Η «ΖΩΝΗ ΑΝΕΣΗΣ»

Πότε γνωρίζεις ότι έχει έρθει η ώρα να προχωρήσεις;

Όταν δεν μπορείς να βρεις μέσα σου ούτε ένα λόγο ικανό να σε κρατήσει εκεί που βρίσκεσαι, και το άγνωστο μοιάζει λιγότερο τρομακτικό από το κενό που αισθάνεσαι μέσα σου.

Σίγουρα δεν υπάρχουν εγγυήσεις πουθενά, είτε παραμένεις στο ίδιο σημείο είτε ρισκάρεις να προχωρήσεις προς το άγνωστο. Κάθε απόφαση, από μόνη της, αποτελεί ένα ρίσκο γιατί κάθε απόφαση είναι πάντα ανάμεικτη με θετικά και αρνητικά στοιχεία που πρέπει να ισορροπήσεις στο επίπεδο της καρδιάς.

Η λογική μπορεί να σε σταματάει για λίγο και να σε αναγκάζει να λογαριάζεις ρόλους, θέση, κύρος, οφέλη και απώλειες, περισσότερο απ’ όσο θα ήθελες. Αλλά εν τέλει, η αδιάψευστη εσωτερική φωνή γίνεται όλο και πιο έντονη και εσύ αδυνατείς να την αγνοείς, καθώς ζητά επίμονα την προσοχή σου. Τότε ξέρεις ότι δεν γίνεται άλλο να αναβάλλεις, ότι έχει έρθει η ώρα για δράση – οποιαδήποτε δράση, φτάνει να μετακινηθείς, φτάνει να βγεις από τη «ζώνη άνεσης» και βολέματος όπου έχεις βαλτώσει.

Είναι μια παραπλανητική παραίσθηση. Η «ζώνη άνεσης» σε προστατεύει φαινομενικά από σφάλματα, την αποτυχία, την απόρριψη, την απογοήτευση και τα ρίσκα που σε τρομάζουν. Προσφέρει μια παραπλανητική αίσθηση ασφάλειας και ελέγχου όλων όσων γνωρίζεις ήδη και θεωρείς οικεία, καθώς η ζωή σου περνάει από δίπλα σου με επαναλαμβανόμενο τρόπο προσφέροντας σου μόνο ρουτίνα, άγχος και το αδυσώπητο αίσθημα της ανολοκλήρωσης.

Η δύναμη βρίσκεται πάντα στα χέρια του λαού.

Τα περισσότερα – αν όχι όλα – από όσα κάνουμε, γίνονται για να ικανοποιήσουμε το Εγώ μας όμως δεν το αντιλαμβανόμαστε αυτό. Πιστεύουμε ότι ενεργούμε με τις καλύτερες προθέσεις, ηθικές αξίες, με αγάπη, όλες αυτές τις όμορφες λέξεις που αρεσκόμαστε να χρησιμοποιούμε για να εκλογικεύουμε τις πράξεις μας.

Υποθέτουμε ότι είμαστε ανώτεροι από όλα τα άλλα πλάσματα του πλανήτη επειδή διαθέτουμε νοημοσύνη. Έχουμε δε χρησιμοποιήσει αυτή την νοημοσύνη για να κατακτήσουμε, να καταχραστούμε, να ερειπώνουμε και να καταστρέφουμε.

Είμαστε άπληστοι, φθονεροί και αλαζόνες όσα και αν κατακτούμε, καταφέρνουμε ή έχουμε. Γιατί; …Επειδή ζούμε στο φόβο παρ’ όλο που δεν το αντιλαμβανόμαστε. Ξυπνάμε κάθε μέρα με φόβο (συνειδητό ή υποσυνείδητο) για το άγνωστο που μας περιμένει και πέφτουμε για ύπνο το βράδυ με το φόβο μήπως δεν ξυπνήσουμε την επόμενη μέρα, μη έχοντας καμιά αίσθηση σκοπού, είτε για τη μέρα που πέρασε, είτε για αυτήν που μας περιμένει.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι κοιμόμαστε, είτε είμαστε ξύπνοι είτε κοιμόμαστε. Αγωνιζόμαστε να ελέγξουμε τη ζωή μας γιατί αδυνατούμε να ελέγξουμε το θάνατο. Αλλά ο θάνατος παραμονεύει πάντα στο κατώφλι μας και δεν ξέρουμε πότε ή πώς θα κτυπήσει την πόρτα μας.

Ένας υποκειμενικός κόσμος

Ο κόσμος του καθενός μας είναι υποκειμενικός όσο και αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι βλέπουμε τα πράγματα αντικειμενικά.


Βλέπουμε αυτό που έχουμε προγραμματιστεί να βλέπουμε, αποκλείοντας οτιδήποτε δεν ταιριάζει με τη δική μας εσωτερική πραγματικότητα. Ότι μέσα, έτσι και έξω.

Οι αισθήσεις ανταποκρίνονται ως εργαλεία, στις προσταγές του νου. Το σώμα μας ανταποκρίνεται αυτόματα στις εντολές που δέχεται από τις σκέψεις μας.


Έχεις τρομάξει ποτέ με μια σου σκέψη και αυτόματα να συνειδητοποίησες ότι δεν ήταν η αλήθεια; Έχεις νιώσει όλο σου το σώμα να ανταποκρίνεται στον φόβο παρακολουθώντας μια ταινία τρόμου, που αν και η λογική σου λέει ότι είναι ψέμα εσύ νιώθεις το στομάχι σου να δένεται κόμπος και τις παλάμες σου να σφίγγουν και να ιδρώνουν από πανικό;


Δεν μπορείς με τη λογική να πείσεις ένα μικρό παιδί που φοβάται το σκοτάδι ότι δεν κινδυνεύει όπως δεν μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι ασφαλής όταν οι περιστάσεις της ζωής σου (χρωστάς πολλά λεφτά, έχεις μια δυσλειτουργική σχέση, είσαι μόνος, κ.λ.π.) σου αποδεικνύουν ότι κινδυνεύεις.


Ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι ο δυαδικός κόσμος της ύλης που αντιλαμβανόμαστε με τις πέντε μας αισθήσεις αλλοιωμένες από τις ερμηνείες του νου μας. Συνήθως ο νους αντιλαμβάνεται μόνο τη μια όψη του νομίσματος, καθώς μαγευόμαστε από τα κατώτερα ένστικτα μας. Είναι τα βασικά ένστικτα της επιβίωσης ενός θνητού και ευάλωτου εαυτού που καλείται να επιβιώσει σε ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει.

Η «δυσ-λεξία» δεν υπάρχει...

...τουλάχιστον όχι όπως έχει περιγραφεί, αναλυθεί και οριστεί.


Δεν υπάρχει ανικανότητα ή δυσλειτουργία ανάγνωσης ή γραφής. Υπάρχει μόνο ανικανότητα ή δυσλειτουργία διδασκαλίας.

Εκατομμύρια ευρώ ξοδεύονται αποκλειστικά και μόνο για την αναγνώριση της «δυσ-λεξίας», με αμφιλεγόμενα τεστ και αντικρουόμενους ειδικούς. Όλα αυτά αφήνουν πίσω τους ένα ομιχλώδες τοπίο, διατηρώντας και υποστηρίζοντας μια τεράστια βιομηχανία που ευημερεί από τη «δυσ-λεξία».

Οι ετικέτες είναι εύκολες και αναγκαίες για το μέρος του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία του προβλήματος αρχικά. Οι γονείς βλέπουν τη γνωμάτευση ως σωτήρια και αποδέχονται έτσι το «πρόβλημα» του παιδιού τους ως γεγονός.

Δεν υπάρχει καμιά εγκεφαλική διαταραχή. Υπάρχει όμως εγκεφαλική διαφορά. Ο πολιτισμός μας φοβάται τις διαφορές και έτσι βρίσκει τρόπους να τις κρατάει σε «απόσταση ασφαλείας» επιχειρώντας να διορθώσει, να θεραπεύσει, να αλλάξει οτιδήποτε του χαλάει την εικόνα του «φυσιολογικού».

Ποιος είναι ικανός να περιγράψει τη «δυσ-λεξία»; Κάθε τομέας ειδίκευσης θα δώσει διαφορετικό ορισμό της «δυσ-λεξίας». Είναι εντελώς διαφορετικό θέμα για τον εκπαιδευτικό, τον ψυχολόγο, τον νευρολόγο κλπ. Ο καθένας έχει την ανάγκη να υποστηρίξει τη δική του άποψη έναντι του άλλου. Σπάνια οι επιστήμονες, εκπαιδευτικοί, σύμβουλοι συμφωνούν ή συνεργάζονται στις έρευνες τους, στα πορίσματα και στις παρεμβάσεις τους για το καλό των παιδιών και της κοινωνίας γενικότερα.