Σελίδες

15 Ιουν 2011

Το δάχτυλο που δείχνει




Αγανακτισμένοι και μη, προσπαθούμε όλοι να αλλάξουμε έναν κόσμο που έχουμε δημιουργήσει και δεν μας αρέσει αλλά ούτε και μας εξυπηρετεί πλέον. Πολύ φοβάμαι ότι αυτό δεν είναι εφικτό, ενόσω και όσο επαναστατούμε εναντίον του, όσο και αν υψώνουμε ενστάσεις και αντιθέσεις σε αυτόν. Πιστεύουμε σε αυτόν τον τρόπο λειτουργίας, που ουσιαστικά ενισχύει και δεν αλλάζει ό,τι πολεμάμε.

Η πιο εμφανής ένδειξη ότι προχωράμε σε λανθασμένα μονοπάτια είναι ο διάχυτος φόβος που πλανάται παντού και ο εσωτερικός πανικός που αποπλανά την ικανότητα της κρίσης μας, οδηγώντας τους ανθρώπους σε παρορμητικές συμπεριφορές που έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό την επανάληψη. Το όλο κλίμα θυμίζει εμπόλεμη κατάσταση ή τη φαινομενική ηρεμία πριν από την καταιγίδα. Με σύμβουλο το φόβο, αφαιρείται η επιλογή αλλά και η σωστή κρίση που χρειάζεται για σωστές και ωφέλιμες αποφάσεις για το συλλογικό καλό. Η εκρηκτική διάθεσή μας να ορίσουμε το πρόβλημα, να βρούμε τους ενόχους και να εκδικηθούμε την αδικία είναι πλάνες που εύκολα μας παρουσιάζει και για τις οποίες μας πείθει ο τρόπος που εκπαιδευτήκαμε να σκεφτόμαστε.

Σκέφτομαι ότι μέχρι να έρθει εκείνη η ευλογημένη μέρα που δεν θα ψάχνουμε εχθρούς έξω από τον εαυτό μας, που θα συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει καμία αδικία στον κόσμο παρά μόνο αυτήν που επιτρέψαμε και στην οποία συμβάλαμε, μέχρι να έχουμε την τόλμη να αντικρίσουμε τον πραγματικό εχθρό, που δεν είναι άλλος από τον εκπαιδευμένο νου που διατηρούμε μέσα μας, θα συνεχίσουμε να πολεμάμε ψεύτικες μάχες, να κάνουμε φαύλους κύκλους και να αναπαράγουμε τα ίδια περιοριστικά αποτελέσματα, με διαφορετικά πρόσωπα και διαφορετικές περιστάσεις, που μας στερούν τη σύνθεση της πραγματικότητας που φτιάχνουμε. Η ουσία όμως είναι ότι αδυνατεί ο ίδιος νους που δημιούργησε τα προβλήματα, που εμείς αντιλαμβανόμαστε ως πολλά και ποικίλα (αλλά ουσιαστικά είναι μόνο ένα) να μας δείξει και τη λύση τους. Δεν έχουμε τη δυνατότητα, μέσα από αυτόν τον τρόπο σκέψης, να βρούμε λύσεις, να δημιουργήσουμε μια διαφορετική πραγματικότητα, από αυτήν που δεκαετίες και αιώνες δημιουργούμε ασυνείδητα αλλά παρ’ όλα αυτά με ιδίαν ευθύνη.


Οι περισσότεροι από μας, ξεκινάμε τη ζωή κάπου εκεί στα είκοσι μας χρόνια, κρατώντας τις ίδιες πεποιθήσεις, τις ίδιες αρχές και ιδανικά που μας δόθηκαν και εμείς υιοθετήσαμε άκριτα, μιμητικά, χωρίς ποτέ να τα αμφισβητούμε ή να τολμάμε να τα αλλάζουμε. Παπαγαλίζουμε συνθήματα, ακολουθούμε πεπαλαιωμένες ηθικές και συνεχίζουμε να ζούμε στη σκιά των γονιών μας, μη τολμώντας να διαφοροποιηθούμε με σκοπό να εκφράσουμε τον εαυτό μας. Να αποκατασταθώ, να φτιάξω μια οικογένεια, να δημιουργήσω την κοινωνική εικόνα μου, να εξασφαλίσω τη σύνταξή μου και είμαι μια χαρά. Να μεγαλώνει η μαμά μου τα παιδιά μου, να στηρίζομαι στον άνδρα μου για την ασφάλειά μου (ή στη γυναίκα μου για την κοινωνική αξία μου), να δανείζομαι για να κάνω τις διακοπές μου και να είμαι βουτηγμένος στα χρέη για να εξασφαλίζω την άνεσή μου. Ανάμεσα σε όλα αυτά επενδύω έξω από τον εαυτό μου, φοβάμαι σε κάθε επένδυση μου και κρατιέμαι από τα δεσμά που ο ίδιος χτίζω αργά αλλά μεθοδικά γύρω μου. (Αυτό το τελευταίο παραμένει κρυμμένο πίσω από τη φαινομενική δύναμη και ανεξαρτησία που προσωρινά μας χαρίζει η υλική ευμάρειά μας). Όταν κάτι από όλα αυτά (και όσα ο καθένας μας ορίζει ως σημαντικά και απαραίτητα στη ζωή του) δεν μου βγαίνουν όπως τα υπολόγισα, τότε κατηγορώ τους άλλους, το σύστημα, τη ζωή, τη μοίρα που δεν μου πρόσφερε αυτά που εγώ πιστεύω ότι θα έπρεπε να έχω για να είμαι ασφαλής.

Αυτός, με πολύ λίγα λόγια είναι ο ατομικισμός που διακατέχει τον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο, χωρίς πολλές ιστορικές αναλύσεις, χωρίς ακαδημαϊκές αποδείξεις, που ο καθένας είναι ελεύθερος να ψάξει και να βρει από μόνος του. Προσωπικά προτιμώ να απλοποιώ τα πράγματα και πιστεύω ότι η ίδια η παρατήρηση της ζωής μπορεί να μας δώσει όποιες πληροφορίες χρειαζόμαστε για το «πώς» και το «γιατί» της ζωής μας. Αλλά αυτή είναι και η δυστυχία μας: δώσαμε πολύ μεγάλη εξουσία και σημασία στην θεωρητική – αναλυτική – αφαιρετική σκέψη (τα σύμβολα, τις αφηρημένες έννοιες, τις θεωρητικές τοποθετήσεις κ.λ.π.), μέσα στην οποία παγιδευτήκαμε, χάνοντας την ουσία, να διυλίζουμε τον κώνωπα.

Έχουμε εκπαιδευτεί να κοιτάμε έξω από τον εαυτό μας, τους άλλους, και όχι τον ίδιο τον εαυτό μας στη λειτουργία του. Έχουμε μάθει να κρίνουμε (τους άλλους και τον εαυτό μας) αλλά όχι να τον παρατηρούμε. Έχουμε μάθει να κοιτάμε το πρόβλημα, να το ορίζουμε, να το αναλύουμε, να έχουμε και να αντιλαμβανόμαστε μόνο αντιθέσεις αλλά δεν έχουμε μάθει να ψάχνουμε τη λύση, να παρατηρούμε αντικειμενικά, χωρίς να έχουμε ανάγκη ορισμούς και ταμπέλες, να έχουμε θέσεις καθαρές και ιδίως πρακτικές, εφαρμόσιμες.

Ακόμα εκπλήσσομαι όταν ακούω ανθρώπους να λένε, «αυτογνωσία, τι είναι αυτό;» και λυπάμαι που ακόμα δεν έχει ωριμάσει η ανάγκη (όχι σε όλους τους ανθρώπους ευτυχώς αλλά σε μεγάλη μερίδα) της διερεύνησης και μόνο της λέξης που όρισε και παρουσίασε ό,τι πιο λαμπρό έχει εκδηλώσει το αρχαίο πνεύμα που θέλουμε να θεωρούμε «δικό μας», Ελληνικό, αλλά ουσιαστικά ξένο και ξεχασμένο.

Δεν πρόκειται να αλλάξουμε τον κόσμο μας αν δεν αλλάξουμε τον εαυτό μας. Άλλη μια καραμέλα που μάθαμε πολλοί να πιπιλάμε, μη γνωρίζοντας την ουσία της πρακτικότητάς της ούτε τον τρόπο της εφαρμογής της. Μας αρκεί να υιοθετούμε θεωρητικά ό,τι ακούγεται ωραίο ή σπουδαίο, ακόμα και όταν δεν το κατανοούμε, για να μπορούμε έτσι να εξυπηρετούμε την εικόνα μας και την ψευδαίσθηση ότι ανήκουμε.

Κοιτώντας απ’ έξω προς τα μέσα, η ανάγκη ενασχόλησης με τον εαυτό, φαίνεται εγωιστική και άκρως επικίνδυνη διαδικασία, κόντρα στην ιδέα: κάνε κάτι, βγες στους δρόμους, φώναξε, κατηγόρησε, μούντζωσε, όπου έρχεται και το ειρωνικό σχόλιο, «εδώ ο κόσμος καίγεται και εσύ ασχολείσαι με τον εαυτό σου;» Ο φόβος και η ατολμία μπροστά στο επιχείρημα της γνωριμίας με τον εαυτό δεν φαίνονται. Ό,τι το σύστημα αυτό της περιοριστικής σκέψης δεν καταλαβαίνει, το περιθωριοποιεί, το απορρίπτει και το κοροϊδεύει. Βολική στάση άμυνας, χωρίς κανένα όμως ουσιαστικό αποτέλεσμα αφού δεν περιλαμβάνει θέση, μια διαφορετική θετική εκδοχή, παρά μένει στην αντίθεση και την ευκολία της αντιπαράθεσης.

Οι απεργίες θα συνεχίζονται, οι φωνές θα γίνονται εντονότερες, τα αίματα θα βράζουν, οι άνθρωποι χωρίζονται σε στρατόπεδα καθώς μόνοι τους σκάβουν το λάκκο που θέλουν να αποφύγουν. Υπάρχει άλλος τρόπος; Υπάρχει λύτρωση από ό,τι μας δεσμεύει; Εν τέλει, υπάρχει η ευτυχία, η αγάπη, η γαλήνη, η αρμονία και η ειρηνική συνύπαρξη που όλοι θέλουμε; Έχουμε όμως πειστεί ότι κάποιος άλλος θα βρει τις απαντήσεις για μας, ότι υπάρχουν «ειδικοί» που οδηγούν τη ζωή μας, στους οποίους εναποθέτουμε τις ελπίδες μας, τους φόβους μας αλλά και την ευθύνη μας. Οι απαντήσεις δεν έρχονται ποτέ προτού τεθούν οι ερωτήσεις και εμείς πιστεύουμε ότι έχουμε τις απαντήσεις χωρίς να έχουμε θέσει το σωστό ερώτημα. Γνωρίζουμε ποιος και τι φταίει, γνωρίζουμε τι δεν θέλουμε και τι δεν θα επιτρέψουμε να συμβεί, γνωρίζουμε τους εχθρούς μας και ζητάμε την τιμωρία τους. Γνωρίζουμε….

Και το δάχτυλο που δείχνει, είτε το στρέφουμε σε άλλους είτε στον ίδιο μας τον εαυτό, έχει το ίδιο αποτέλεσμα παγίδευσης και παραπλάνησης που μας κρύβει την αλήθεια.

18 σχόλια:

  1. Εσύ γνωρίζεις την αλήθεια;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχει σημασία τι γνωρίζω εγώ ή τι δεν γνωρίζω Παναγιώτη; Από όλο το κείμενο, κράτησες και απομόνωσες την τελευταία λέξη; Τι σημασία θα είχε μια υποκειμενική απάντηση για σένα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα!Μια ουσιαστική και αληθινή ανάρτηση που δίνει απαντήσεις για όλα αυτά που συμβαίνουν αυτόν τον καιρό και είναι καθρέφτης μας.
    Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.
    Χωρίς αυτογνωσία δεν αλλάζει τίποτα,θα συνεχίσουν να επαναλαμβάνονται τα ίδια λάθη.
    Μόνο που η αυτογνωσία φοβίζει τους ανθρώπους,θέλει μεγάλη θέληση και πολύ δουλειά για να γκρεμίσουν πεποιθήσεις και να βγουν από τα καλούπια χρόνων που είναι γνωριμα και νιώθουν τη ψευδαίσθηση της ασφάλειας.
    Μόνο η αλλαγή σε ατομικό επίπεδο μπορεί να φέρει την αλλαγή σε συλλογικό.
    Να πω ότι ο άνθρωπος που έχει αυτογνωσία και μπορεί να λειτουργεί με τον ανωτερό του εαυτό,έχει και τις απαντήσεις για όλα...
    Καλή λύτρωση σε όλο τον κόσμο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο τρόπος χρήσης των αφηρημένων εννοιών ως σύμπλευση ή αντιπαράθεση της ανθρώπινης επικοινωνίας, κρύβει κατά την ταπεινή αίσθηση του γράφοντος την αιτία της ανθρώπινης ύπνωσης απέναντι στο "γνώθι σ΄αυτόν" που είναι σαφώς το ζητούμενο ανά τους αιώνες.
    Η γλώσσα (μιλώ φυσικά για την Ελληνική) έχει κωδικούς ανάλυσης της φιλοσοφικής σημασίας των εννοιών όπως ακριβώς οι μαθηματικές λογικές συναρτήσεις.
    Το "πιστεύω" (πάλι κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος) είναι η ταφόπλακα του "Θεωρώ" που για αιώνες έχει οδηγήσει τους λαούς σε πνευματική ομηρία.
    Η συνειδητή παρεμπόδιση της αβασάνιστης σκέψης μας ως σύμπλευση ή αντιπαράθεση του λόγου μέσα από μια παράλληλη μελέτη και παρατήρηση του εαυτού μας και των εννοιών που τον χαρακτηρίζουν, είναι μια πρόταση που περιγράφεται στην απαρεμφατική προτροπή του "Ευ ζειν"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σαν άνθρωπος, που μετράει τη διάρκεια της τρέχουσας ζωής, πόσο θα ήθελα να μην έχεις δικιο. Να γίνουν όλα τα ζητούμενα σε λίγο, πριν δύσει ο Ήλιος. Να προλάβω να τα δω και να χαρώ.
    Έλα, όμως, που ξέρω, πως όλο το δίκιο είναι με τα γραφόμενά σου. Γι' αυτό "καρτερώ" και ξαναμπαίνω εκεί που δεν υπάρχει ο χρόνος.
    Σ' ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "Με τα φτερά της ψυχής", κανείς (πιστεύω) δεν τα ξέρει όλα. Σε αυτό το επίπεδο συνειδητότητας που βρισκόμαστε, η αλήθεια είναι κρυμμένη από τη δική μας περιορισμένη αντίληψη. Η ευθύνη όμως που έχουμε, είναι να λειτουργούμε (με στάση ζωής) με βάση την αλήθεια μας (ό,τι κατανοούμε και ποιοι θέλουμε να είμαστε), εκφράζοντας τον πραγματικό εαυτό μας και αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την κάθε σκέψη, λόγο και πράξη μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "ΖΩΓΡΑΦΟΠΟΥΛΟΣ" καλησπέρα, συγνώμη αλλά ενώ έχω διαβάσει πολλές φορές το σχόλιο σου, δεν έχω καταλάβει τι θέλεις να πεις (και ποια η σχέση με ό,τι έχεις διαβάσει εδώ). Ίσως όμως κάποιοι άλλοι να καταλαβαίνουν. Ευχαριστώ για το σχόλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. "ameristosa@gmail.com", πόσο έχω την ίδια λαχτάρα να προλάβω να δω, να χαρώ... ίσως το ότι καταφέρνουμε να "καρτερούμε" και να "ξαναμπαίνουμε εκεί που δεν υπάρχει χρόνος" είναι ότι μας ενώνει πραγματικά και εμένα αυτή η ένωση, η αόρατη συνύπαρξη, μου δίνει κουράγιο και δύναμη. Να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ζητώ συγνώμη αλλά από κάποιο λάθος δικό μου, το σχόλιο αφαιρέθηκε και το ανεβάζω ξανά:

    Ο/Η ΖΩΓΡΑΦΟΠΟΥΛΟΣ άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Το δάχτυλο που δείχνει":

    Το άρθρο αγαπητή συγγραφέα Χριστιάνα, έχει κάποια στοιχεία που με ευστοχία εντοπίζουν την ανθρώπινη παθογένεια του πολιτισμού μας μέσα στη σκέψη μας και ειδικότερα στον τρόπο που «βλέπουμε» τα πράγματα.
    Ο σχολιασμός θεωρώ ότι αποτελεί την «τιμή» του κάθε συγγραφέα έστω και αν προσδιορίζουμε μια συμπληρωματική διαφορετικότητα με την δική μας οπτική.

    Ως προσβολή (για τον σχολιαστή μόνο) θεωρώ τις προβοκατόρικες ερωτήσεις που κρύβουν ειρωνεία ή την άκριτη σύμπλευση με ένα λόγο, γεγονός που το αποφεύγω να το κάνω ή το απομακρύνω με τον τρόπο μου όταν μου συμβαίνει στην συγγραφική λειτουργία που έχω και εγώ αντίστοιχα με σένα, σε δικά μου πεδία σκέψης.

    Θα σου εξηγήσω όμως το συμπυκνωμένης γραφής σχόλιο επί του άρθρου σου.

    Στην πρώτη παράγραφο αναφέρω για την παθογένεια της εποχής μας που παρουσιάζεται ως σύμπλευση ή αντιπαράθεση μεταξύ των ανθρώπων (βλέπε αγανακτισμένοι και διαφωνούντες μαζί τους) την ουσιαστική ευθύνη έχουν οι αφηρημένες έννοιες και η αντι-παιδεία που προσφέρουν αυτές στην Βαβέλ της επικοινωνίας (μέσα από την υποκειμενική ερμηνεία τους) από τους ανθρώπους.
    Δεν θα αναλύσω το μεγάλο θέμα της ετυμολογίας των λέξεων ότι περιλαμβάνει ένα ολόκληρο ηθικό κώδικα (έθος = συνήθεια) που μέσα από αυτόν οι άνθρωποι γνωρίζουν καλύτερα τον εαυτό τους και δημιουργούν σχέσεις διαφορετικής συμβίωσης. (π.χ το συμφέρον των διαμαρτυρομένων είναι πρακτική που υπαγορεύεται από την αγγλική αντίληψη του interest και απέχει πολύ από την διάθεση του συν –δηλαδή του μαζί - να φέρουν οι άνθρωποι τη λύση στα προβλήματα τους) Οι λέξεις για την Ελληνική σκέψη παράγουν φιλοσοφία και σαφώς αυτογνωσία της ζωής που λειτουργούμε.

    Για το «πιστεύω» απέναντι στο «Θεωρώ» είναι ένα ολόκληρο φιλοσοφικό δοκίμιο που φυσικά δεν μπορώ να το αναπτύξω σε ένα σχόλιο. Πάντως αν διαβάσεις την ιστορία και θελήσεις να την αποδελτιώσεις πίσω από τις ενέργειες που γράφουν πάντα οι νικητές, θα διαπιστώσεις την τεράστια ευθύνη της έννοιας Πιστεύω στο αίμα που έχει χυθεί ανά τους αιώνες και προβλέπεται να χυθεί ακόμη κι άλλο στο μέλλον, όσο υπάρχουν άτομα που κρίνουν ότι γνωρίζουν την αλήθεια ενώ δεν μετέχουν της αμφισβήτησης αυτών που ονομάζουν Πιστεύω τους.

    Σε γενικές γραμμές αυτή είναι η σχετικότητα της απάντησης στην αρθογραφία σου αγαπητή συγγραφέα.

    Θα προτιμούσα να παρακινούσε όμως την ενεργοποίηση του δεύτερου σχολίου μου μια ερώτηση για να σου εξηγήσω, παρά η εξ αποστάσεως ειρωνεία που για τα εκπαιδευμένα δικά μου κριτήρια ήταν εμφανής.
    Η απουσία ερώτησης με την αντίστοιχη θέση ότι «ίσως άλλοι καταλαβαίνουν» αποτελεί την απόδειξη της λαθεμένης (και ανθρώπινης) για μένα λειτουργίας μιας απόστασης ειρωνείας από θέσεις που νοιώθουμε ότι ίσως μας απειλούν.
    Η προσωπική μου επιλογή είναι να πλησιάζω την κάθε γνώση και θέαση χωρίς να γίνομαι οπαδός της ή πολέμιος αντίστοιχα μια και ξέρω ότι ο δρόμος του «Γνώθι σ’ αυτόν» είναι πολύ μοναχικός και όχι της παρέας των οπαδών ή των πολεμίων.
    Κλείνοντας σου δηλώνω ότι συνεχίζω να βλέπω ως σωστή στο άρθρο την προτροπή των ανθρώπων να εστιάσουν την λύση των προβλημάτων μέσα τους, έχοντας στην φαρέτρα της σκέψης μου «βέλη» που γιατρεύουν λίγο διαφορετικά ίσως από τα δικά σου.
    Αυτό (ίσως) είναι η ομορφιά της ζωής απέναντι στην ομοιομορφία του ολοκληρωτισμού και αυτή δυστυχώς ή ευτυχώς είναι η σκέψη μου.

    Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Το περίεργο (για την ικανότητα κατανόησης του λογικού-αναλυτικού νου μόνο) είναι ότι ετοίμαζα την «απάντηση» στο σχόλιο σου, προτού αυτό φθάσει σε μένα.

    Αρχικά να σου πω ότι αν είχα ειρωνική διάθεση, δεν θα ανέβαζα καν το σχόλιο σου, όπως ξέρεις, έχω αυτή τη δυνατότητα. Απλά για μένα (και όχι αναγκαστικά για άλλους ανθρώπους), άλλη είναι η ουσία και τα σημαντικά. Θα σου εξηγήσω, με τις σκέψεις που είχα πριν πάρω την απάντηση σου (εξ’ ίσου δυσνόητη για μένα με την πρώτη).

    Με αφετηρία και κάποιες άλλες συνομιλίες που «έτυχε» να έχω σήμερα, και παρατηρώντας την ενέργεια μου μετά από αυτές, σκέφτομαι ότι…

    Οι άνθρωποι λέμε, λέμε, μπορεί να καταλαβαινόμαστε νοητικά (ή όχι αλλά οι περισσότεροι δεν το ομολογούμε), αλλά δεν καταφέρνουμε να έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον, να νοιώσουμε βαθιά μέσα μας αυτή την ενότητα που δεν μπορούν να την εμποδίσουν οι ιδέες, οι όποιες διαφορές ή οι ρόλοι. Λες και οι άνθρωποι φοβούνται αυτό το πλησίασμα. Φοβούνται ότι αν το πετύχουν, αν το αισθανθούν, αν το βιώσουν σε όλο τους το είναι, θα χαθούν, δεν θα υπάρχουν.

    Κατά μια έννοια, αυτό αληθεύει. Στο πλησίασμα αυτό, που είναι η ένωση ίσων και όχι ταύτιση, πεθαίνει το εγώ και όλες οι ανάγκες διαχωρισμού, επιβολής και υποτέλειας του. Όλα όσα γνώριζε, ήθελε, φαντάστηκε, ονειρεύτηκε, πίστευε, παύουν να υπάρχουν καθώς διαλύονται μαζί με τη διάλυση του ίδιου του εγώ.

    Φοβάται ο άνθρωπος και αποφεύγει το πλησίασμα (όσο και αν διατυμπανίζει ότι το θέλει) γνωρίζοντας ότι θα αποτελεί και το τέλος του, μιας που ακόμα βρίσκεται σε απόλυτη ταύτιση με το εγώ του, μη αναγνωρίζοντας οτιδήποτε αληθινό έξω από αυτό. Ο φόβος του θανάτου τον εμποδίζει μα και τον καθοδηγεί στην καταδίκη του, να πορεύεται μόνος, να παίρνει αξία από τις θεωρίες του και να ψάχνει απεγνωσμένα την αλήθεια λεκτικά, αποφεύγοντας αυτό που θα τον έσωζε από το μαρτύριο του: το πλησίασμα – γίνεται μόνο στο κέντρο της καρδιάς.

    Ο Άνθρωπος, ενωμένος εσωτερικά (και εξωτερικά αναπόφευκτα) θα αναγνωρίσει την αληθινή του Φύση, μη έχοντας πλέον ανάγκη υποκατάστατα και προσωρινές ψευδαισθήσεις που κοιμίζουν την απλή αλήθεια που ο νους κάνει πολύπλοκη (ή συμπυκνωμένη γραφή αν θέλεις).

    Ταυτισμένοι όμως απόλυτα με το εγώ τους, οι άνθρωποι δημιουργούν σχέσεις ανταγωνισμού, προσωρινές, με κύριο χαρακτηριστικό το τείχος που στήνουν και διατηρούν ανάμεσα τους (συχνά αθέατο, κρύβεται πίσω από τις «καλές προθέσεις»).Το εγώ διαιρεί και βασιλεύει, ενώ οι άνθρωποι νομίζουν ότι τους διαιρούν άλλοι άνθρωποι, αποξενωμένοι και πικραμένοι ψάχνουν δικαίωση απαρνούμενοι το πλησίασμα.

    Ακούω (από επιλογή) τα λόγια που μιλούν στην καρδιά μου, ανεξάρτητα αν συμφωνώ ή όχι με τις ιδέες. Μιλώ για το επίπεδο της ενέργειας που κατευθύνει το λόγο και όχι τις θέσεις που σαφώς ο καθένας διαμορφώνει τις δικές του. Τα λόγια που μιλούν στο νου και αφήνουν ασυγκίνητη την καρδιά μου, ο εαυτός μου τα απωθεί, όχι ως εχθρικά, απλά ως ξένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αγαπητή συγγραφέα Χριστιάνα,
    Θα έλεγα ότι ο τρόπος βιωματικής γραφής της σκέψης που διάβασα, αποτελεί ένα εξαίρετο σχόλιο και σαφώς διαφέρει από την «πόζα» της εικονικής ζωής σχολιαστών του διαδικτύου έχοντας μέσα του την φλόγα της ζωής.

    Αποδέχομαι ως ειλικρινή την εξήγηση ότι δεν υπήρξε πρόθεση ειρωνείας, όμως σύμφωνα με το δικό μου ήθος δεν θα απέκλεια ποτέ ένα σχόλιο εκτός αν ήταν ποταπό στον λόγο και την πρόθεση του, ως αταίριαστο με την αισθητική μου.

    Στην ουσία όμως του σχολίου σου θα σημειώσω ότι βρήκα μια αξία στην προσέγγιση του επιρρήματος «ζειν» και σε ευχαριστώ για την κατάθεση της ψυχής σου, μια και σε προσωπικό επίπεδο με ενδιαφέρει αυτή η οπτική προς αξιοποίηση.

    Χρησιμοποιώ επιρρήματα στη γραφή μου γιατί έχω διαφορετικές γνωστικές προσεγγίσεις επάνω στη ζωή από ορισμένους άλλους χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να αποτελεί εμπόδιο ονομάζοντας το «Διαφορετικό».
    Η διαφορετικότητα είναι πηγή ζωής για μένα και μέσα από αυτήν προχωρά ο κόσμος συμπληρωματικά και όχι αντιθετικά όπως δυστυχώς θέλουν πολλοί να πιστεύουν.

    Θα μου επιτρέψεις να αναφερθώ στο «Εγώ» που με έχει απασχολήσει πολύ στην προσωπική μου ζωή ως μελέτη και εμβάθυνση του «Γνώθι σ’ αυτόν». Με την συγκρότηση που έχω και την αντλώ από την αρχαία Ελληνική γραμματεία, τους νεώτερους φιλοσόφους και την ατομική μου παρατήρηση, θέλω να κρίνω ότι δεν είναι σωστό να ξεριζώσουμε την σημαντική λειτουργία του.
    Η συνύπαρξη των ανθρώπων σίγουρα μεταμορφώνεται από Εγώ σε Εμείς, όμως ο τρόπος που γίνεται αυτό δεν μετέρχεται θεωριών που πρέπει να τις ασπαστούν μεταξύ τους, αλλά μέσα από ένα κοινό θαυμασμό για την ξεχωριστότητα ενός εκάστου.

    Βέβαια χωρίς να έχουμε ενοχές θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι όλες οι ξεχωριστότητες δεν είναι συμβατές μεταξύ τους. Προσωπικά δεν μοιράζω πιστοποιητικά αξίας αδιακρίτως στους ανθρώπους μια και έχω κριτήριο προσωπικό σύμφωνα με την αισθητική μου για ότι συναντώ γύρω μου.
    Το ίδιο ακριβώς αποδέχομαι να υφίσταμαι από τους άλλους μια και δεν με απασχολεί αντίστοιχα το κάθε «γαλόνι» που με ευκολία προσφέρουν οι άνθρωποι σε ότι θαυμάζουν, αλλά εύκολα μετατρέπουν τον θαυμασμό σε απαξία αν κάτι τους απειλήσει σύμφωνα με την «πίστη» που έχουν στα φαινόμενα της ζωής τους.
    Εδώ προσδιορίζω την ποιοτική διαφορά της «γνώσης» από την «πίστη» μεταξύ των ανθρώπων.

    Κλείνοντας το σχόλιο μου μη θέλοντας να καταχραστώ τον όμορφο χώρο σου, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για την γραφή που προσφέρεις και να είσαι σίγουρη ότι στη ζωή είμαστε όλοι συμμέτοχοι σε ένα βαθύτερο σκοπό που είναι η ατομική η συντροφική και σαφώς συλλογική ευτυχία.
    Το Ευπαλίνειο όρυγμα που έφτιαξαν τον έκτο προ Χριστού αιώνα στη Σάμο, μπορεί να το έσκαβαν κάπου ένα χιλιόμετρο μακριά τα συνεργεία το ένα από το άλλο, αλλά είχαν ένα κοινό όραμα και στόχο για τη ζωή.

    Ας πούμε λοιπόν ότι σκάβουμε στη σκέψη πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι με ένα στόχο να φτιάξουμε το όρυγμα που θα ενώσει την παροχή της χαράς ως αγαθό για όλους μας.
    Το αν είναι ξένα αυτά τα λόγια που σου έγραψα είναι επιλογή πάντα του δέκτη και όχι του πομπού να τα θεωρήσει ως τέτοια. Ο κάθε δέκτης οφείλει να διευρύνει την ικανότητα να προσλαμβάνει το «διαφορετικό» που θα του βελτιώσει την «αλήθεια» των ζωτικών ψευδών που έχει μέχρι στιγμής.
    Από την πλευρά μου θα ήθελα να ευχαριστήσω για ότι διάβασα (ως διαφορετικό) πίσω από τις λέξεις. Ως διαδικασία μάθησης θέλω να με προστατεύει το Εγώ μου, αλλά συζητώ μαζί του ώστε να μη μου ζαλίζει τα αφτιά σαν ζω πάντα παρέα του.

    Και πάλι ευχαριστώ για τη φιλοξενία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Θα σχολιάσω μόνο αυτό που με ενδιαφέρει ως διευκρίνηση:
    Το αν είναι ξένα τα λόγια, δεν είναι ευθύνη μόνο του δέκτη αλλά και του πομπού (ίσως περισσότερο κιόλας). Παρομοίως, αν ένας μαθητής δεν καταλαβαίνει τον δάσκαλο (πάντα όταν μιλάμε διδάσκουμε), οφείλει ο δάσκαλος να αλλάξει και όχι ο μαθητής. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει (φαντάζομαι να γνωρίζεις), μιλώντας με ένα παιδί. Αν μιλάμε για "οφειλή", τότε είναι σε αυτόν που στέλνει και όχι σε αυτόν που λαμβάνει τα μηνύματα.
    Αυτή είναι πάντα η προσωπική μου άποψη ζωής, μέσα από τη βιωματική μου ενασχόληση και πορεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σε κάθε σκέψη μας υπάρχει ένα πλαίσιο αναφοράς, που για την οικονομία της επικοινωνίας δεν το αναφέρουμε.
    Εξηγώ ότι το πλαίσιο αναφοράς μου μιλούσε για ισότιμες επικοινωνίες ενηλίκων και δεν αναφερόταν στην σχέση των παιδιών με αυτούς.
    Στο "σύμπαν" δεν υπάρχουν σταθερές (κατά την κβαντική μαθηματική απόδειξη) δηλαδή δεν έχει γενικεύσεις αλλά μια υπέροχη επιλογή διαφορετικών συστημάτων αναφοράς.
    Σε αυτό οφείλεται ότι έχουμε και πολλές γεωμετρίες.
    Αναζητούμε το "όλον" που τα ενοποιεί, όμως αυτό είναι άλλο από το "πιστεύω" που όλα τα αλέθει.
    Η «γνώση» έχει σχέση με την πνευματική «τροφή» και αν κοιτάξουμε στην φύση την επιβίωση των ειδών θα δούμε ότι είναι πάντα υπόθεση του δέκτη να αναζητήσει την πηγή τροφής του και όχι να περιμένει την καλή πρόθεση της δωρεάν σίτισης του.
    Αυτό σημαίνει ότι η γενίκευση μέσα από τη σοφιστεία εξυπηρετεί την ανάγκη να σταθεροποιήσουμε τα "Πιστεύω" μας παρά να επιδείξουμε μια πλαστικότητα εξέλιξης του "Είναι" μας.
    Κράτα το ως πληροφορία δυσνόητη μεν, αλλά σημαντική από ένα άνθρωπο που πέρασε από την παρατήρηση της ζωής σου γράφοντας στην όμορφη διαδικτυακή ξεχωριστότητα σου και κάτι μπορεί να βγει...
    Η δυσκολία αναζήτησης πνευματικής τροφής αρχίζει από την ώρα που κάνουμε στην άκρη τους ανόητους αφιονισμένους στάσιμους στην εξήγηση της ζωής και τους υποτελείς κόλακες που απομυζούν ενέργεια για την ανεπάρκεια τους και αρχίζουμε να μετέχουμε της γνώσης μέσα από την διαδικασία «θέσης» και «αντίθεσης» ενός φιλοσοφικού ψαξίματος της ζωής.

    Η άλλη περίπτωση είναι το βίωμα της απόλυτης ευτυχίας των ζωτικών μας ψευδών που μας προσφέρουν μια ζωή γεμάτη «ασφάλεια» της ομάδας των ιδεοληψιών μας.

    Εδώ κλείνω την παρέμβαση μου στο άρθρο μια και δεν έχω σκοπό να καταχραστώ ένα χώρο για να αναπτύξω μια θεματική που χαρακτηρίζει την δική μου συγκρότηση.
    Δεν μιλώ για αληθή ή ψευδή συγκρότηση, απλώς για διαφορετική …και αυτό είναι η γοητεία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αυτό το "πλαίσιο αναφοράς", που "για την οικονομία της επικοινωνίας δεν το αναφέρουμε" όπως λες, είναι η ίδια η ουσία που εύκολα ο νους προσπερνά, μειώνει και υποτιμά. Την ονομάζει "λεπτομέρεια", ΄και δίνει ουσία στα ανούσια.
    Σ' ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου. Πάντα το μέιλ μου είναι διαθέσιμο για όποιον θέλει να έχει μια πιο άμεση συνομιλία μαζί μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ανώνυμος6/24/2011

    Εγώ πριν διαβάσω αγαπητή Χριστιάνα το άρθρο σου πίστευα τα εξής:

    1)Γιατί παραπανιέται κάποιος που πήρε τόσα πολλά δάνεια ή ένα μεγάλο που ο ένας και ο μοναδικός του μισθός δεν έφτανε για να τα/ο ξεπληρώσει;
    2)Γιατί παραπονιόμαστε για τους πολιτικούς όταν τόσα χρόνια εμείς τους ψηφίζουμε και τους έχουμε δώσει εξουσία.

    Θα μπορούσα να πω και άλλα παραδείγματα.

    Ναι Χριστιάνα έχεις δίκιο αυτογνωσία!
    Είναι εύκολο να κατηγορούμε τους άλλους για τα προβληματά μας.
    Αλλά μήπως τελικά φταίμε εμείς;
    Μήπως η λύση στο προβλημά μας είναι να αλλάξουμε εμείς και όχι οι άλλοι;
    Μήπως τελικά πρέπει να επικρατήσει η σιωπή και όχι οι φωνές;
    Λέω μήπως.......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Η σιωπή είναι δύσκολη. Πιο εύκολο είναι να φωνάζουμε, να διαμαρτυρόμαστε και να παραπονιόμαστε, να κατηγορούμε εν ολίγοις άλλους. Η σιωπή που έχουμε μάθει περιλαμβάνει τεράστιο θόρυβο εσωτερικό, που κύριο χαραχτηριστικό του έχει την ενοχή, την οποία ο νους ονομάζει «φταίω εγώ».

    Βλέπεις, για αυτό το σύστημα σκέψης που γνωρίζουμε και εμπιστευόμαστε για να μας δείχνει την πραγματικότητα, δεν έχει και πολύ σημασία αν κατηγορούμε οποιονδήποτε άλλον ή τον ίδιο μας τον εαυτό. Είτε στη μια είτε στην άλλη περίπτωση, η κατηγορία είναι γεγονός και το μόνο που απομένει είναι να οριστεί η ποινή, εξ’ ου και ο πόνος, η έλλειψη και η ανακύκλωση της άγνοιας μας, που βιώνουμε.

    Η πραγματική σιωπή είναι μια διαφορετική κατάσταση ύπαρξης που δεν γνωρίζουμε μέσα από την εκπαίδευση μας. Είναι ζητούμενο και στόχος ναι, αλλά πρέπει πρώτα να περάσουμε με τόλμη και αρετή μέσα από τον εσωτερικό θόρυβο, που τόσο έχουμε συνηθίσει που δεν αντιλαμβανόμαστε καν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ανώνυμος7/05/2011

    Μήπως να έγραφες ένα άρθρο ή αν μπορείς να μου εξηγήσεις τι περιλαμβάνει η πραγματική σιωπή;
    Έχεις δίκιο για τον εσωτερικό θόρυβο αλλά πως μπορούμε να φτάσουμε στην πραγματική σιωπή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Καλή η ιδέα σου για άρθρο επάνω στο σχετικό θέμα, γιατί έχω κατά καιρούς γράψει για αυτό σε κάποια κείμενα μου αλλά όχι τόσο εστιασμένα και καθαρά μέσα σε άλλα θέματα. Σ' ευχαριστώ για την εισήγηση.
    Για περαιτέρω εξηγήσεις και διευκρινήσεις, προτιμώ πάντα να το κάνω σε προσωπικό επίπεδο, μέσω μέιλ, τα οποία απαντώ με σεβασμό και προσοχή.
    Ευχαριστώ για το σχόλιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή