Σελίδες

23 Αυγ 2012

Τολμάς να αμφισβητήσεις τα δικά σου δόγματα



Εδώ είναι μερικές αλήθειες που ο νους σου δεν ξέρει να διαχειριστεί, ούτε μπορεί να αποδεχθεί.

 Δεν είμαστε «ένα» με όλους τους άλλους. Είμαστε ξεχωριστά και διαφορετικά όντα που δεν μπορούν να είναι «ένα» ή το ίδιο με τα πάντα.

 Δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη σε αυτόν κόσμο. Μπορούμε να έχουμε ειρήνη μέσα μας, με τον εαυτό μας, με κανέναν άλλον.

 Δεν υπάρχουν οι σχέσεις. Η μοναδική σχέση που έχουμε είναι αυτή που διατηρούμε ασυνείδητα με το εγώ μας. Αν δεν το αναγνωρίσουμε αυτό και το αποδεχθούμε ως αλήθεια, καμία άλλη σχέση δεν είναι αληθινή, ούτε εφικτή.

 Δεν μπορούμε όλοι να έχουμε αφθονία. Μερικοί μπορούν και έχουν, άλλοι δεν μπορούν και δεν έχουν. Η αφθονία είναι για τους γενναίους, για εκείνους που είναι απόλυτα αφοσιωμένοι στην επιθυμία της καρδιάς τους.

 Μπορείς να υπηρετείς τους άλλους ή τον εαυτό σου. Δεν μπορείς να έχεις ούτε να κάνεις και τα δύο.

15 Αυγ 2012

Όλα αυτά που με πονάνε…


Αυτά που βλέπω γύρω μου, με πονάνε. Όχι, δεν είναι όλα άσχημα. Αλλά αυτά που είναι άσχημα είναι αβάσταχτα για την καρδιά μου. Και τα πιο άσχημα για μένα είναι τα δυστυχισμένα παιδιά που πλέον υπάρχουν άφθονα. Δεν ξέρω πόσα δυστυχισμένα παιδιά υπήρχαν τα προηγούμενα χρόνια ή τις προηγούμενες γενιές, δεν με ενδιαφέρει κιόλας η σύγκριση. Πονάει αρκετά το σήμερα για να κοιτάξω οπουδήποτε αλλού.

Και μη φανταστείς ότι τα δυστυχισμένα παιδιά είναι κάποιας συγκεκριμένης ηλικίας. Είναι βρέφη, είναι παιδιά δημοτικού, είναι έφηβοι, είναι και ενήλικες και συνταξιούχοι.

Είναι τυχαίο που ο άνθρωπος, στην πιο σκοτεινή του ώρα ή την ώρα που κλείνει τα μάτια, φωνάζει «μάνα»; Ζούμε σε μια κοινωνία και ένα «πολιτισμό» που έχει παραμερίσει και υποτιμήσει (όσο δεν πάει άλλο) το ρόλο της μάνας. Αμφιβάλλω αν ήταν ποτέ απόλυτα κατανοητός…

Ακόμα και με την απίστευτη τεχνολογική,  ακαδημαϊκή και επιστημονική μας επανάσταση, πολύ λίγο έχουμε καταλάβει την ουσία της ύπαρξής μας.

Ανατρέποντας το παρελθόν



Πολλές φορές οι στόχοι μπαίνουν στην άκρη, όσο σημαντικοί ή επιτακτικοί κι αν είναι, γιατί η ζωή σε καλεί να ανταποκριθείς στο κάλεσμα της: να είσαι απόλυτα παρόν!

Πόσα ξεχνάμε και πόσα δεν αναλογιζόμαστε καθώς ζούμε τις βιαστικές ζωές μας… πάντα ευγνωμονώ τη ζωή που τα φέρνει μπροστά μου με τόσο θαυμαστό τρόπο, για να εστιαστώ ξανά στην ουσία, πίσω από τα επιφανειακά σημαντικά.


Τι κρύβει αλήθεια ο άνθρωπος που τόσο εύκολα βάζουμε απέναντί μας; Γνωρίζουμε; Τι ανάγκες κρύβει ο εαυτός μας που τον πειθαρχούμε και τον σπρώχνουμε καθημερινά να κατακτάει περισσότερα; Γνωρίζουμε;