Σελίδες

9 Δεκ 2010

Και όμως… υπάρχει ένας άλλος κρυμμένος εαυτός.


η ιστορία της Μαρίας... από την ίδια.

Μόλις χθες πέσανε στα χέρια μου κάποιες παλιές κιτρινισμένες πολυκαιρισμένες φωτογραφίες από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια… ξέρετε από αυτές που όταν τις βλέπουμε, είτε χαμογελάμε με νοσταλγία, είτε αισθανόμαστε άβολα για την εικόνα μας, γι΄ αυτό που ήμασταν ως παιδιά. Έμεινα έκθαμβη να κοιτάζω με δέος το χαριτωμένο μελαχρινό κοριτσάκι της φωτογραφίας. Αυτή τη φορά η αίσθηση ήταν εντελώς διαφορετική. Ήταν σαν να έβλεπα βαθιά μέσα σε αυτό το κοριτσάκι πρώτη φορά και θυμήθηκα …

Θυμήθηκα πόσο μου άρεσε όσο ήμουν μικρή να μπαίνω σε φανταστικούς κόσμους μέσα από τα βιβλία και μετά να ονειροπολώ και να ταξιδεύω εκεί με την αχαλίνωτη φαντασία μου! Πόσο λάτρευα να ζωγραφίζω με τις ώρες… Πως κοίταζα επίμονα με ορθάνοιχτα τα μάτια ένα τοπίο στη φύση που μου άρεσε - ήθελα να το αποτυπώσω ανεξίτηλα στο μυαλό μου, να το κάνω εικόνα μέσα μου για να μπορέσω κάποια στιγμή αν θέλω να το ζωγραφίσω! Θυμήθηκα πως έγραφα υπέροχες εκθέσεις γεμάτες περιγραφές και συναίσθημα γιατί οι λέξεις με συνάρπαζαν – τις χρησιμοποιούσα σαν παιχνίδι, θέλοντας να φτιάξω, να δημιουργήσω κάτι εντελώς δικό μου κάτι όμορφο! Θυμήθηκα πώς ρουφούσα σα σφουγγάρι τη γνώση από τα χείλια και τα μάτια των δασκάλων μου, πώς ήμουν σε κάθε μάθημα απόλυτα ΕΚΕΙ αφοσιωμένη σ΄ αυτό. Μπορεί να μην έγραφα αυτολεξί το μάθημα στο διαγώνισμα της ιστορίας και της γεωγραφίας, αλλά θυμόμουν και την παραμικρή λεπτομέρεια που είχε πει ο δάσκαλος κατά τη διάρκεια της παράδοσης, όταν βέβαια αυτός συμμετείχε και δίδασκε με όρεξη και ενδιαφέρον.