Σελίδες

31 Μαρ 2012

Ποια περιγραφή να δώσω;


Κάθε φορά που μου ζητείται να δώσω μια περιγραφή του τι κάνω, το αστείο είναι, ότι βρίσκομαι μέσα σε ένα τεράστιο κενό. Πώς να περιγράψω κάτι που δεν ξέρω, που δεν ελέγχω και που ποτέ δεν μένει ίδιο ή στάσιμο αλλά το δημιουργώ κάθε στιγμή;

Ναι, δίνω μαθήματα, διδάσκω. Αλλά τη λέξη «δασκάλα» ή δάσκαλος, δεν την υιοθετώ αβασάνιστα. Χρειάζεται μια ολόκληρη συζήτηση για το τι είναι πραγματικά ο δάσκαλος γιατί δεν υιοθετώ τον ορισμό που έχουμε συλλογικά πιστέψει.

19 Μαρ 2012

Ευγνωμοσύνη



Αν δεν ξεκινάμε τη μέρα μας με ευγνωμοσύνη, είναι σαν να μην ξεκινάμε καθόλου, απλά συνεχίζουμε από εκεί που ο επιφανειακός νους σταμάτησε, την προηγούμενη μέρα.

Ευγνωμοσύνη δεν είναι η συνήθης πρακτική, να βρίσκουμε εκείνα τα πράγματα που είμαστε, διαθέτουμε και έχουμε καταφέρει ώστε να αισθανόμαστε ευγνώμονες. Αυτή η τακτική αποκλείει πολλά αντίθετα που το εγώ χρησιμοποιεί εναντίον μας. Η πραγματική ευγνωμοσύνη είναι περιεκτική, περιλαμβάνει τα πάντα, αποκλείοντας τίποτα.

Όλα όσα βιώνουμε είναι αφθονία, με βάσει τον νόμο της αγάπης, που στην πραγματικότητα δηλώνει ότι τα πάντα γίνονται ΓΙΑ εμάς και ΑΠΟ εμάς, όχι εναντίον μας ή από κάποιον άλλον. Το να είμαστε ευγνώμων για όλα, μας βοηθά να βγούμε από τον νου που διαχωρίζει και απομονώνει, περιορίζοντας την αντίληψη μας.

Ο επιφανειακός νους επίσης, χρησιμοποιεί την ευγνωμοσύνη για να κρύβει όλα όσα φοβάται να βλέπει - μια κατάσταση στην οποία πολλοί υποστηρικτές της θετικής σκέψης παγιδεύονται. Όντας πρόθυμοι να αντιληφθούμε πού και με ποιο τρόπο έχουμε επιτρέψει την έλλειψη να εισχωρήσει στη ζωή μας, γινόμαστε υπεύθυνοι. Είμαστε πρόθυμοι να αναγνωρίσουμε και να διαλύσουμε οποιεσδήποτε περιοριστικές πεποιθήσεις μας παγιδεύουν και μας περιορίζουν σε μια διεστραμμένη όψη της πραγματικότητας που βιώνουμε. 

10 Μαρ 2012

Εκτός θέματος



Είναι σημαντικό ο καθένας να έχει βρει το δικό του βήμα έκφρασης, ύπαρξης και εκδήλωσης. Το blog αυτό, είναι ένα από τα δικά μου βήματα που σταδιακά καταλαβαίνω, απελευθερώνοντας όλο και περισσότερο τον εαυτό μου από το κυνήγι της εικόνας του, ότι έχει να προσφέρει. Διαφορετικά, κανένας μας δεν θα είχε λόγο ύπαρξης. Εδώ λοιπόν εκφράζομαι ελεύθερα, φωναχτά, απλά, αυθεντικά, όπως και αυτό που είμαι κάθε φορά.

Η ζωή, η έκδοση του πρώτου μου βιβλίου, με οδηγεί να γράφω, σκόρπια, το δεύτερο, έχοντας πάρει το βάπτισμα του πρωτάρη, που πάντα είναι λιγότερος από αυτό που πραγματικά είναι.
Διαπιστώνω, πιο τολμηρή και ελεύθερη πλέον, ότι αυτό που μ’ εμποδίζει να γράφω ή κάνει το γράψιμο (που αγαπώ) δύσκολο, είναι ότι «πρέπει» να κατηγοριοποιώ, να σκέφτομαι και να βάζω τίτλους, να ξεχωρίζω και να διαχωρίζω θέματα, να «παραμένω» στο θέμα μου αναλύοντάς το, να θυμάμαι τι έγραψα και να κρατάω στη μνήμη μου τους αυτό-επιβαλλόμενους διαχωρισμούς και κατατάξεις μου. Γιατί;