Παιδεία ή "πνευματικότητα";

Αυτό που ονομάζουμε "παιδεία" αλλά συνεχίζουμε να συγχύζουμε με την "εκπαίδευση" είναι αυτό που θα έπρεπε να ξεκινάει από πολύ νωρίς στη ζωή μας και να συνεχίζεται, συνειδητά και με συνεισφορά (σε όλα τα επίπεδα) μέχρι το τέλος της ζωής μας. Τα σημαντικά τα αφήνουμε στην τύχη. Μετά τρέχουμε για θεραπεία...

Τι είναι "παιδεία" τελικά; Είναι πολύ απλά - αν και όχι τόσο απλή η κατήχηση/απόκτηση της - η γνώση του Εαυτού: ένα ενιαίο σύνολο λειτουργιών, επιπέδων ύπαρξης, αρμονικής συνύπαρξης με τον εαυτό μας και τον κόσμο γύρω μας. Δεν είναι εκπληκτικό το πώς το έχουμε ανάγει αυτό σε "πνευματικότητα" αλλά όχι πρακτικότητα, έξω αλλά όχι μέσα στις καθημερινές λειτουργίες μας, τους ρόλους μας, τη σκέψη μας;

Ξέφρενη πορεία στο πουθενά

Είναι απλά τα πράγματα και ταυτόχρονα, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο είναι δύσκολα. Όσες φορές κι αν το γράψω και όποιο τρόπο κι αν εφεύρω για να το κάνω, δεν μπορεί να γίνει κατανοητό, παρά μόνο υποκειμενικά και βιωματικά. Παραμένει δηλαδή, η κατανόηση, διαδικασία...

Είναι δύσκολο γιατί εκπαιδευόμαστε από το σχολείο και την κοινωνία, να σκεφτόμαστε ανάποδα, παράλογα, νοητικά (μέσα από τις υπάρχουσες διαστρεβλωμένες ιδέες μας) και όχι πρακτικά, αντικειμενικά. Είναι από τους βασικότερους λόγους που αντιτίθεμαι στην υφιστάμενη παιδεία και εκπαιδευτικό σύστημα και αρνούμαι δικαιωματικά (με πράξη συνειδητής ανυπακοής στον εξαναγκασμό) να υποβάλω το παιδί μου σε αυτόν τον προγραμματισμό του τρόπου σκέψης του.

Το πολύπλοκο ο γραμμικός νους δεν το κατανοεί, αδυνατεί να το συνθέσει και έτσι προχωράει ουσιαστικά "με τρύπες": άπειρα κενά, που δεν αντιλαμβάνεται, θεωρώντας όμως πως γνωρίζει, πως αντιλαμβάνεται καθαρά. Κι όμως, η ζωή προχωράει με φαινομενικά χαοτικά, άπειρα, ασύνδετα κομματάκια ενός γιγαντιαίου πάζλ, που αν δεν τα συνθέσουμε, δεν αποκτά ποτέ ουσιαστικό νόημα η ζωή μας ή ο κόσμος μας.

Η Πραγματική Πρόκληση

Οι μεγαλύτερες αλήθειες λέγονται με απλά λόγια… που δεν κατανοεί ο άνθρωπος, γιατί τα διαστρεβλώνει σύμφωνα με τη δική του προσωπική, υποκειμενική, περιοριστική αντίληψη.

Γιατί η ζωή είναι συμβολική, τα πάντα είναι συμβολικά, και η αλήθεια «κρύβεται» πέρα και πίσω από τα φαινόμενα.

Ας μη σταθούμε στο «ποιος» είπε κάτι και ιδιαίτερα, ας μη σταθούμε στο πώς έχει ερμηνευτεί από τους διαχειριστές της φυλάκισης της ψυχής μας.

Τα λόγια αυτά ανήκουν στο Χριστό:

«Δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την βασιλείαν του Θεού! Ευκοπώτερον γαρ εστί κάμηλον δια τρυμαλίας ραφίδος εισελθείν ή πλούσιον εις την βασιλείαν του Θεού εισελθείν».

Συνδέοντας τα κομματάκια του πάζλ

Η εποχή της πληροφόρησης έχει δώσει τη θέση της στην εποχή των μοτίβων και των συσχετισμών.

Αυτοί που είναι οι πιο ευτυχισμένοι, υγιείς, δημιουργικοί, που έχουν αφθονία, και τελικά είναι οι πιο «αφυπνισμένοι», είναι αυτοί που μπορούν να διεισδύσουν στην πραγματικότητα, να βλέπουν μοτίβα, να χρησιμοποιούν ολόκληρο το νου για να αποκωδικοποιούν την επιφανειακή πραγματικότητα.

Όλα όσα έχουν κρατηθεί απομονωμένα, αποξενωμένα και έχουν μελετηθεί ξεχωριστά, πρέπει πλέον να ενωθούν. Τα πάντα συνδέονται μεταξύ τους. Τα πάντα μας αφορούν και όλα όσα συλλαμβάνουν την προσοχή μας, ΕΙΝΑΙ εμείς.

Να είσαι συνεπής με τον εαυτό σου

Από όλα τα μονοπάτια δικαιούμαστε να περάσουμε. Τα πάντα μπορούμε να υιοθετήσουμε, να δοκιμάσουμε, να εξερευνήσουμε, να υπερασπιστούμε. Όχι μόνο δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, αλλά είναι και αναγκαία διαδικασία αυτό-αποκάλυψης και αυτό-ωρίμανσης.

Τα προβλήματα και οι περιορισμοί ξεκινάμε όταν υποθέτουμε ότι έχουμε βρει την απόλυτη αλήθεια, όταν είμαστε πεπεισμένοι ότι εμείς είμαστε οι σωστοί, όταν αρνούμαστε να αμφισβητήσουμε τις ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ιδέες και θέσεις. Οι οδυνηρές ανατροπές ξεκινάνε όταν θέλουμε να κρατήσουμε, όταν νομίζουμε ότι «φτάσαμε» και όταν απειλούμαστε συθέμελα να μετακινηθούμε από την ασφάλεια του γνώριμου εγώ μας.

Η κατάρρευση του συστήματος... στο κατώφλι μας.

Οι περισσότεροι παρακολουθούμε πανικοβλημένοι ή και ακινητοποιημένοι από έκπληξη, καθώς το οικονομικό κυρίως (το πιο εμφανές στους περισσότερους) σύστημα καταρρέει. Αυτή η κατάρρευση πλέον δεν είναι και τόσο μακριά μας, δεν αφορά μόνο κάποια μακρινά γεγονότα που παρακολουθούμε στην τηλεόραση. Και δεν πιστεύω ότι αυτό που χρειαζόμαστε αυτή τη στιγμή, είναι ακόμα περισσότερες οικονομικές αναλύσεις, συνομωσιολογικές θεωρίες ή να βρούμε «ποιος και τι φταίει.

Αυτά τα έχουμε κάνει, επανειλημμένα, και τώρα και στο παρελθόν.  Ιδιαίτερα σήμερα, στην εποχή της άμεσης πληροφόρησης, ο καθένας, όποιος κι αν είναι έχει μια άποψη, την οποία και εκφράζει. Πού μας έχει οδηγήσει αυτή η πρακτική; Έχουμε γίνει σοφότεροι; Έχουμε ανατρέψει ή αλλάξει οτιδήποτε ουσιαστικό; 

διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ

Απλά!

Σήμερα έχω παιχνιδιάρικη διάθεση…

Σα να έπεσαν οι πύργοι, τέλειωσαν τα δράματα. Τίποτα δεν έχει σημασία για αυτό το καθετί έχει απόλυτη σημασία.

Κάν’ το καλά!

Εκφράσου όπως είσαι!

Τίποτα δεν έχει σημασία!

Παίζεις. Παίξε καλά!

Ζήσε τώρα!

Η υπέρτατη μύηση και ο ρόλος του φόβου

Πολύ έχει κατηγορηθεί…

Οι άνθρωποι έχουν εκπαιδευτεί να φοβούνται το φόβο. Τον αποφεύγουν. Και έτσι αποφεύγουν να Δουν.

Ο φόβος είναι βάσιμος. Σε οδηγεί.

Είναι εργαλείο και έχει κατηγορηθεί;

Όχι αρχικά… αρχικά είναι εχθρός, σ’ εμποδίζει.

Τολμάς να αμφισβητήσεις τα δικά σου δόγματα

Εδώ είναι μερικές αλήθειες που ο νους σου δεν ξέρει να διαχειριστεί, ούτε μπορεί να αποδεχθεί.

 Δεν είμαστε «ένα» με όλους τους άλλους. Είμαστε ξεχωριστά και διαφορετικά όντα που δεν μπορούν να είναι «ένα» ή το ίδιο με τα πάντα.

 Δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη σε αυτόν κόσμο. Μπορούμε να έχουμε ειρήνη μέσα μας, με τον εαυτό μας, με κανέναν άλλον.

 Δεν υπάρχουν οι σχέσεις. Η μοναδική σχέση που έχουμε είναι αυτή που διατηρούμε ασυνείδητα με το εγώ μας. Αν δεν το αναγνωρίσουμε αυτό και το αποδεχθούμε ως αλήθεια, καμία άλλη σχέση δεν είναι αληθινή, ούτε εφικτή.

 Δεν μπορούμε όλοι να έχουμε αφθονία. Μερικοί μπορούν και έχουν, άλλοι δεν μπορούν και δεν έχουν. Η αφθονία είναι για τους γενναίους, για εκείνους που είναι απόλυτα αφοσιωμένοι στην επιθυμία της καρδιάς τους.

 Μπορείς να υπηρετείς τους άλλους ή τον εαυτό σου. Δεν μπορείς να έχεις ούτε να κάνεις και τα δύο.

Όλα αυτά που με πονάνε…

Αυτά που βλέπω γύρω μου, με πονάνε. Όχι, δεν είναι όλα άσχημα. Αλλά αυτά που είναι άσχημα είναι αβάσταχτα για την καρδιά μου. Και τα πιο άσχημα για μένα είναι τα δυστυχισμένα παιδιά που πλέον υπάρχουν άφθονα. Δεν ξέρω πόσα δυστυχισμένα παιδιά υπήρχαν τα προηγούμενα χρόνια ή τις προηγούμενες γενιές, δεν με ενδιαφέρει κιόλας η σύγκριση. Πονάει αρκετά το σήμερα για να κοιτάξω οπουδήποτε αλλού.

Και μη φανταστείς ότι τα δυστυχισμένα παιδιά είναι κάποιας συγκεκριμένης ηλικίας. Είναι βρέφη, είναι παιδιά δημοτικού, είναι έφηβοι, είναι και ενήλικες και συνταξιούχοι.

Είναι τυχαίο που ο άνθρωπος, στην πιο σκοτεινή του ώρα ή την ώρα που κλείνει τα μάτια, φωνάζει «μάνα»; Ζούμε σε μια κοινωνία και ένα «πολιτισμό» που έχει παραμερίσει και υποτιμήσει (όσο δεν πάει άλλο) το ρόλο της μάνας. Αμφιβάλλω αν ήταν ποτέ απόλυτα κατανοητός…

Ακόμα και με την απίστευτη τεχνολογική,  ακαδημαϊκή και επιστημονική μας επανάσταση, πολύ λίγο έχουμε καταλάβει την ουσία της ύπαρξής μας.

Ανατρέποντας το παρελθόν

Πολλές φορές οι στόχοι μπαίνουν στην άκρη, όσο σημαντικοί ή επιτακτικοί κι αν είναι, γιατί η ζωή σε καλεί να ανταποκριθείς στο κάλεσμα της: να είσαι απόλυτα παρόν!

Πόσα ξεχνάμε και πόσα δεν αναλογιζόμαστε καθώς ζούμε τις βιαστικές ζωές μας… πάντα ευγνωμονώ τη ζωή που τα φέρνει μπροστά μου με τόσο θαυμαστό τρόπο, για να εστιαστώ ξανά στην ουσία, πίσω από τα επιφανειακά σημαντικά.

Τι κρύβει αλήθεια ο άνθρωπος που τόσο εύκολα βάζουμε απέναντί μας; Γνωρίζουμε; Τι ανάγκες κρύβει ο εαυτός μας που τον πειθαρχούμε και τον σπρώχνουμε καθημερινά να κατακτάει περισσότερα; Γνωρίζουμε;

Ενδείξεις ότι κοιμάσαι

Αυτές είναι μερικές μόνο από τις ενδείξεις ότι κοιμάσαι σε έναν ονειρικό κόσμο, πιστεύοντας ότι έχεις επίγνωση. Υπάρχουν πολλές ακόμα, τις οποίες ο καθένας πρέπει να ανακαλύψει για τον εαυτό του/της και να αναλάβει την ευθύνη της δικής του/της αφύπνισης.

Στον κόσμο που ζούμε ή μάλλον στο επίπεδο της συνειδητότητας που βρισκόμαστε, το «κοιμάσαι» (κοιμάμαι, κοιμόμαστε, κοιμούνται…) έχει πάρει αρνητική χροιά, όπως όλα όσα δεν κατανοούμε το νόημα ύπαρξης τους. Δεν υπάρχει τίποτα αρνητικό ή θετικό, καλό ή κακό, παρά μόνο στις κατατάξεις και τη θέαση του προγραμματισμού του νου μας.

Το «κοιμάσαι» εδώ αναφέρεται στον ασυνείδητο τρόπο ύπαρξης που τελικά δεν εξυπηρετεί ούτε εμάς τους ίδιους αλλά ούτε και κανέναν άλλον. Εφόσον κάτι γίνει συνειδητό - έχουμε επίγνωση δηλαδή -  τότε διαθέτουμε και την επιλογή της αλλαγής του κατά βούλησην.

Η επίγνωση συνοδεύεται πάντα με ευθύνη και αυτό αλλάζει τα πάντα στην υφιστάμενη θέαση. Ανατρέπει τη θέαση, ανατρέπει τα δεδομένα, ανατρέπει τις επιλογές, τη δράση, ανατρέπει τα πάντα.

Αλλά η πραγματική Ζωή αρχίζει, στο τέλος της ζώνης άνεσης μας!

Δυσλεξία: τι να κάνετε, τι να αποφύγετε

Τα παιδιά με δυσλεξία εμπίπτουν σε μια ευρεία κατηγορία παιδιών που λειτουργούν ως κυρίαρχο το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου τους. Σ’ αυτά τα παιδιά, συμπεριλαμβάνονται και τα παιδιά με σύνδρομο Asperger, Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής ή/και Υπερκινητικότητα, παιδιά με «μαθησιακές δυσκολίες και πολλά άλλα.

Αν και η κάθε μικρότερη ομάδα φέρει τα δικά της μοναδικά χαρακτηριστικά, όπως και ο κάθε άνθρωπος άλλωστε είναι μοναδικός, ωστόσο τα άτομα αυτής της ευρείας κατηγορίας, που έχουν μια διαφορετική αντίληψη του κόσμου και τρόπο σκέψης, σίγουρα δεν έχουν κατανοηθεί, σίγουρα δεν έχουν αξιοποιηθεί, από μια κοινωνία και ένα πολιτισμό που έχει δομηθεί με βάση του τρόπου σκέψης και κατανόησης του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου. (Οι όροι και οι διαχωρισμοί είναι υπεραπλουστευμένες έννοιες διαχωρισμού του εγκεφάλου και όχι επιστημονικοί όροι, χάριν πρακτικής κατανόησης και ουσιαστικής πληροφόρησης στο δια ταύτα της ζωής μας).

Σκοπός μου είναι να δώσω κάποιες πρακτικές κατευθύνσεις μέσα από την πολύχρονη εμπειρία μου σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, σε γονείς που ανησυχούν, μπερδεύονται και καταδυναστεύονται από την υπερ-πληροφόρηση, σε αυτούς που είναι πρόθυμοι να ακούσουν.

Αυτά που πρόκειται να διαβάσετε, αντιτίθενται σε μια κερδοφόρα αυτοκρατορία που βασίζεται και ωφελείται από την άγνοιά, το φόβο και από τη συναίνεσή μας, να «διορθώσουμε» τα παιδιά μας. Μην πιστεύετε κανένα και τίποτα (ούτε αυτό το άρθρο) αλλά τολμείστε να διευρύνετε το νου σας και να εμπιστευθείτε την καρδιά σας.

Διαβάστε όλο το άρθρο εδώ, όπου μπορείτε όσοι θέλετε να γίνετε μέλος για να λαμβάνετε τα καινούργια άρθρα και πολλές χρήσιμες πληροφορίες σε ένα καινούργιο, εμπλουτισμένο χώρο. 

Θέμα κοινής λογικής

Είναι τόσο εύκολο να το διαπιστώσεις, αν παρατηρείς τους ανθρώπους με ενδιαφέρον. Ο τρόπος σκέψης του σκλάβου, η νοοτροπία του υποδεέστερου ανθρώπου και η ακλόνητη πίστη στην εξουσία.

Άσε τι ισχυρίζονται αυτοί οι άνθρωποι θεωρητικά. Στα λόγια θα σου πουν άλλα, πίσω από γραφεία θα σου κάνουν τις καλύτερες αναλύσεις, στα παιδιά τους και στο σπίτι τους, θα κάνουν τους έξυπνους με διδαχές και κηρύγματα. Αλλά δες τους λίγο (ή δες τον εαυτό σου, ακόμα καλύτερα) και θα διαπιστώσεις πώς αυτό που κυβερνά τον νου τους και τις αντιδράσεις τους είναι οι πεποιθήσεις τους αντί η κοινή λογική.

Θα σταθεί για ώρες σε μια ουρά κάποιας κρατικής υπηρεσίας για να δεχθεί, στο παραπέντε, να φύγει επειδή «τελείωσε ο χρόνος» και «δεν δέχονται άλλους πελάτες». Φυσικά, το κράτος «είναι εξουσία».  

Θα περιμένει δέκα λεπτά στο τηλέφωνο να τον ενώσουν με κάποιο «υπεύθυνο» ή θα πάρει δέκα τηλέφωνα για να καταφέρει να βρει κάποιον στο γραφείο του, γιατί έχει δεχθεί αυτή τη συμπεριφορά τόσες φορές που του φαίνεται πια φυσιολογική.

Οι ενήλικες, και όχι τα παιδιά, χρειαζόμαστε διδαχή

Στα παιδιά διδάσκω πώς να παραμένουν ο εαυτός τους, πώς να ενισχύουν αυτό που ήδη είναι. Στους ενήλικες διδάσκω πώς να γίνουν ο εαυτός τους, πώς να αφήσουν για πάντα πίσω τους το στερεότυπο πρότυπο του ενήλικα που νομίζουν ότι είναι.

Είναι τόσο αστείο (και ταυτόχρονα θλιβερό) να παρακολουθώ τους υποτιθέμενους ενήλικες (γιατί έχει άλλη έννοια ο πραγματικός ενήλικας) να πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα επειδή κατέχουν τη θεωρία, να θεωρούν ότι γνωρίζουν καλύτερα γιατί «έχουν εμπειρία», να μη βλέπουν αυτά που κάνουν αλλά να εντοπίζουν με μεγάλη ευκολία αυτά που κάνουν οι άλλοι, να έχουν στερεότυπα δεδομένα που δεν τους κάνουν ευτυχισμένους αλλά θέλουν οι άλλοι να ακολουθούν.

Για το καθήκον

Όταν κάνουμε πράγματα μέσα από αίσθηση καθήκοντος, δεν είμαστε αληθινοί, αυθεντικοί, ενώ πιο συχνά αποδεικνύεται ότι δεν άξιζε. Επειδή όντως δεν άξιζε! Το καθήκον είναι επιβολή, είναι υποχρέωση και αφαιρεί την επιλογή, την αγάπη και την αφοσίωση.

Φτιάχνουμε κανόνες που ακολουθούμε, καθήκοντα που υπηρετούμε, υποχρεώσεις που δεν αμφισβητούμε, γιατί χτίσαμε σε ανύπαρκτη βάση τους εαυτούς μας και τις ζωές μας. Εν τέλει, παγιδευτήκαμε, σε ένα ξένο κόσμο που νοιώθουμε ότι δεν μας ανήκει και από τον οποίο θέλουμε να δραπετεύσουμε. Ο κόσμος που καλούμαστε, ως πρόκληση, αυτή τη στιγμή να γκρεμίσουμε, είναι ο εσωτερικός κόσμος της πλάνης που δεσμεύει το νου και κλείνει την καρδιά μας. Όμως φοβόμαστε να το κάνουμε, και έτσι επιτρέπουμε το γκρέμισμα του εξωτερικού κόσμου της εκδήλωσης που φαίνεται να μη μπορούμε να σταματήσουμε.

Ποια περιγραφή να δώσω;

Κάθε φορά που μου ζητείται να δώσω μια περιγραφή του τι κάνω, το αστείο είναι, ότι βρίσκομαι μέσα σε ένα τεράστιο κενό. Πώς να περιγράψω κάτι που δεν ξέρω, που δεν ελέγχω και που ποτέ δεν μένει ίδιο ή στάσιμο αλλά το δημιουργώ κάθε στιγμή;

Ναι, δίνω μαθήματα, διδάσκω. Αλλά τη λέξη «δασκάλα» ή δάσκαλος, δεν την υιοθετώ αβασάνιστα. Χρειάζεται μια ολόκληρη συζήτηση για το τι είναι πραγματικά ο δάσκαλος γιατί δεν υιοθετώ τον ορισμό που έχουμε συλλογικά πιστέψει.

Ευγνωμοσύνη

Αν δεν ξεκινάμε τη μέρα μας με ευγνωμοσύνη, είναι σαν να μην ξεκινάμε καθόλου, απλά συνεχίζουμε από εκεί που ο επιφανειακός νους σταμάτησε, την προηγούμενη μέρα.

Ευγνωμοσύνη δεν είναι η συνήθης πρακτική, να βρίσκουμε εκείνα τα πράγματα που είμαστε, διαθέτουμε και έχουμε καταφέρει ώστε να αισθανόμαστε ευγνώμονες. Αυτή η τακτική αποκλείει πολλά αντίθετα που το εγώ χρησιμοποιεί εναντίον μας. Η πραγματική ευγνωμοσύνη είναι περιεκτική, περιλαμβάνει τα πάντα, αποκλείοντας τίποτα.

Όλα όσα βιώνουμε είναι αφθονία, με βάσει τον νόμο της αγάπης, που στην πραγματικότητα δηλώνει ότι τα πάντα γίνονται ΓΙΑ εμάς και ΑΠΟ εμάς, όχι εναντίον μας ή από κάποιον άλλον. Το να είμαστε ευγνώμων για όλα, μας βοηθά να βγούμε από τον νου που διαχωρίζει και απομονώνει, περιορίζοντας την αντίληψη μας.

Ο επιφανειακός νους επίσης, χρησιμοποιεί την ευγνωμοσύνη για να κρύβει όλα όσα φοβάται να βλέπει - μια κατάσταση στην οποία πολλοί υποστηρικτές της θετικής σκέψης παγιδεύονται. Όντας πρόθυμοι να αντιληφθούμε πού και με ποιο τρόπο έχουμε επιτρέψει την έλλειψη να εισχωρήσει στη ζωή μας, γινόμαστε υπεύθυνοι. Είμαστε πρόθυμοι να αναγνωρίσουμε και να διαλύσουμε οποιεσδήποτε περιοριστικές πεποιθήσεις μας παγιδεύουν και μας περιορίζουν σε μια διεστραμμένη όψη της πραγματικότητας που βιώνουμε. 

Εκτός θέματος

Είναι σημαντικό ο καθένας να έχει βρει το δικό του βήμα έκφρασης, ύπαρξης και εκδήλωσης. Το blog αυτό, είναι ένα από τα δικά μου βήματα που σταδιακά καταλαβαίνω, απελευθερώνοντας όλο και περισσότερο τον εαυτό μου από το κυνήγι της εικόνας του, ότι έχει να προσφέρει. Διαφορετικά, κανένας μας δεν θα είχε λόγο ύπαρξης. Εδώ λοιπόν εκφράζομαι ελεύθερα, φωναχτά, απλά, αυθεντικά, όπως και αυτό που είμαι κάθε φορά.

Η ζωή, η έκδοση του πρώτου μου βιβλίου, με οδηγεί να γράφω, σκόρπια, το δεύτερο, έχοντας πάρει το βάπτισμα του πρωτάρη, που πάντα είναι λιγότερος από αυτό που πραγματικά είναι.

Διαπιστώνω, πιο τολμηρή και ελεύθερη πλέον, ότι αυτό που μ’ εμποδίζει να γράφω ή κάνει το γράψιμο (που αγαπώ) δύσκολο, είναι ότι «πρέπει» να κατηγοριοποιώ, να σκέφτομαι και να βάζω τίτλους, να ξεχωρίζω και να διαχωρίζω θέματα, να «παραμένω» στο θέμα μου αναλύοντάς το, να θυμάμαι τι έγραψα και να κρατάω στη μνήμη μου τους αυτό-επιβαλλόμενους διαχωρισμούς και κατατάξεις μου. Γιατί;

Η Γυναίκα!

Νομίζω πως τις ουσιαστικότερες αλλαγές μπορεί να τις κάνει η Γυναίκα. Κάθε τι σημαντικό, καινούργιο, δημιουργικό, προέρχεται από τη Θηλυκή Αρχή, που ενυπάρχει στον κάθε άνθρωπο, είτε έχει γεννηθεί άνδρας, είτε γυναίκα.

Ίσως είναι πιο εύκολο (αν και αυτό δεν αποτελεί κανόνα) η γυναίκα να συνδεθεί με τη Θηλυκή Αρχή μέσα της. Αυτές οι Γυναίκες έχουν αισθανθεί το μεγαλύτερο βάρος ευθύνης, τη μεγαλύτερη θλίψη για τη συνεχιζόμενη άγνοια που εκφράζεται ως επιθετικότητα και ως καταπίεση. Αυτές οι Γυναίκες είναι οι ηρωίδες της Ισορροπίας του κόσμου μας, που συγκρατούν τις δυνάμεις της αυτοκαταστροφής, αντλώντας υπεράνθρωπες δυνάμεις από μέσα τους.