Τα μικρά παιδιά έχουν πολλά να μας διδάξουν αν είμαστε πρόθυμοι να μάθουμε. Θυμάμαι όταν η κόρη μου ήταν μόλις δεκαεφτά μηνών, με πόση αφοσίωση και απόλυτη προσοχή παρακολουθούσε και επεξεργαζόταν το δέντρο που βρίσκεται έξω από το μπαλκόνι μας. Δεν αρκέστηκε στην ονομασία που της έδωσα, «αυτό είναι ένα δέντρο», άλλωστε, δεν μιλούσε ακόμα.
Το κοίταζε για αρκετή ώρα, το περιεργάστηκε, μέχρι που ικανοποίησε την περιέργεια της και πρόθυμη τότε ασχολήθηκε με κάτι άλλο. Το εκπληκτικό όμως (για μένα) ήταν ότι και την επόμενη μέρα, και την επόμενη, και την επόμενη, έκανε ακριβώς το ίδιο πράγμα. Λες και έβλεπε το συγκεκριμένο δέντρο για πρώτη φορά, λες και είχε κάτι άλλο να της δώσει, κάτι άλλο να της μάθει. Και μάλλον είχε, απλά εγώ δεν ήμουν σε θέση να το αντιληφθώ.
Ξέρω ότι αυτή την ικανότητα θα τη «χάσει» μόλις αρχίσει να μιλάει, μόλις εισχωρήσει στον κόσμο της λεκτικής επικοινωνίας, στο χώρο του αριστερού ημισφαιρίου του εγκεφάλου, στην ψευδαίσθηση μα και την αλήθεια του «εγώ».
Μόλις ονομάσεις κάτι, παύεις να το προσέχεις.
Παύεις να προσέχεις όταν νομίζεις ότι ξέρεις.
Και όταν νομίζεις ότι ξέρεις, παύεις να μαθαίνεις.
