Η ζωή μας μια Τράπεζα Μνήμης

Φαντάσου να ξυπνούσες ένα πρωί χωρίς καμία ανάμνηση, χωρίς σύνδεση με το παρελθόν ή το περιβάλλον σου. Μερικές φορές εύχεσαι να μπορούσες να το κάνεις αυτό, άλλες, και μόνο η ιδέα σε τρομάζει. Όπως όλα, έτσι και αυτή η ιδέα έχει δυο όψεις και αν δεν εξετάσεις αντικειμενικά και τις δυο, δεν μπορείς να είσαι ελεύθερος στις επιλογές σου.

Πολλά από αυτά που καταχωρούμε στην τράπεζα του νου μας, τη μνήμη, είναι χρήσιμα, απόλυτα απαραίτητα για την ομαλή λειτουργία της καθημερινότητας μας. Σκέψου να έπρεπε κάθε πρωί, προτού ξεκινήσεις για το γραφείο, να μάθαινες από την αρχή πώς να οδηγείς το αυτοκίνητο σου. Σίγουρα δεν θα κατέληγες συχνά στο γραφείο, ήρεμος και χαλαρός. Σκέψου να ξεχνούσες το όνομα σου, τι δουλειά κάνεις, όλη την εκπαίδευση σου και να μην ήξερες πού έπρεπε να πας ή τι έπρεπε να κάνεις με τον εαυτό σου μέσα στη μέρα. Πραγματικά θα ήταν χαοτική και αγχωτική μια τέτοια προοπτική.

Από την άλλη, τα περισσότερα από όσα κουβαλάμε σε αυτή την άπειρη τράπεζα του νου, είναι σκουπίδια, άχρηστες πληροφορίες που, όχι μόνο μας είναι ανώφελα για να τα κουβαλάμε, αλλά γίνονται ολοένα και πιο βαρύ φορτίο, που μας εμποδίζει να είμαστε ανάλαφροι και αγνοί ταξιδιώτες. Πολύ θα θέλαμε τα περισσότερα απ’ όλα αυτά που κουβαλάμε (αναγκαστικά, πιστεύουμε) να τα αδειάζαμε κάπου και να κάναμε τη ζωή μας ευκολότερη. Το κάνουμε στον υπολογιστή μας: προχωράμε εύκολα σε φορμάτ, με σκοπό να πετάξουμε τα άχρηστα, να βάλουμε πιο εύχρηστα και γρήγορα προγράμματα και να ορίσουμε νέες λειτουργίες, πιο αποδοτικές, πιο χαρούμενες, κάνοντας τον υπολογιστή μας πιο γρήγορο και εύχρηστο. Δεν τολμούμε να σκεφτούμε το ίδιο για τον ισχυρότερο και ευφυέστατο υπολογιστή που υπάρχει, τον οποίο διαθέτουμε (και θα διαθέτουμε για πάντα) αλλά δεν γνωρίζουμε: το νου μας.

Αναζητώντας την Αγάπη

Ο άνθρωπος προσπάθησε να ορίσει την αγάπη μέσα από τη φιλοσοφία, τη θρησκεία, την ποίηση, την ψυχολογία. Την έκανε άπιαστο ιδανικό, την κατέβασε στις πίστες των μπουζουξίδικων, τη συμβόλισε με καρδιές, λουλούδια και σοκολατάκια, την ύμνησε σε μάχες, σε εξεγέρσεις και τη χρησιμοποίησε για τις πιο απάνθρωπες του πράξεις. Έγραψε τόμους ολόκληρους για αυτήν, την έψαξε στα άστρα και στο μέλλον.

Τη χώρισε σε είδη και την τεμάχισε για να διευκολύνει (τάχα μου) την κατανόηση και την αναζήτηση του. Άλλη η αγάπη για τη μάνα, λέει, άλλη για την πατρίδα, άλλη για τα παιδιά, το αμόρε, τη φύση, τα ζώα, το συνάνθρωπο κ.λ.π.. Έτσι έγινε πιο εύκολο να διασπαστεί η αγάπη, και να μην καταφέρνει ποτέ ο άνθρωπος να δει το Όλον, πόσο μάλλον να το ακουμπήσει.

Την έκανε συναλλαγή και έμαθε να την εμπορεύεται. «Θα σου δώσω αν μου δώσεις, θα σε καταλάβω αν με καταλάβεις». Την έκανε απόκτημα, πιστεύοντας ότι η αγάπη είναι κτήση που του ανήκει δικαιωματικά. Της κρύφτηκε γιατί φοβήθηκε να της δοθεί και απομονώθηκε εξορίζοντας τον εαυτό του από τη γαλήνη και την αφθονία της. Την απαρνήθηκε γιατί επέλεξε να πιστεύει ότι αυτή πληγώνει, αδικεί, εκδικείται. Της έβαλε όρους, θεωρώντας ότι αυτός τη δημιούργησε και ότι μπορεί να της συμπεριφέρεται κατά πώς τον εξυπηρετεί.

Ξεχωριστός ή Μοναδικός;

Μερικές φορές οι λέξεις μας μπερδεύουν καθώς τις χρησιμοποιούμε απερίσκεπτα, ταυτίζοντας έννοιες που είναι στην ουσία διαφορετικές. Από την άλλη, δεν έχει και τόση σημασία ποιες λέξεις χρησιμοποιούμε, φτάνει να κατανοούμε το βαθύτερο νόημα των όσων λέμε. Ίσως τότε, να μην είχε υποστεί τέτοιο βιασμό η γλώσσα, ίσως να μη μιλούσαμε τόσο ακατάπαυστα αλλά να σκεφτόμασταν περισσότερο.

Ας μην ασχοληθούμε λοιπόν με την επιφάνεια των λέξεων, αλλά με το νόημα που έχουμε δώσει σε αυτές βιωματικά: στη ζωή μας, στη λειτουργία μας, σε αυτά που πιστεύουμε και κάνουμε δράση στη ζωή μας. Τέτοιες, μπερδεμένες μέσα μας έννοιες, είναι οι λέξεις «ξεχωριστός» και «μοναδικός». Φαίνονται αλλά δεν είναι συνώνυμες, καθώς η κάθε μια κρύβει ένα διαφορετικό – και αντιφατικό – σύστημα πεποιθήσεων.

Ολόκληρη η ζωή μας περιστρέφεται γύρω από την επιδίωξη του «ξεχωριστού». Ο καθένας προσπαθεί να διαφέρει, να ειδικευτεί, να υπερέχει, σε ένα αγώνα καθιέρωσης και επιβεβαίωσης της αξίας του. Ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους σε αυθεντίες και μη, τους κρίνουμε σύμφωνα με την ειδικότητα, τη θέση και το ρόλο τους. Τοποθετούμε ανάλογα τον εαυτό μας, συγκρίνοντας ποιον έχουμε απέναντι μας.