Διάσπαση προσοχής;

Οτιδήποτε φαντάζει σοβαρό, πρέπει να το διακωμωδείς για να το μετριάζεις και να μπορείς με ασφάλεια να το καταλάβεις. Έχουν εφεύρει ένα πολύπλοκο ορισμό για να επισημοποιήσουν τη διάσπαση προσοχής και να μπορούν ανεμπόδιστα να χορηγούν φάρμακα και θεραπείες. Λέγεται ΔΕΠ(Υ), Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής με ή χωρίς Υπερκινητικότητα.

Είναι τόσο πολύπλοκο το όλο θέμα που δεν θα ρισκάρω να αναφερθώ είτε αναλυτικά είτε συμβουλευτικά για τη «διαταραχή», αφού πιστεύω ότι χρειάζεται (ως κοινωνία) να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και να λειτουργούμε ανάποδα: το άτομο διαμορφώνει την κοινωνία και όχι η κοινωνία το άτομο, ως είθισται.

Πολλοί είναι οι λόγοι που κάποιος μπορεί να παρουσιάσει διάσπαση προσοχής και σίγουρα δεν αναφέρομαι μόνο στα παιδιά, όπου συνηθίζουμε να δίνουμε την προσοχή μας, αφήνοντας τον εαυτό μας απ’ έξω. Εύχομαι τα παιδιά, οι έφηβοι και οι ενήλικες να διαβάσουν αυτή την προσωπική κατάθεση (όπως είναι όλα τα άρθρα μου) και να δουν ο καθένας τον εαυτό του σε αυτήν.

Τα ενδιάμεσα κενά

Η τέχνη του να ζεις βρίσκεται στο να κάνεις αυτά που κάνεις με τέχνη
Έχουμε συνηθίσει τα πάντα να τυπώνονται, να διορθώνονται, να ελέγχονται. Αλλά το αυθεντικό γραπτό στο χέρι, αντικατοπτρίζει τον ίδιο τον άνθρωπο που το γράφει.

Λυπάμαι που τα παιδιά δεν μαθαίνουν πια καλλιγραφία. Λυπάμαι που ένα ωραίο στυλό, ως δώρο, είναι πια ντεμοντέ. Λυπάμαι που το χειρόγραφο και τη φαντασία έχουν αντικαταστήσει τα πλήκτρα και η έτοιμη εικόνα.

Βιαζόμαστε, βασιζόμαστε στην εικόνα ψάχνοντας το τέλειο και το σωστό. Μας διορθώνουν και φοβόμαστε να εκφράσουμε την αλήθεια της ψυχής μας. Περιμένουν αποτελέσματα για αυτό και έχουμε σταματήσει να ακούμε τη θέληση της καρδιάς, να αφουγκραζόμαστε τους ήχους της. Κάνουμε το καθήκον μας αλλά παραμένει μέσα μας ένα αδιόρατο κενό, που δεν γεμίζει ότι και αν κατακτήσουμε, ότι και αν αποκτήσουμε ή καταφέρουμε.

Μια εικόνα, χίλιες λέξεις

«Είσαι δυσλεκτική; Σοβαρά; Δεν σου φαίνεται!» Και μετά κοιτάνε με οίκτο ή αμηχανία. Πώς θα «φαινόταν» δηλαδή; Ακόμα διερωτώμαι…

Η δυσλεξία δεν φαίνεται, όπως φαίνεται το χρώμα των ματιών. Ούτε είναι αναπηρία (όπως πιστεύουν πολλοί «ειδικοί») για να φαίνεται όπως φαίνεται ένα σπασμένο πόδι ή ένα αναπηρικό καροτσάκι.

Η δυσλεξία δεν είναι μαθησιακή δυσκολία ή ανικανότητα γραφής και ανάγνωσης. Είναι όμως βολικό να συντηρούμε ένα δυσλειτουργικό εκπαιδευτικό σύστημα που επιμένει να χρησιμοποιεί μεθόδους διδασκαλίας που αφορούν μόνο το 30% των μαθητών. Είναι επίσης αμύθητα τα κέρδη μιας ολόκληρης βιομηχανίας που στηρίζεται στο «πρόβλημα» της δυσλεξίας και σε «μεθόδους» αντιμετώπισης της.