Χωρίς τίτλο...

Οι αισθήσεις δεν περιγράφονται με λόγια - ούτε τόσο πιστά μα ούτε και με την ίδια ένταση και ποιότητα που βιώνονται. Το γράψιμο έχει μια τέτοια απερίγραπτη αίσθηση για μένα που κάποια στιγμή έγινε φόρουμ, άρθρα, στήλη εφημερίδας, blog… μια άγνωστη αλλά όμορφη πορεία, που ξεδιπλώνεται μαγικά. Είναι μια βιωματική καταγραφή της κατανόησης της ζωής, της δικής μου θέασης, που κάθε άλλο παρά στατική είναι.

Ο νους όμως αγαπάει τις συνήθειες και εμείς έχουμε εκπαιδευτεί να εμπιστευόμαστε το γνώριμο και να αναζητούμε το προβλέψιμο (άσχετα αν λέμε ότι θέλουμε την περιπέτεια). Για ένα περίπου χρόνο, τα άρθρα έβγαιναν από μέσα μου και ανέβαιναν στο διαδίκτυο, με πολύ κέφι, αγάπη και μια πηγαία ανάγκη που δεν ήταν υπολογιστική, που δεν είχε συγκεκριμένο στόχο και σκοπό. Δεν κατάλαβα πώς πέρασε ένας χρόνος, ούτε προγραμμάτισα την πορεία αυτή.

Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι είχα δημιουργήσει ορατές και αόρατες σχέσεις με πολλούς ανθρώπους, όταν «σταμάτησα» να γράφω. Ποτέ δεν σταμάτησα βέβαια γιατί ποτέ κάτι που το αγγίζει η αγάπη και είναι αληθινό δεν τελειώνει, δεν φθείρεται και δεν πεθαίνει. Κρύβεται, μεταμορφώνεται, αλλάζει η αγάπη και μετά ξαναπετάει ελεύθερα, όπως μια όμορφη πεταλούδα από το κουκούλι της.

Η έννοια της επικοινωνίας

Μεγάλο θέμα των κοινωνικών μας σχέσεων είναι το θέμα της επικοινωνίας. Οι άνθρωποι απομακρύνονται γιατί δεν επικοινωνούν, αλλά τελικά, αυτό που ονομάζουμε επικοινωνία, αντιλαμβανόμαστε τι πραγματικά σημαίνει και τι κάνουμε ουσιαστικά; Είναι πάντα θετικό να παρατηρούμε τον εαυτό μας και πώς αυτός λειτουργεί. Έτσι μαθαίνουμε, έτσι αρχίζουμε να λειτουργούμε συνειδητά και αποκτούμε επίγνωση.

Υποθέτουμε ότι επικοινωνούμε όταν μιλάμε, και μιλάμε ακατάπαυστα. Στα κινητά, διαδικτυακά, στο τηλέφωνο, δια ζώσης, μιλάμε, μιλάμε, μιλάμε. Αλλά τι λέμε; Τι κάνουμε; Πώς ακούμε; Ακούμε; Τι μας προσφέρει η επικοινωνία που έχουμε συνηθίσει; Και όταν δεν έχουμε κάποιον για να μιλήσουμε, υποθέτουμε πάλι ότι είμαστε μόνοι και αισθανόμαστε μειονεκτικά. Αλλά ποτέ δεν σταματά ο εσωτερικός διάλογος που συνεχίζεται απτόητος μέσα μας. Φοβόμαστε να βρεθούμε μόνοι με τον εαυτό μας γιατί δεν ελέγχουμε την εσωτερική φλυαρία.

Όμως αυτό που το Εγώ έχει ονομάσει «επικοινωνία» είναι ουσιαστικά μια λειτουργία που εξυπηρετεί τις δικές του ανάγκες, τις οποίες ντύνει με ηθικούς κανόνες, με τεκμηριωμένες στατιστικές και φυσικά με τις καλύτερες προθέσεις που μας κρατάνε κοιμισμένους και απομακρυσμένους από την αληθινή μας φύση.