεξί και το αριστερό και υπάρχει λόγος που είναι έτσι, γιατί καθένα από αυτά επιτελεί άλλα καθήκοντα, εξίσου σημαντικά για τη ζωή μας, αλλά εντελώς διαφορετικά. Στο αριστερό μας ημισφαίριο επιτελούνται οι λειτουργίες της γραφής, της ανάγνωσης και του λόγου, εδρεύει η αναλυτική λογική, ο προγραμματισμός, ο γραμμικός χρόνος (παρελθόν - παρόν - μέλλον), τα κάθε λογής «πρέπει» και άλλα πολλά … Οι περισσότεροι από εμάς τους «φυσιολογικούς» λειτουργούμε με κυρίαρχο ημισφαίριο το αριστερό, η ίδια η κοινωνία μας λειτουργεί κυρίως με ιδιότητες αριστερού ημισφαιρίου.