Σελίδες

31 Μαρ 2012

Ποια περιγραφή να δώσω;


Κάθε φορά που μου ζητείται να δώσω μια περιγραφή του τι κάνω, το αστείο είναι, ότι βρίσκομαι μέσα σε ένα τεράστιο κενό. Πώς να περιγράψω κάτι που δεν ξέρω, που δεν ελέγχω και που ποτέ δεν μένει ίδιο ή στάσιμο αλλά το δημιουργώ κάθε στιγμή;

Ναι, δίνω μαθήματα, διδάσκω. Αλλά τη λέξη «δασκάλα» ή δάσκαλος, δεν την υιοθετώ αβασάνιστα. Χρειάζεται μια ολόκληρη συζήτηση για το τι είναι πραγματικά ο δάσκαλος γιατί δεν υιοθετώ τον ορισμό που έχουμε συλλογικά πιστέψει.

Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι «έχω τη γνώση» ή ότι «έχω τις απαντήσεις». Δεν είναι αυτός ο ρόλος του δασκάλου για μένα. Τα μαθήματα μου είναι δυναμικά και δημιουργικά. Ποτέ δεν ξέρω πώς θα εξελιχθούν ή τι θα πω εκ των προτέρων. Ξεκινούν χωρίς κανένα πρόγραμμα δικό μου, χωρίς καμία προδιαγραφή ή σκέψεις προσωπικές για το πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα ή ποια είναι η σταθερή πορεία δράσης μου.

Οι νέοι μαθητές βρίσκονται εξ’ αρχής προ εκπλήξεως. Περίμεναν κάποιον να τους δώσει απαντήσεις, να προσφέρει λύσεις και να τους κατευθύνει στα προβλήματα ή τα εμπόδια της ζωής τους. Και γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι να το κάνουν αυτό. Είναι εύκολο και είναι πιο βολικό, κάτι που προσφέρει στη σταθερότητα και στην ανάγκη του επιφανειακού νου να αυτό-ορίζεται και να αυτό-προβάλλεται, όπως και να αυτό-προστατεύεται.

Όμως το δημιουργικό μέρος και τη γνώση, δεν τα κατέχει ο επιφανειακός νους, ο οποίος αντλεί τις οποιεσδήποτε «γνώσεις» του από τη σφαίρα του ήδη γνωστού πλαισίου της ύπαρξης μας, οπότε το αποτέλεσμα είναι η επανάληψη και η παραμονή στην ασφάλεια του γνώριμου.

Στα μαθήματα μας, τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει. Κάθε μάθημα είναι διαφορετικό και κάθε μαθητής είναι εντελώς ένα διαφορετικό σύμπαν σε εξέλιξη. Μπαίνοντας σε αυτό το διαφορετικό σύμπαν με σεβασμό και ταπεινότητα, ο επιφανειακός νους της προσωπικότητας σωπαίνει και ηρεμεί, μη γνωρίζοντας ούτε έχοντας την ανάγκη να ελέγξει οτιδήποτε. Τότε μπορώ να συνδεθώ με τη γνώση που είναι ακόμα άγνωστη και με τον δημιουργικό νου, με τον εαυτό μου, πέρα από το εγώ, που μου δίνει την επόμενη πρόταση, τα σωστά λόγια, τις έννοιες και την καθοδήγηση που χρειάζομαι για να οδηγήσω τον μαθητή στον δικό του εσωτερικό δάσκαλο, όχι σε εμένα.

Η ζωή μου είναι μια αποκάλυψη κάθε στιγμή, και ό,τι συμβαίνει σε εμένα και σε αυτήν, με μεταμορφώνει συνεχώς. Οι άνθρωποι που νομίζουν ότι με γνωρίζουν, περιμένοντας να λειτουργήσω ή να εκφραστώ με τον τρόπο που περιμένουν, συχνά αναστατώνονται όταν δεν το κάνω. Το εγώ επαναστατεί και κάποιες φορές επιτίθεται όταν απειλείται η κυριαρχία του, όταν προκαλώ (όπως καλούμαι να κάνω) τις δεδομένες πεποιθήσεις και την φαινομενική ασφάλεια του. Άλλες φορές παίζει το ρόλο του θύματος, που αισθάνεται ανήμπορο και αδύναμο μπροστά στην άγνοια του.

Κάθε μάθημα είναι πρόκληση καθώς μαζί σπάμε τα φτιαχτά όρια του νου και προχωράμε σε άγνωστες περιοχές της ύπαρξης μας. Θα ήταν πιο σωστό να πω, ότι διδάσκω αυτό που δεν γνωρίζω, αλλά αυτό δεν γίνεται κατανοητό από το νου που έχει εκπαιδευτεί να διαχωρίζει και να συμπεραίνει βάσει αντιθέτων. Ακόμα πιο σωστό θα ήταν να πω ότι δεν είναι εγώ αυτή που διδάσκει αλλά η ίδια η ζωή, που όμως δεν έχουμε εκπαιδευτεί να κατανοούμε πραγματικά. Έτσι, δεν αντιλαμβανόμαστε τα μηνύματα της, τον τρόπο που μας μιλάει και αποκαλύπτει όλα όσα χρειαζόμαστε να μάθουμε και να πάρουμε για να πορευόμαστε σύμφωνα με την ανώτερη έκφραση του εαυτού μας.

Σίγουρα δεν θα ονόμαζα αυτό που κάνω «δουλειά», γιατί δεν ορίζεται από το κέρδος ή το προσωπικό όφελος, το οποίο είναι ούτως ή άλλως ανεκτίμητα και μη μετρήσιμα. Δεν ορίζεται καν από το χρόνο καθώς κάθε στιγμή της ζωής μου είναι μια πρόκληση για μάθηση, μια αποκάλυψη, ένα ταυτόχρονο ξεκίνημα μαζί με ένα τέλος, μια γέννηση μαζί με ένα θάνατο (του παλιού).

Χαμογελάω με τα τερτίπια της ζωής που με προκαλούν να τα πάρω στα σοβαρά και να ταυτιστώ και πάλι με το φόβο της προσωπικότητας που θέλει ο επιφανειακός νους να με παγιδεύει (για να συνδέομαι και να αντιλαμβάνομαι τις παγιδεύσεις των μαθητών μου και των γύρω μου). Ναι, υπάρχουν όλα τα συναισθήματα αλλά χωρίς να με παγιδεύουν ή να με ορίζουν. Η επόμενη στιγμή είναι η μόνη αληθινή και απαιτεί την αμέριστη προσοχή μου, με ταπεινότητα αλλά και σιγουριά για τα βήματα μου.

Το ταξίδι αυτό της γήινης ζωής μας είναι όμορφο και απέραντα αποκαλυπτικό. Ό,τι υπάρχει στο δρόμο μας είναι σε απόλυτη αρμονία με ό,τι έχουμε ζητήσει, με ό,τι θα μας ξυπνήσει στην αληθινή ουσία της ύπαρξης μας, με σκοπό να επεκτείνουμε το πεδίο της αντίληψης μας και να συνδεθούμε με τη σοφία που υπάρχει μέσα μας και να δημιουργήσουμε αντί να επαναλάβουμε ό,τι προσφέρει στον εαυτό μας και σύνολο (άλλωστε, μόνο έτσι προσφέρουμε πραγματικά).

Ακόμα δεν γνωρίζω ποια περιγραφή να δώσω. Αύριο μπορεί να γράψω άλλα, που όμως θα συμπεριλαμβάνουν αυτά ή θα φαίνονται να τα ακυρώνουν αλλά μόνο όταν βλέπουμε από την οπτική του επιφανειακού, περιοριστικού νου.

Χριστιάνα Σοφία

6 σχόλια:

  1. Ποια λόγια να χρησιμοποιήσω; Πολύ φτωχά είναι για να περιγράψουν το βίωμα... Η ευγνωμοσύνη μόνο μπορεί να το προσεγγίσει... Βιώνοντας κατανοούμε και συγχωρούμε εαυτούς και αλλήλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ευγνωμοσύνη της εμπειρίας και της πρόθεσης μας να εξερυνούμε το άγνωστο, να προκαλούμε τα όρια μας κάθε στιγμή και να προσωράμε σε άγνωστες, θαυμαστές περιοχές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σπουδαιο αρθρο Χριστιανα μου, με συγκινησες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το διαβασα, παλι, σημερα!
    με αγγιξε τοοσο πολυ!

    εβαλες λεξεις, σε καταστασεις, που δυσκολα μπαινουν. τουλαχιστον για μενα,
    με εναν τροπο τοοοσο απλο και μεστο και βαθυ και ταπεινο!
    Χριστιανα αυτο που ευχαριστηθηκα στην δευτερη αναγνωση ειναι η ουσια!!!
    καποιος που κατεχει πολυ βαθεια, μεσα σε οολα τα επιπεδα του ειναι σε θεση να μιλησει τοσο απλα για την αλχημεια!...της υπαρξης!
    για την καρδια και τα παιδια ειναι ολα φυσικα και απλα!

    ευχαριστω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σ' ευχαριστώ...η δεύτερη ανάγνωση ανήκει στην καρδιά....όταν είναι ανοιχτή! Και η έκφρασή της είναι απλή, αληθινή και ζεστή, σαν τη δική σου. :)

      Διαγραφή