Σελίδες

30 Απρ 2010

Χωρίς τίτλο...



Οι αισθήσεις δεν περιγράφονται με λόγια - ούτε τόσο πιστά μα ούτε και με την ίδια ένταση και ποιότητα που βιώνονται. Το γράψιμο έχει μια τέτοια απερίγραπτη αίσθηση για μένα που κάποια στιγμή έγινε φόρουμ, άρθρα, στήλη εφημερίδας, blog… μια άγνωστη αλλά όμορφη πορεία, που ξεδιπλώνεται μαγικά. Είναι μια βιωματική καταγραφή της κατανόησης της ζωής, της δικής μου θέασης, που κάθε άλλο παρά στατική είναι.

Ο νους όμως αγαπάει τις συνήθειες και εμείς έχουμε εκπαιδευτεί να εμπιστευόμαστε το γνώριμο και να αναζητούμε το προβλέψιμο (άσχετα αν λέμε ότι θέλουμε την περιπέτεια). Για ένα περίπου χρόνο, τα άρθρα έβγαιναν από μέσα μου και ανέβαιναν στο διαδίκτυο, με πολύ κέφι, αγάπη και μια πηγαία ανάγκη που δεν ήταν υπολογιστική, που δεν είχε συγκεκριμένο στόχο και σκοπό. Δεν κατάλαβα πώς πέρασε ένας χρόνος, ούτε προγραμμάτισα την πορεία αυτή.

Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι είχα δημιουργήσει ορατές και αόρατες σχέσεις με πολλούς ανθρώπους, όταν «σταμάτησα» να γράφω. Ποτέ δεν σταμάτησα βέβαια γιατί ποτέ κάτι που το αγγίζει η αγάπη και είναι αληθινό δεν τελειώνει, δεν φθείρεται και δεν πεθαίνει. Κρύβεται, μεταμορφώνεται, αλλάζει η αγάπη και μετά ξαναπετάει ελεύθερα, όπως μια όμορφη πεταλούδα από το κουκούλι της.


Το τελευταίο διάστημα δεν φαίνομαι μέσα από το γραπτό λόγο και έγινε αυτό αφορμή να φανείτε εσείς - με τους οποίους είχαμε δημιουργήσει μια σχέση που δεν είχα συνειδητοποιήσει. Αν και δεν προγραμμάτισα αυτή την αλληλεπίδραση, χαίρομαι που συνέβη και ξέρω τώρα ότι ακόμα και ένα blog μπορεί να είναι ζωντανό και έχει πίσω του αληθινούς ανθρώπους.

Ο χρόνος στο δικό μου νου δεν καταφέρνει συνήθως να λειτουργεί γραμμικά. Αυτός ο τελευταίος χρόνος που πέρασε, υπήρξε για μένα μια αιωνιότητα και ταυτόχρονα μια μόνο στιγμή, σε όλα τα επίπεδα. Δεν μπορούσε να μην επηρεάσει το γράψιμο, που για μένα είναι πάντα, μόνο βιωματικό.

Είναι στιγμές – φάσεις – που νοιώθω την ανάγκη περισσότερο να σιωπώ παρά να μιλάω, να επικοινωνώ με τον εαυτό που παρά με τους ανθρώπους εκεί έξω, να ακούω, να αφουγκράζομαι, να διαισθάνομαι, να αντιλαμβάνομαι παρά να σκέφτομαι, να αναλύω και να τακτοποιώ τα πράγματα με τη λογική. Δεν το δημιουργεί η έλλειψη ή η κούραση αυτό, όπως πιστεύουν πολλοί (γιατί αυτό είναι αρρώστια του νου), αλλά η αγάπη, η πληρότητα, και η ευγνωμοσύνη για τη ζωή. Είναι σαν να ζεις μια ευτυχισμένη στιγμή, σε πλήρη ευδαιμονία και απλά νοιώθεις την ανάγκη να βγεις λίγο απ’ έξω, να κάνεις ένα βήμα πίσω για να παρατηρήσεις τον εαυτό σου που ζει όλο αυτό… Όταν βρίσκεσαι μέσα, το ζεις αλλά όταν πας λίγο πίσω και κοιτάς τον εαυτό σου που βιώνει, τότε το συνειδητοποιείς, απολαμβάνεις ακόμα περισσότερο γιατί το εκτιμάς σε ένα βαθύτερο επίπεδο κατανόησης.

Πέρα από αυτό, είναι και η ανάγκη να καταλάβεις καλύτερα. Πολλά συμβαίνουν, πολλές ανακατατάξεις μέσα σου και έξω από σένα γίνονται συνήθως χωρίς λογική σειρά και χωρίς να μπορείς να τα ελέγχεις να έρχονται ένα ένα. Κάποια στιγμή λοιπόν που, είτε τα πράγματα ηρεμούν είτε μπορείς να το κάνεις, δημιουργείς αυτήν την «απόσταση» για να κατανοήσεις καλύτερα, βαθύτερα και να επιστρέψεις ισχυρότερος, με περισσότερη σιγουριά, αλλαγμένος αλλά πάντα εδώ, γιατί δεν πάμε πουθενά, εδώ είμαστε αλλά διαφορετικοί.

Με απλά λόγια, συχνά έχω την ανάγκη να σπάω τις συνήθειες, να δημιουργώ το αναπάντεχο, να καλωσορίζω το ξεβόλεμα για να μην γίνομαι μηχανή, να μη ζω ασυνείδητα την πολύτιμη, μικρή ζωή μου. Δεν ξέρω ποτέ που θα με βγάλει αυτό το ξεβόλεμα (γιατί ποτέ δεν είναι πραγματικό ξεβόλεμα όταν συνυπάρχει η ανάγκη ελέγχου και η έλλειψη εμπιστοσύνης) αλλά πλέον έχω μάθει ότι πάντα καθοδηγούμαι σε κάτι καλύτερο, μεγαλύτερο και πιο ουσιαστικό - ότι και αν είναι αυτό - από όποια μονοπάτια και αν χρειαστεί να περάσω.

Πολλά αλλάζουν, άλλα τα αφήνουμε πίσω μας, ξεκινάμε καινούργια, παραιτούμαστε, επιλέγουμε κάτι διαφορετικό, κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Όμως αυτά που αποτελούν τις βασικές ενδόμυχες ανάγκες μας, αυτές που έχουν γίνει ένα με τον εαυτό μας (όπως είναι το γράψιμο για μένα) είναι διαχρονικές. Καλλιεργείς αυτό που αγαπάς, πετυχαίνεις εκεί που βρίσκεται το πάθος σου, επεκτείνεις αυτό στο οποίο εστιάζεις την προσοχή σου. Όταν το «πρέπει» ταυτίζεται με το «θέλω» σου, τότε τίποτα δεν απειλεί και δεν μπορεί να διακόψει την απίστευτη ισχύ της ενέργειας της προσοχής σου από την υλοποίηση του.

Δεν ξέρω ποια μορφή θα πάρουν τα άρθρα, το blog, δεν ορίζω το μέλλον και δεν νοιώθω την ανάγκη να το κάνω. Ξέρω όμως ότι έγραφα, γράφω και θα γράφω… κάποιοι από σας θα μεταφερθούν αλλού, θα προχωρήσουν σε κάτι άλλο, κάποιοι άλλοι θα περιμένουν και κάποιοι «απλά» θα είναι εδώ όταν ανέβει κάτι καινούργιο, γιατί αυτοί και εγώ συνδεθήκαμε σε μια νέα επαφή και παράλληλο σκοπό ζωής.

6 σχόλια:

  1. να ήξερες , πώς σε καταλαβαίνω...!!!!

    πώς να το πω με λόγια αυτό..?!!

    μπήκα σήμερα να δω το blog μου, που για λίγες μέρες, δεν έκανα καινούρια ανάρτηση, αν και εγώ συνέχιζα να γράφω.....

    να σου πω σε ευχαριστούμε....??!!!!
    να σου πω, σε ευχαριστώ που εκφράζεσαι...??!!!!!

    μέσα από σένα , ευχαριστώ και εμένα , για την ώρα που έμεινε λίγο ''πίσω'', η ανάρτηση, από φόβο της έκθεσης της φάσης της μεταμόρφωσης...!!!!

    είναι σαν μαγικές κλωστές, ελεύθερες, που μας ενώνουν, όταν ''εκφραστούμε''.

    σήμερα, διαβάζοντας σε, ένιωσα όχι μόνη...

    χαιρετισμούς μέχρι την επόμενη συνάντηση....
    Δέσποινα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο χαιρετισμός των Μάγιας έλεγε In Lakesh που σημαίνει "Είμαι το άλλο σου Εσύ, Είσαι το άλλο μου Εγώ.
    Νιώθω έτσι ακριβώς, όπως περιγράφεις στο άρθρο σου και χαίρομαι τόσο που μέρα με την μέρα γινόμαστε περισσότεροι που νιώθουμε έτσι, που βλέπουμε μέσα στους συνανθρώπους μας, χωρίς λόγια και τίτλους.

    Σε ευχαριστώ .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εξαιρετικά χρήσιμα, όσα διαβάζω εδώ!
    Σε ευχαριστώ
    η παραμυθού

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. galazia_sfaira5/06/2010

    """"γιατί δεν πάμε πουθενά, εδώ είμαστε αλλά διαφορετικοί."""
    Xαμόγελο για σενα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. katerina thanou5/22/2010

    30/4/2010 Αυτό το άρθρο ανέβηκε την ίδια ημέρα με την 20η επαίτειο του γάμου μου...και σίγουρα απευθύνεται σε μένα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμος6/14/2011

    ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ...
    Η ΜΑΛΟΝ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ...
    Η ΜΑΛΟΝ...ΟΠΑ ΟΠΑ ΕΓΩ ΓΙΑΤΙ ΧΑΙΡΟΜΑΙ???
    ....ΞΕΡΩ ΞΕΡΩ...ΑΛΛΑ...ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΑ???

    ΑπάντησηΔιαγραφή