Θέλω να θυμάμαι…

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, οι πιο αισιόδοξοι από μας βγάζουμε τα μπλοκάκια και γράφουμε λίστες με νέους προγραμματισμούς και υποσχέσεις προς τον εαυτό μας για τη νέα χρονιά. Οι πιο απαισιόδοξοι, έχουμε παραιτηθεί από αυτή την «παιδική» λειτουργία, εξακολουθώντας όμως να ελπίζουμε στην αλλαγή, περιμένοντας να έρθει σαν «από μηχανής θεός» ή από τους άλλους.

Αργά ή γρήγορα, και οι μεν και οι δε, απογοητευόμαστε και γυρνάμε πίσω στις «παλιές καλές συνήθειες» που μας εξασφαλίζουν το γνώριμο, με την προσδοκία και την ελπίδα ότι την επόμενη φορά, την επόμενη χρονιά - υπό άλλες συνθήκες - τα πράγματα θα είναι διαφορετικά.

Ο συμβολισμός της πρώτης μέρας του χρόνου, ως ευκαιρία για μια νέα αρχή, αξίζει μόνο ως συμβολισμός. Ουσιαστικά καμία μέρα δεν διαφέρει από την άλλη. Η κάθε στιγμή μπορεί να σημαίνει μια νέα αρχή και αυτή είναι μια επιλογή που πάντα έχουμε.

Με αυτές τις σκέψεις, λέω να φτιάξω μια διαφορετική «λίστα» φέτος, που θα έχει νόημα και ουσία κάθε μέρα του χρόνου, ανεξάρτητα από τους όποιους (κατά τα άλλα θεμιτούς) εξωτερικούς στόχους ή τις προσωρινές επιθυμίες μου.

Θέλω να θυμάμαι:

Το πολυτιμότερο δώρο

Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι θα ήταν πολύ καλύτερα αν αποφασίζαμε να κάνουμε τα παιδιά μας μετά τα σαράντα. Θα είχαμε το χρόνο και τις ευκαιρίες να ωριμάζαμε περισσότερο ως άνθρωποι, να μαθαίναμε λίγο καλύτερα τον εαυτό μας, θα δημιουργούσαμε πιο αρμονικές σχέσεις, προτού αναλάβουμε τον σημαντικότερο ρόλο της ζωής μας.

Μετά κοιτάω γύρω μου και καταλαβαίνω ότι αυτό δεν είναι θέμα βιολογικής ηλικίας. Κάποιοι από μας ενηλικιωνόμαστε στα τριάντα, άλλοι στα πενήντα και άλλοι ποτέ. Άλλωστε, τις σημαντικότερες και ουσιαστικότερες αποφάσεις της ζωής μας, τις παίρνει ακόμα για μας η κοινωνία, τα έθιμα, οι κάθε λογής εξωτερικές προσταγές.

Λυπάμαι που ακόμα δεν έχουμε καταλάβει ότι το μεγαλύτερο πλεονέκτημα μας ως ανθρωπότητα, το πολυτιμότερο «περιουσιακό» μας στοιχείο ως κοινωνία, ο πιο ισχυρός «πόρος» ενέργειας είναι τα παιδιά μας. «Πώς δεν το έχουμε καταλάβει», σαν να ακούω τις πρώτες αντιδράσεις, «για τα παιδιά μας δεν τα κάνουμε όλα; Δεν δουλεύουμε για τα παιδιά μας, δεν αποταμιεύουμε για τα παιδιά μας, δεν φροντίζουμε για τις ανάγκες τους, τη μόρφωση τους, την υγεία τους, τη συναισθηματική τους ασφάλεια, το μέλλον τους;»

Έρωτας και Θάνατος

Δύσκολο θέμα ο θάνατος για να το διαχειριστεί κανείς και δεν θα επιχειρήσω να το κάνω από φιλοσοφική, θρησκευτική ή οποιαδήποτε θεωρητική άποψη. Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής μας, είτε αποφεύγουμε να τον συζητάμε είτε όχι. Τον ζούμε σαν τραγωδία, μας διαλύει όταν χάνουμε κοντινά μας πρόσωπα, επειδή είναι εχθρός και όχι μέρος της ζωής μας.

Ο θάνατος είναι απρόβλεπτος και λογικά αυτό θα έπρεπε να μας εστιάζει στο να εκτιμούμε τη ζωή απεριόριστα. Όμως δεν το κάνουμε. Τη θεωρούμε δεδομένη ή φοβόμαστε τόσο πολύ που μένουμε στο περιθώριο της, ενώ η ζωή μας προσπερνά. Αυτή είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη ότι δεν ζούμε τη ζωή μας λογικά αλλά συναισθηματικά.

Δεν γνωρίζουμε το χρόνο που αναλογεί στον εαυτό μας ούτε στους άλλους γύρω μας. Τόσο τρομακτική είναι η σκέψη ότι το επόμενο λεπτό ή η επόμενη μέρα μπορεί να είναι η τελευταία μας, που αρνούμαστε να της επιτρέψουμε να εισχωρήσει στο νου.

Τόσο πολύ φοβόμαστε που προσπαθούμε να αποκλείσουμε το θάνατο, να απομονώσουμε τη σκέψη, να προφυλαχτούμε από το αναπόφευκτο με κάθε τρόπο. Τον κρύβουμε κάτω από χιλιάδες προγραμματισμούς της υποτιθέμενης μελλοντικής ζωής μας, πίσω από συναισθηματικές εξασφαλίσεις, φιλοσοφικές θεωρίες, συνεχείς και αγωνιώδεις κατακτήσεις, που καταφέρνουν να απασχολούν το φοβισμένο νου και να «προστατεύουν» τον ψυχισμό μας.

Η κρίση των Χριστουγέννων

Η «κρίση» είναι επιλεκτική και την αποκαλούμαστε όταν και ενόσω μας βολεύει.

Είναι μια στοιχειώδης, αντικειμενική παρατήρηση των όσων συμβαίνουν γύρω μας, ειδικά σε μια περίοδο μεγάλων αντιφάσεων και διφορούμενων εννοιών. Δύσκολα επιλέγουμε να σταματήσουμε για λίγο και να δούμε αυτά που δημιουργούμε στο πέρασμα μας.

Το όλο σκηνικό μοιάζει σενάριο κωμικο-τραγικής ταινίας που συνεχίζουμε να παρακολουθούμε με σχεδόν μαζοχιστική διάθεση και ταυτόχρονα διαδραματίζουμε ως υπάκουοι ηθοποιοί χωρίς κανένα έλεγχο στην επιλογή του ρόλου μας. Εν μέσω μιας (και καλά) παγκόσμιας κρίσης σε ενεργειακό, οικονομικό, ψυχολογικό, φιλοσοφικό και κάθε άλλο πιθανό επίπεδο, εμείς έχουμε τη δυνατότητα να διαφοροποιηθούμε, να απομονώσουμε ότι μας πονάει και να ζήσουμε για λίγο την ψευδαίσθηση της άγνοιας μας.