Σελίδες

5 Φεβ 2010

Ξεχωριστός ή Μοναδικός;



Μερικές φορές οι λέξεις μας μπερδεύουν καθώς τις χρησιμοποιούμε απερίσκεπτα, ταυτίζοντας έννοιες που είναι στην ουσία διαφορετικές. Από την άλλη, δεν έχει και τόση σημασία ποιες λέξεις χρησιμοποιούμε, φτάνει να κατανοούμε το βαθύτερο νόημα των όσων λέμε. Ίσως τότε, να μην είχε υποστεί τέτοιο βιασμό η γλώσσα, ίσως να μη μιλούσαμε τόσο ακατάπαυστα αλλά να σκεφτόμασταν περισσότερο.

Ας μην ασχοληθούμε λοιπόν με την επιφάνεια των λέξεων, αλλά με το νόημα που έχουμε δώσει σε αυτές βιωματικά: στη ζωή μας, στη λειτουργία μας, σε αυτά που πιστεύουμε και κάνουμε δράση στη ζωή μας. Τέτοιες, μπερδεμένες μέσα μας έννοιες, είναι οι λέξεις «ξεχωριστός» και «μοναδικός». Φαίνονται αλλά δεν είναι συνώνυμες, καθώς η κάθε μια κρύβει ένα διαφορετικό – και αντιφατικό – σύστημα πεποιθήσεων.

Ολόκληρη η ζωή μας περιστρέφεται γύρω από την επιδίωξη του «ξεχωριστού». Ο καθένας προσπαθεί να διαφέρει, να ειδικευτεί, να υπερέχει, σε ένα αγώνα καθιέρωσης και επιβεβαίωσης της αξίας του. Ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους σε αυθεντίες και μη, τους κρίνουμε σύμφωνα με την ειδικότητα, τη θέση και το ρόλο τους. Τοποθετούμε ανάλογα τον εαυτό μας, συγκρίνοντας ποιον έχουμε απέναντι μας.


Η ανάγκη να ξεχωρίζουμε είναι ο μεγαλύτερος δικτάτορας που υπαγορεύει λανθασμένες αποφάσεις. Αναπόφευκτα μπαίνουμε στη διαδικασία της σύγκρισης και του ανταγωνισμού, θεωρώντας τους άλλους εχθρούς αλλά και εμπόδια στο δρόμο μας. Μιλάμε για «σεβασμό» αλλά δε σεβόμαστε όλους τους ανθρώπους το ίδιο. Κάτω από το σεβασμό και την ευγένεια υπάρχει κρυμμένος ο φόβος και η προσδοκία.

Οι λειτουργίες της σύγκρισης, της κριτικής, της κατάταξης υπάρχουν σε κάθε σχέση, σε κάθε συζήτηση, ακόμα και σε αυτές που κάνουμε μέσα μας με τον εαυτό μας, γιατί υπάρχουν στη σκέψη μας. Ο μόνος δημιουργός της πραγματικότητας μας είναι ο νους. Δεν καταλαβαίνουμε ότι μόνιμα ζούμε και αναπνέουμε αυτό το σύστημα διαχωρισμού, που όλο και περισσότερο μας απομακρύνει από τον Εαυτό μας. Πιστεύουμε ότι μας έχει επιβληθεί, ότι «έτσι είναι ο κόσμος» γιατί φοβόμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη ότι εμείς δημιουργούμε τον κόσμο αυτό.

Δες πόσο εύκολα οι κυρίαρχες σκέψεις στο νου σου (δεν έχει σημασία αν τις εκδηλώνεις ή όχι γιατί η σκέψη είναι ενέργεια και η ενέργεια δεν είναι στάσιμη ούτε χάνεται) είναι σκέψεις σύγκρισης, κριτικής, μίμησης, φόβου, ανάγκη άμυνας ή επίθεσης. Δες πώς λειτουργεί η παγίδευση των αντιθέτων, η απουσία από το παρόν. Δες ότι χρησιμοποιείς τακτικές όπως είναι η πειθώ, η επιβολή, η εκμετάλλευση μέσα από την αδυναμία και την αυτοθυσία για να δεσμεύσεις την ενέργεια των άλλων.

Τίποτα δεν κατανοούμε που δεν το βλέπουμε μέσα μας. Η ανάγκη διαχωρισμού βασίζεται στο ψέμα, στην καχυποψία, στη συνεχή επαγρύπνηση (για τυχόν επίθεση). Είναι το οικοδόμημα του διαχωρισμού, του εγώ. Το μυστικό που απελπισμένα προσπαθείς να κρύψεις είναι ότι δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, δεν εμπιστεύεσαι τη ζωή, άρα κανέναν. Θεωρείς (βαθιά μέσα σου και όχι φανερά) τον εαυτό σου ασήμαντο, ανάξιο και αδύναμο, έστω και αν δεν το παραδέχεσαι. Πάνω σε αυτά τα θεμέλια έλλειψης χτίζει ο καθένας έναν υποκειμενικό κόσμο που πιστεύει ότι είναι πραγματικός. Θεωρεί στη συνέχεια ότι πρέπει να προστατευτεί από αυτόν, ενώ πεισματικά αγνοεί τον δημιουργό του – τον προγραμματισμένο νου – πολεμώντας σκιές και φαντάσματα που είναι απλά οι προβολές του.

Κανένας άνθρωπος – όποιος και αν είναι – δεν είναι ξεχωριστός, αλλά ο καθένας είναι μοναδικός. Μοναδικός σημαίνει ότι είναι ένα μοναδικό κομμάτι, όπως τα κομματάκια ενός πάζλ, του Όλου. Σημαίνει ότι δεν υπάρχει, ούτε ένας άλλος άνθρωπος στον κόσμο ακριβώς ίδιος με σένα, ούτε υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ. Σημαίνει ότι έχεις μια μοναδική θέση στη ζωή, με την έννοια ότι μόνο εσύ μπορείς να συμπληρώσεις αυτό το κενό που σου αναλογεί. Κανένας άλλος εκτός από σένα δεν μπορεί ούτε πρόκειται να το κάνει. Η θέση σου θα παραμένει κενή, μέχρι να αναλάβεις την ευθύνη της μοναδικότητας σου. Αυτή η θέση είναι αναγκαία, είναι απαραίτητη για να σχηματιστεί το Όλον σε αυτή τη διάσταση. Μόνο αναγνωρίζοντας τη δική σου μοναδικότητα μπορείς να καταλάβεις ότι χρειάζεται να βοηθήσεις άλλους να αναγνωρίσουν τη δική τους, γιατί όλοι έχουμε ένα και μοναδικό στόχο: να δημιουργήσουμε τη Μεγάλη Εικόνα της Αγάπης στον κόσμο.

Ο μόνος λόγος που οποιοσδήποτε άνθρωπος δεν έχει αυτόν τον Ένα και μοναδικό στόχο, είναι γιατί βρίσκεται ακόμα παγιδευμένος στο διαχωρισμό. Η ανάγκη αυτή πάντα αφορά αδυναμία. Είναι ο εσωτερικός φόβος, η πίστη στην αναξιότητα που στερείται εμπιστοσύνης και οδηγεί αναπόφευκτα στην απομόνωση, στην απληστία, στο φθόνο, στο μίσος, στην οργή και στην επίθεση (είτε προς τον εαυτό, είτε προς τους άλλους).

Όλα αυτά υπονοούν ότι όποιος αναγνωρίζει τη μοναδικότητα του, έχει παράλληλα κατακτήσει και την ταπεινότητα να γνωρίζει ότι δεν είναι με κανένα τρόπο ξεχωριστός. Πρόθυμα βοηθά τους άλλους, μέσα από τη δική του αναγνώριση και σιγουριά, να αναγνωρίσουν τη δική τους μοναδικότητα. Γιατί ενόσω δεν το κάνουν, ενόσω υπάρχουν «κενές θέσεις», η Εικόνα ποτέ δεν μπορεί να συμπληρωθεί και να φανερωθεί (υλοποιηθεί).

Πόσο εύκολα όμως θα γκρεμίζαμε ό,τι στηρίζει την ξεχωριστή ύπαρξη μας, το εγώ; Πόσο μπορούμε να αμφισβητήσουμε λέξεις όπως «ειδικός», «ειδήμων», «εκλεκτός»; Δεν υπάρχουν «εκλεκτοί του Θεού». Υπάρχουν «ειδικοί» μόνο όταν αναγνωριστεί η «ειδικότητα», η μοναδικότητα του καθενός. Και τότε, η ειδικότητα ως διαχωρισμός είναι αχρείαστη γιατί παίρνει άλλο νόημα. Η ενοχή της αναξιότητας και ο φόβος του διαχωρισμού (ξεχωριστού) κάνει τους ανθρώπους μοναχικούς, αμυντικούς και εμπόλεμους.

Σίγουρα δεν προσφέρει ασφάλεια αυτό το σύστημα σκέψης και σίγουρα διατηρεί το όνειρο της ειρήνης και της αγάπης σε ουτοπία, όπως συντηρεί ζωντανό τον εφιάλτη που δημιουργούμε καθημερινά. Το μοναδικό χρέος που έχουμε είναι να αποδεχτούμε ο καθένας τη μοναδικότητα του. Αυτή είναι η ουσιαστική συμβολή και προσφορά μας στον κόσμο. Οτιδήποτε στηρίζει το διαχωρισμό, στηρίζει παράλληλα τον πόλεμο. Είναι αφέλεια να πιστεύουμε ότι μπορούμε να κρατάμε την ενοχή, το φόβο, την άγνοια της μοναδικότητας μας αλλά παράλληλα να ελπίζουμε στην ειρήνη «εκεί έξω».



7 σχόλια:

  1. Κάποτε είχα ακούσει ότι υπάρχουν «Δρόμοι»… δεν υπάρχει μόνο «Δρόμος»

    Είχα ακούσει ακόμη ότι η παγίδα του φασισμού του «Εγώ» είναι η αυθαίρετη χρήση της λέξης «Αλήθεια»

    Άλλο ένα που άκουσα είναι ότι η εφαρμογή στην προσωπική - κοινωνική «μάχη» της «Αλήθειας» έχει και αυτή πολλούς δρόμους…

    Όλα είναι «μάχη» το είχα ακούσει να το λέει κάποιος που ιστορούσε τη ζωή κάποιου Ηράκλειτου.

    Μου είπαν ακόμη ότι σε αυτή τη «μάχη» …άλλοι «Πιστεύουν» και άλλοι «Θεωρούν».
    Λένε αυτοί (που νομίζουν ότι ξέρουν), ότι είναι δυο διαφορετικές λέξεις η μια στο βορρά και η άλλη στο νότο.

    Σήμερα λένε κάποιοι «Ειδικοί» που μάτωσαν την σκέψη τους επάνω στο «Εμείς» ότι ζούμε τα αποτελέσματα του δρόμου του «Πιστεύω».

    Ποιος ξέρει… μπορεί να έχουν δίκιο … αλλά ποιος τους ακούει;

    Άλλωστε συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο και ειδικότερα με μια παράγραφο που σε εμένα τουλάχιστον (που εκφράζω την ανεπάρκεια μου γράφοντας) έχει εφαρμογή … δεν ξέρω για άλλους γράφοντες αν ισχύει το ίδιο…

    «Πάνω σε αυτά τα θεμέλια έλλειψης χτίζει ο καθένας έναν υποκειμενικό κόσμο που πιστεύει ότι είναι πραγματικός. Θεωρεί στη συνέχεια ότι πρέπει να προστατευτεί από αυτόν, ενώ πεισματικά αγνοεί τον δημιουργό του – τον προγραμματισμένο νου – πολεμώντας σκιές και φαντάσματα που είναι απλά οι προβολές του.»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος2/08/2010

    Καλό άρθρο.
    Εστιάζω στην ουσία ,που αντιλαμβάνομαι .

    Γράφεις αγαπητή Xristiana :
    Πιστεύουμε ότι μας έχει επιβληθεί, ότι «έτσι είναι ο κόσμος» γιατί φοβόμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη ότι εμείς δημιουργούμε τον κόσμο αυτό.

    Έτσι έχουνε τα πράγματα στον λαό .
    Στον λαό ο οποίος εκπροσωπεί το σώμα του πλανήτη μας .

    Στις ηγεσίες ,που εκπροσωπούνε το κεφάλι του πλανήτη ,το νοητικό κεφάλι του πλανήτη ,δεν ισχύει αυτή η πραγματικότητα .
    Είναι άφοβοι σε σχέση και άμεση σύγκριση με τον φοβισμένο λαό.
    Οι ηγέτες λοιπόν του πλανήτη ,είναι άφοβοι .
    Η αφοβία προέρχεται από την γνώση .
    Γνωρίζουνε τι θέλουνε και με ποιον τρόπο θα το αποκτήσουνε και που βεβαιότατα ως έναν μεγάλο βαθμό το αποκτήσανε .
    Τον πλήρη έλεγχο του σώματος του πλανήτη .*
    *πλειοψηφία των ανθρώπων ,που φιλοξενεί πλανήτη μας .

    Μα πως γίνεται αυτό ?
    Κάποτε αυτοί δεν ανήκανε ,δεν ήτανε μέρος του λαού ?
    Όταν ανήκανε στον λαό ,ήτανε φοβισμένα άτομα ,διότι ο λαός λειτουργεί απόλυτα συναισθηματικά.

    Οι ηγέτες είναι νοητικά συντονισμένες προσωπικότητες .
    Δεν ασχολούνται ουδέποτε με τα συναισθήματα ,αλλά με την νόηση .

    Οι εξαιρέσεις πάντα θα υπάρχουνε ,μεταξύ των ηγετών του πλανήτη .
    Είναι όμως ελάχιστες ,μηδαμινές.

    Ο λαός έτσι και αλλιώς δεν έχει επιλογή ,παρά μονάχα μία .
    Να ακολουθεί ως ποίμνιο, τους ηγέτες του.


    Νομίζω ότι πέρα από το ανθρώπινο βασίλειο , θα πρέπει να αναζητηθεί η σωστή καθοδήγηση των ηγετών του πλανήτη .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ Κ. Ζωγραφόπουλε,

    Σημασία τελικά στην ουσία της ζωής μας είναι οι δρόμοι που επιλέγουμε να περπατάμε. Για εκείνους μπορούμε να μιλάμε, εκείνους μπορούμε να γνωρίζουμε, να επιλέγουμε, να απορρίπτουμε, να ακολουθούμε.


    Αγαπητέ Ανώνυμε,

    Ο λόγος που δημοσίευσα το σχόλιο σου είναι απλά για να υπάρχει η απόδειξη του τρόπου σκέψης που μας οδηγεί στην πλάνη και στην παγίδευση.

    Σίγουρα δεν θα μπω στη διαδικασία να το σχολιάσω. Επαναλαμβάνω την παράγραφο που εντόπισε ο κ. Ζωγραφόπουλος και είναι η ουσία της πραγματικότητας μας… όσο και αν εμείς επιλέγουμε να παραμένουμε βαθιά νυχτωμένοι.

    «Πάνω σε αυτά τα θεμέλια έλλειψης χτίζει ο καθένας έναν υποκειμενικό κόσμο που πιστεύει ότι είναι πραγματικός. Θεωρεί στη συνέχεια ότι πρέπει να προστατευτεί από αυτόν, ενώ πεισματικά αγνοεί τον δημιουργό του – τον προγραμματισμένο νου – πολεμώντας σκιές και φαντάσματα που είναι απλά οι προβολές του.»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γράφεις: "Γιατί ενόσω δεν το κάνουν, ενόσω υπάρχουν «κενές θέσεις», η Εικόνα ποτέ δεν μπορεί να συμπληρωθεί και να φανερωθεί (υλοποιηθεί)"
    Πιστεύω ότι σημαντικό στοιχείο για να μπορέσει να δει κάποιος την εικόνα καθαρή και συμπληρωμένη, είναι και η νίκη απέναντι στο φόβο του θανάτου και η κατανόηση του προορισμού μας σε τούτη εδώ τη ζωή μας.
    Ανδρέας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολλοί οι φόβοι που κρύβουν την εικόνα αγαπητέ Ανδρέα. Απέναντι στο φόβο του θανάτου που αναφέρεις είναι και ο φόβος (ίσως ακόμα μεγαλύτερος) της ζωής.

    Η αναγνώριση ή κατανόηση αν θέλεις του προορισμού μας είναι και μοναδικότητα του καθενός που αναφέρω.

    Σ' ευχαριστώ για τη διευκρίνιση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπητή Χριστιάνα,
    ευχαριστώ που δίνεις την ευκαιρία, να αναρωτηθούμε, να βγάλουμε στην επιφάνεια αυτό το θέμα.
    Αυτές τις μέρες αναρωτιόμουν αυτό...Πώς γίνεται και φοβόμαστε?
    Δεν το λέω επιφανειακά? Αλλά ουσιαστικά.
    Τι αλήθεια συμβαίνει?

    πιστεύω βαθιά, ότι είμαστε ότι θέλουμε.
    πιστεύω βαθιά, ότι είμαστε ελεύθεροι και είμαστε ότι θέλουμε.

    πιστεύω ότι είμαστε οι δημιουργοι.
    τι συμβαίνει λοιπόν και ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ, κάτι άλλο από τη δύναμη?
    Δεν πιστεύω στην φιλοσοφία της εξέλιξης.
    Δηλαδη, δεν πιστεύω ότι τόσο ευφυοία στο σύμπαν, έχει κάνει κάτι λάθος, .
    πιστεύω σε κάτι που δεν το ξέρω ακόμα και σίγουρα δεν έχει καμία απολύτως ταλαιπωρία, κι ας επιμένουμε να ζούμε δράματα.
    η ευθύνη είναι δύναμη.
    Γιατί λοιπόν ένας θεός να φοβάται να δείξει ότι είναι θεός?

    την περίοδο της ζωής μου που πραγματικά έζησα σε πλήρη ταύτιση με το πνεύμα μου, και χωρίς να ξέρω να το πω σε λόγια φιλοσοφικά , τότε, και να το εξηγήσω, μόνο η αγάπη υπήρχε.
    Δεν θύμωνα με κανέναν και πραγματικά μόλις σκεφτόμουν τι χρειάζομαι, το πολύ σε μία ώρα είχε εμφανιστεί.
    ότι προσπαθούμε να πετύχουμε με τους διαλογισμούς, το βίωνα στο κάθε μέρα.
    Το μόνο που είχα κάνει ήταν να είμαι ελεύθερη να ΕΙΜΑΙ όποια ήμουν το κάθε λεπτό.
    Να νιώθω υπέροχα με ότι κι αν ήθελα.
    Ελεύθερη.
    Στην ουσία όμως.
    Χωρίς ούτε έναν νόμο με βάση πώς θα έπρεπε να είμαι.
    τότε, τα μυστικά όλων των θεωριών μου αποκαλυφθηκαν.
    δεν χρειαζόταν να μάθω τις αλήθειες γιατί τις ζούσα.
    είχα εμπειρίες , που αργότερα έμαθα ότι ονομάζονται μυστηκιστικές.
    Ήξερα....χωρίς να ξέρω να σου πω τι, αλλά ήξερα.
    Και γαλήνη....Ησυχία...
    Δεν ήμουν πάντα ευτυχισμένη...μα γαλήνη....
    Πολύ συνειδητή το κάθε λεπτό.
    Αυτό που έμαθα λοιπόν ήταν ότι ΕΊΜΑΣΤΕ ΉΔΗ...και δεν χρειάζεται να μάθουμε τίποτα.
    Απλά να είμσατε ελεύθεροι.

    Αν με ρωτήσεις πώς είμαι τώρα, θα σου πω, δεν ξέρω.
    Πάντως σίγουρα όχι σε αυτό .
    Και ούτε κι εγώ ξέρω τι συμβαίνει και γιατί.
    Μα δεν μπορώ να πιστέψω ότι ως πνευματκά όντα στην πραγματικότητα φοβόμαστε τη ζωή.'Ασχετα αν το βιώνουμε το φόβο αυτ΄. Αφού είναι ψέμα. Πώς επιλέγω να παίζω το θύμα και τον αδύναμο?
    Γιατί λοιπόν.
    τι συμβαίνει.

    Δέσποινα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπητή μου Δέσποινα, κρατάω μια φράση σου, που όχι μόνο πιστεύω αλλά και εγώ κάνω πράξη στη ζωή μου:

    "η ευθύνη είναι δύναμη"

    και ας πιστεύουν οι άνθρωποι συνήθως το αντίθετο.

    Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή