Σελίδες

16 Απρ 2009

Η «δυσ-λεξία» δεν υπάρχει...

...τουλάχιστον όχι όπως έχει περιγραφεί, αναλυθεί και οριστεί.


Δεν υπάρχει ανικανότητα ή δυσλειτουργία ανάγνωσης ή γραφής. Υπάρχει μόνο ανικανότητα ή δυσλειτουργία διδασκαλίας.

Εκατομμύρια ευρώ ξοδεύονται αποκλειστικά και μόνο για την αναγνώριση της «δυσ-λεξίας», με αμφιλεγόμενα τεστ και αντικρουόμενους ειδικούς. Όλα αυτά αφήνουν πίσω τους ένα ομιχλώδες τοπίο, διατηρώντας και υποστηρίζοντας μια τεράστια βιομηχανία που ευημερεί από τη «δυσ-λεξία».

Οι ετικέτες είναι εύκολες και αναγκαίες για το μέρος του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία του προβλήματος αρχικά. Οι γονείς βλέπουν τη γνωμάτευση ως σωτήρια και αποδέχονται έτσι το «πρόβλημα» του παιδιού τους ως γεγονός.

Δεν υπάρχει καμιά εγκεφαλική διαταραχή. Υπάρχει όμως εγκεφαλική διαφορά. Ο πολιτισμός μας φοβάται τις διαφορές και έτσι βρίσκει τρόπους να τις κρατάει σε «απόσταση ασφαλείας» επιχειρώντας να διορθώσει, να θεραπεύσει, να αλλάξει οτιδήποτε του χαλάει την εικόνα του «φυσιολογικού».

Ποιος είναι ικανός να περιγράψει τη «δυσ-λεξία»; Κάθε τομέας ειδίκευσης θα δώσει διαφορετικό ορισμό της «δυσ-λεξίας». Είναι εντελώς διαφορετικό θέμα για τον εκπαιδευτικό, τον ψυχολόγο, τον νευρολόγο κλπ. Ο καθένας έχει την ανάγκη να υποστηρίξει τη δική του άποψη έναντι του άλλου. Σπάνια οι επιστήμονες, εκπαιδευτικοί, σύμβουλοι συμφωνούν ή συνεργάζονται στις έρευνες τους, στα πορίσματα και στις παρεμβάσεις τους για το καλό των παιδιών και της κοινωνίας γενικότερα.


Ο κάθε «δυσ-λεκτικός» θα πει μια διαφορετική ιστορία για τη «δυσ-λεξία» του, η οποία βασίζεται στις εμπειρίες του, τα σχολικά τραύματα του, τις επιτυχίες ή τις αποτυχίες του, τη συναισθηματική του κατάσταση και το σύστημα των πεποιθήσεων του. Μπορεί η «δυσ-λεξία» να χωρέσει σε ένα κουτί;

Χρειάζεται να έχουμε ένα όνομα για τα πάντα, να κατηγοριοποιούμε και έτσι να σταματάμε να δίνουμε την προσοχή μας σε αυτά (γιατί αυτό κάνουμε όταν πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε); Φοβόμαστε τόσο πολύ να αλλάξουμε, το άγνωστο, μια διαφορετική πιθανότητα που δεν μπορούμε (ή δεν θέλουμε) να δούμε αυτό που υπάρχει μπροστά μας; Για πόσο καιρό ακόμα θα έχουμε την ανάγκη να υπνωτίζουμε τους εαυτούς μας στο μικρόκοσμο του Μάτριξ, προσποιούμενοι ότι τίποτα δεν υπάρχει έξω από αυτό επειδή φοβόμαστε να κατεδαφίσουμε τους απαρχαιωμένους τρόπους μας;

Μήπως χρειάζεται να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε διαφορετικά για τη «δυσ-λεξία»; Μπορούμε να πετάξουμε όλα όσα ξέρουμε και να αρχίσουμε από την αρχή; Πιο συμφέρον υποστηρίζουμε, για πιο «καλό» δρούμε αν δεν το κάνουμε; ....

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου